Verloren stroom

[p. 28]

VII.

Ik bad u, Moeder, menigmaal
in handen- mond- en oogentaal,
ik smeekte met mijn gansche ziel
om redding - die mij nooit geviel.

Ik vroeg u jàren, lieve Vrouw,
erbarmen, dat niet komen wou.
Ik trad in droeven deemoed voort,
als een, niet waard te zijn gehoord.

En nu ik weet - en weifel niet -
dat mij het wonder is geschied,
nu werd mijn ziel een vreemd gemis
de geesel die geweken is.

[p. 29]

 

Nu zie ik, blinde! dat ik bad

 

te zijn geplunderd van mijn schat:

 

waar vinde ik nog die tranen nu,

 

in vaak en rouwig naadren u?

 

 

 

Hoe vinde ik nog één enkle maal

 

die handen- mond- en oogentaal,

 

waarin zich gansch mijn ziel beleed,

 

en bad, zoo leed te bidden weet?