Verloren stroom

[p. 101]

Maria's Verscheiden.

Een avond kwam die zou de laatste zijn.
Op lage sponde lag ze roerloos neer,
gedaante wit-omsluierd; 't bleek gelaat -
maar oogenschoon in donkernis - ter zij,
om door het blauwe vak der open deur
te staren over de avondrust der landen.
Haar eenzaam hooge woon stond op den rug
van heesterruigen heuvel. Somber zonk
de helling onder dicht platanenbosch.
Daarachter lichtte Ephese, fakkelrood
tegen de zwarte oneindigheid der zee.
De nacht was schoon dien zij de laatste wist.
Op trage maat van uren hieven sterren
het gulden hoofd uit duistren oceaan -

[p. 102]

 

blij-droeve errinneringen uit haar ziel.

 

Heur prille jaren traden voor. De tocht

 

van 't zuider Hebron naar den tempelberg;

 

het blanke jonkvrouw-kamertje, waar neeg

 

tot hare schuwheid 't Hoog-geheime neer.

 

O Bethlehem! - in glimmelach herdenkt ze

 

het tenger Wicht, haar ùren voor de kribbe.

 

Wel had ze vreugd met woeker leed betaald:

 

de vlucht door woestenij naar 't ongekend

 

Matarieh! en over zonnigst heil

 

te Nazareth, de schaduw van een kruis!

 

Zwart-dreigend rees hij - die nooit kon voor lang

 

gebannen uit haar denken - Golgotha,

 

dien rooden nanoen toen de dag bezweek.

 

Haar oogen look ze, handen lei ze saam,

 

bad ‘danke u, Kind’ om 't aandeel in zijn smart.

 

Een lange barre baan, en wie daar gaat

 

is o zoo moe en hunkrend naar zijn huis:

 

zóó lag daar open nu de grijze tijd

[p. 103]

 

sinds Hij ten hemel toog, haar eenzaam liet.

 

De wind woei even aan. Geruisch der zee

 

als allen nacht was ver en dof te hooren -

 

de stage golfslag van haar hemelwee.

 

Wel was een taak van troost haar zoet geweest,

 

en zorg gewijd der lammeren en schapen;

 

wel had ze telken morgen - voor niet één

 

had dit blank Brood brozer doorschijnendheid -

 

heur innig Mannamaal; wel is óns hoogste

 

geluk in Gods gesluierd nader-zijn -

 

voor Hààr die, moeder, droeg Hem als haar vrucht,

 

nóg in haar ooren had zijn kleinen lach,

 

de streeling van zijn handjes aan haar wang,

 

proefde op haar mond den ambergeur van lipjes;

 

een zacht blond hoofd voelde aan haar arm geleund

 

die avonden te Nazareth (de lucht

 

was koel, in 't dorre tuintje zaten zij,

 

en spraken niet tenzij met hart en oogen) -

 

wat kon voor hààr dit stil Mysterie zijn

[p. 104]

 

dan voedsel van herdenken en verlangen?

 

En daarom was diep in den hoogen nacht -

 

het zou de laatste zijn - haar ziel de roos

 

de blanke, ontknopt in killen vijverschoot.

 

Die voelt den zoelen dag door 't rimpelvlak

 

der waatren luwen; naar de gouden klaart

 

daarboven heen te stijgen is haar drang -

 

en dunner rekt, en brozer breken zal

 

de stengel die haar lichtwil houdt gebonden...