Verloren stroom

[p. 60]

VII.

Val-avond; en de regen tikt

eentonig op de daken.

De klaagzang dien de regen snikt

doet nauw-in-slaap-gesust herinneren ontwaken.

O morgenden! en 't hooge raam

waaruit handwuivend negen

de kleinen, blonde kopjes sâam,

tot wie heenspoedde alleen ter diepe en groene wegen.

Bij 't rasse wenden van de laan

een leste blik naar boven;

en lang nog 't luide klokjesslaan

van zoet vaarwelgeroep doorzilverend de hoven...

[p. 61]

 

Ik wist wel dat een zwervende

 

niet ééns zijn hart mag schenken,

 

of gaan zal, vrede dervende,

 

wijl hem, in wake en droom, te lieve handjes wenken.

 

 

 

Er sloop wel immer vrees in mij

 

dat, om diep-blauwende oogen,

 

een nieuwe weemoed rees in mij

 

werd ooit mijn donker oog die morgenschijn onttogen!

 

 

 

Het had niet mogen wezen dat

 

om woordekens, om vragen,

 

mijn ziel, zóó groote vreugde had,

 

vond in een kinderlach haar zonnelicht voor dàgen!

 

 

 

Nu woont er - o! dat al maar neer-

 

geruisch van zwaren regen -

 

een trouwe droefheid in mij méér,

 

geliefden! om het vroeg vertakken onzer wegen...

Betzenbroeck.