Verloren stroom

[p. 62]

VIII

Ik denk aan u, wanneer aan 't Hoogaltaar,
twee slanke kaarsen branden naast elkaar
met helle, stille vlammetjes. Haar leven
is zich den Heer in liefde en licht te geven.

Ik denk aan u, wanneer in sneeuwval-nacht,
twee zusterdennen, ranke heuvelwacht,
in sneeuw zich sluieren. De sneeuwvlaag over,
zijn 't kuische bruiden in den zonnetoover.

Ik denk aan u wanneer één stengel draagt
twee lelieknoppen, brekend wen het daagt.
De wit-fluweelen, geurge kelkebladen,
zal nooit dan dauw, en zonnegoud, verzaden.

[p. 63]

 

Ik denk aan u, als zilvren tweeling-ster

 

ontbloeit aan zomeravond. Zelve ver

 

van wat op aarde ons wroeging bracht of rouwen,

 

is zoet haar troost den droeven die ze aanschouwen.

 

 

 

En slaan twee hagelblanke duiven luid

 

hun wiekgeklap in blauwe luchten uit:

 

ik droom hoe zóó uw zusterzielen samen

 

hun snelle vlucht ten steilen hemel namen.