Verloren stroom

[p. 35]

X.

O hartloos-schoone lentedag

dat zij me zei,

die zacht en lijdzaam was, en ach

in laatste, bleeke krankheid lag:

‘kind, bid voor mij,

En nimmer nijge een avond

of weze uw trouwe groet mijn zielenooddruft lavend!’ -

En wat met heilgen zegelzoen

al scheidensbang,

mijn lippen u beloofden toen,

dat kon April-vreugd niet ontdoen

noch Meiezang:

waarheen ik wende of keerde

ik wist dit eene alleen: dat ik uw liefde ontbeerde.

[p. 36]

 

Al zonk in drukker zomertijd -

 

als rijpheid wacht

 

van geler oogst, en heeter strijd

 

van manlijke bedrijvigheid -

 

één enkle nacht,

 

aleer mijn moede handen

 

zich hieven tot uw troost in smeekende offeranden; -

 

 

 

nu 't rustend land, al vromer, is

 

Octoberschoon,

 

nu 't koele leven loomer is,

 

het gouden woud ontnomen is

 

de looverkroon;

 

nu luchten, nevelgulden

 

met bleeke stilte en licht wijd-ijle landen vulden;

 

 

[p. 37]

 

hoe zingt, als bron in heidedal

 

haar droeven zang,

 

in 't hart, herinnering aan àl

 

dat was, en nooit meer wezen zal,

 

zoo weemoedswrang:

 

hoe wil, in duister weenen

 

mijn ziel naar u, mijn klein grijs moedertje, weer henen!

 

 

 

O vóór nog in Novembernacht

 

door regenmist,

 

schreit langgerekte klokkenklacht

 

om zielesmarten onverzacht,

 

gij moeder, mist

 

mijn offer niet van Vrede,

 

maar rijst naar God en viert den Dag der Zaalgen mede!