Verloren stroom

[p. 54]

III.

Wat kon ùw ziel de mijne zijn
dan 't onbewademd spiegelglas,
waarin mijn uiterlijke schijn
een korte wijl gerezen was;

bewoog er, vreemd en zwijgzaam beeld,
maar toch zóó trouw naar oog en mond,
of het mijn leven had gedeeld,
of ik, in u, te leven stond!

Een vlotte schijn, een vluchtige wijl...
Zooals een beeld, geweken uit
de spiegellijst, haar diepten ijl
laat, en geen spoor ter gladde ruit -

[p. 55]

 

zóó liet mijn heengaan in uw ziel

 

geen leemte na, geen schril gemis,

 

en 'k wete 't: éér de schemer viel

 

uw harte 't mijn vergelen is...

 

 

 

En toch - o grondlooze armoe mijn -

 

ik, de eenmaal rijke, vond wel zoet

 

te staan een wijle, veege schijn,

 

ten spiegel van uw ijl gemoed.