Verloren stroom

[p. 51]

II.

Ge ligt verlaten en ge roept mij niet.
Ge kreunt in duistre pijn, en uw bloô klagen
wil van mijn Naam - géén ander die u biedt
troost en beveiliging - niet eens gewagen.

Toch kwam ik tot uw late huis, en beur
den hamer, dof neerdreunend in den avond.
Ik luister, 't voorhoofd leunend aan uw deur,
of soms mijn Gods-geduld uw weifel ‘ja’ vond.

Ge weet zoo goed, ziel, wie u wachtend staat!
Zeg niet: ‘Ga verder’. Zocht ik, vroegst van allen,
u niet dien morgen? Gansch de dageraad
is met mijn intrede in uw huis gevallen.

[p. 52]

 

Ik vond u: kindeken met witte kroon,

 

uw lach blauw-oogig blonk door sluier sneeuwig.

 

Ik was uw welkom gast. Ge badt me: ‘Woon -

 

ach! uw gevouwen handjes! - hier voor eeuwig!’

 

 

 

Dat heugt u, ziel - en hoe ik ben gegaan

 

toen gij u rijker liefde dacht gevonden...

 

O zeg me nu: had ik u leed gedaan,

 

schonk Ik u niet wat zij niet geven konden?

 

 

 

Ge hebt geproefd van mijn en hun geluk...

 

Op droeve dagen viel een droever avond.

 

Door uw stil huis tikt enkel nog een druk

 

gestap van stonden naar den Nacht toe dravend.

 

 

 

Maar sterren rijzen aan den smallen boog

 

van uw blauw raam; die bloeien als vóór jaren!

 

Wies schaduw hier beneden kind, daar hoog

 

bleef rustig licht en blanke vreugde klaren.

 

 

[p. 53]

 

Nog leune ik luistrend aan uw deur, en klop

 

met vingren zachter om den laten avond.

 

Ik laat niet af, verweesde ziel, eer op

 

mijn vaderhart ge zegen en gena vondt!