Verloren stroom

[p. 128]

II.

Aan Frans De Pauw.

Hoe kwaamt ge droef als najaarsland

dat koestering van zonlicht mist;

hoe werdt ge tuin in morgenmist

zóó dicht, dat klare middagbrand

die kilte niet doorgloeien zal?

Hoe zijgt op u die bladerval

van wèlkende, doode gedachten, -

en suizen om mijn huis, vage avondwind, uw klachten?

[p. 129]

 

Ik hoor uw lied van heugenis

 

aan dagen, dat uw leven was

 

een lentetocht door dauwig gras,

 

waarover vaak genaderd is

 

de Heer, uw blooden deemoed goed. -

 

Maar vondt ge een nacht u, droefgemoed

 

uit dat Eden, dolende balling,

 

die zoekt, en vindt niet meer, de poort der hooge omwalling:

 

 

 

blijf rustig, kind, ga lijdensvroom:

 

in naadre stonde, - zal het zijn,

 

om lauwe herfstlucht, wazig-rein;

 

om eenzamen kastanjeboom

 

in goudgewelkten bladerhang;

 

om vaagverschalden avondzang;

 

om een lachende kind dat u groette

 

langs schemerroode straat, bij weertocht moegevoete?

 

 

[p. 130]

 

Ik weet het niet! Maar ongedroomd,

 

zoo helder oog vol tranen welt, -

 

zoo bronnekom vol klaar geweld

 

van blanke waterwoeling stroomt

 

uit diepe grondaâr onvermoed, -

 

komt plots uw ziel in óver-vloed

 

van licht en zwellende blijheid,

 

en voelt, zoeter dan ooit, Gods troostende nabijheid.