Verloren stroom

[p. 80]

VI.

Slotrede.

Ik ging uw macht benijden, daar ge stondt
boven de donkre menigte. Uit uw mond
der woorden dichte slagorde trad voort,
die maakte stilte door geen zucht gestoord.
En naar uw hartstocht toornde, of naar sprak
uit u de stem des Heeren, zoo die brak
weleer in liefde en meelijrijk geween -
kwam elk schoon aanschijn, roerloos naar u heen,
van vreeze bleek, of rouw- en deemoeddonker...
Maar zeeg dan weer uw handgebaar als zonk er
een zegen neer, en breeder bleef gebreid
over de hoofden: harten werden wijd
van nieuwe hoop en troost, wakker besluit
blonk man en jongeling ten oogen uit...
En 't moet wel of tot zijn en ons verblijen
zal God doen goede wil tot daad gedijen!