Verloren stroom

[p. 109]

Haar Troebadoer.

Was daar geen tijd, Volschoone, zeg het mij,
dat wen het wijd-uitdeinend heilgeschrei
der hemelreien zweeg, uw aanschijn neeg
te hooren 't loflied dat ons aarde ontsteeg,
Gij in dien nooit-voltooiden zang gemist
hebt ééne strofe, en die Gij schooner wist?

Een feest rumoert door vorstelijk kasteel.
Geboogde hallen schemeren van geel
wasfakkel-flakkeren op koopren kroon.
In blauw fluweel op witte zijde, schoon
en lusteloos, troont hoog de Koningin.
Jonkvrouwen rond haar van het hofgezin,
en stalen wacht van ridders en vazallen.

[p. 110]

 

De vinders rijzen beurtelings, doen schallen

 

bij luitenslag den luiden roem der Vrouw.

 

Zij, in haar matte bleekheid, luistert nauw...

 

Hoe zou een lof om schoonheid haar gevallen

 

zoolang ze 't heimlijk gissen weet bij allen:

 

‘Die kwam, lijfeigene, van 's vijands land!’

 

Maar staat een menestreel - zijn hooge hand

 

strekt vlakke stilte tot de verste zaal -

 

die zingt in mooi verhaal en vroede taal

 

haar onmiskenbaar adelijke orije:

 

der hooge Landvrouw is dit lied het blije,

 

voor dèzen troebadoer haar zoetste lach!

 

 

 

Zóó loonde uw danklach Scotus wel, den dag

 

daar hij den drom der donkere doktoren

 

die zijn zwaar woord tot zwijgen sloeg, liet hooren

 

de mare, daar onze aarde schóón om is:

 

‘Zij was God lief in haar Ontvangenis!’