Verloren stroom

[p. 59]

VI.

Maar ook om dezen dag, Heer! weze U dank gezeid:
die koel en zilverwit aan einderblauw geboren,
deed wolkelooze vreugd over de oneindigheid
der landen, en der steden torenschoone, gloren!

En mocht - hij was zoo luw en klaar - toen neergevleid
zijn hoofd aan peluw lag van heuveltooiend koren,
in looverzang en lof der vooglen één zucht hooren:
dat langer niet zijn lach de dingen had verblijd.

Doch heeft tot innigst lied het vromer hart gedwongen
der menschenkindren vroeg gerezen in zijn schijn;

ze voelden zich in 't licht der open heemlen rein,
hun oogen blonken milder en hun woorden zóngen;

nu staren ze, aangeleund ten gevel hunner woon,
in 't rustig avondrood, en droomen 't leven schóón.