Verloren stroom

[p. 30]

VIII.

Al toogt ge, zondag, zonneloos,
en regenzwaar, en wolkegrijs -
ten avond poosde droef geloos
van troostelooze regenwijs,
de lucht, verzilverend in licht,
wijkt open in blauw vergezicht:
nog èven, vóór de zon mag zinken,
teerrood de dingen blinken.

Al woogt ge, zondag, heimweewrang
van schril en nader, ver en vaag
moe weegeklaag van kermiszang
en feestfanfaren-jammervlaag,
hoe hamerhard de beiaard sloeg
zijn hoogtijdlied - dat treurnis kloeg:
de navond toch laat gulden luchten
wat rusten van geruchten.

[p. 31]

 

Van af den na-nacht heb ik mist

 

en regen op mijn ziel gehad,

 

die vreugde heeft en troost gemist,

 

zoolang uw zon gedoken zat.

 

Géén uur, of schrijnend door me voer,

 

uw rustloos-hijgend feestrumoer:

 

maar van uw laathervonden vrede,

 

en deelt ge, o zondag, mede!

 

 

 

Ik weet niet wat mijn harte deert

 

dat moede, en droef is, en alléén;

 

ik weet niet wat mijn hart begeert,

 

dat weent, en wenscht, en wil, waarheen?

 

En schoon geen dag ooit, blij gehéél,

 

schonk vreugde dan na kommer veel:

 

uw last, o zondag, grauwe en trage,

 

viel óver-zwaar te dragen.