Verloren stroom

[p. 73]

III.

Morgen.

Zooals een man die zeer droef slapen ging.
Zijn moede denken doolt in engen kring
van angst en onrust. Soms, met kort gehuil
duwt hij zijn wezen in de kussens schuil.
Doch aan den morgen staan zijn oogen klaar,
zijn voorhoofd ongerimpeld. Eén ding maar
bevreemdt hem: hoe hij zóó bedroefd kon zijn,
want vreugde is warm in hem als goede wijn. -
Zóó heeft de hemel, dien de voornacht joeg
vol donkre wolkezorgen, en die kloeg
zijn angst in stormgehuil - nu morgen daagt,
van 't effen aanschijn treurnis weggevaagd.

[p. 74]

 

De lucht is blank en stil. Het licht is stil.

 

Het land ligt stil dat niet ontwaken wil

 

maar sluimert voort in zilvren sluierdoom.

 

Ten noorden groenen dijken van een stroom,

 

waarlangs de rilde populieren, blauw.

 

Een witte rookpluim, schuin, aan hoeve-schouw.

 

Niet één geluid. Ter kimme beeft een rand

 

zilver en geel. Al rooder gloeit die brand;

 

en bolle wolkjes aan den blauwen boog

 

leunen wat over, roze glans betoog

 

het wit gezichtje van wie schouwen kon,

 

op aarde onzichtbaar nog: de diepe zon.

 

Uit die geruchtloosheid is opgestaan

 

in naadre kerk een stem; de ramen slaan

 

trillende tonen naar het zwijgend veld.

 

En als, in overzwaai gerezen, helt

 

een klok, en valt dan, klanken bonzen voort,

 

een traag gelui wordt langen tijd gehoord -

 

of zoo op stil kanaal spuit uit een sluis,

[p. 75]

 

zwellend en krimpend, zingend golfgebruis -

 

zóó gaan nu strofen van een altaarzang

 

over het land hun plechtig tragen gang...

 

En of de dag diè groetenis en dank

 

gewacht had, heeft ten Oosten, schitterblank,

 

éér nog het laatst Prefatie-woord gesproken,

 

de zon der kimmen vlakke lijn gebroken.