Verloren stroom

[p. 25]

VI.

In ieder poezel vuistje vast
een staaf van 't ijzren hekken, staat
een kleine meid, die 't roos gelaat
tusschen de donkre roeden past.

Ze tuurt, in stil en oogengroot
verwondren, in geheimenis
van najaarstuin, waar zwijmende is
in blauwe misten, 't avondrood.

Benevelt niet heur klaar gestaar,
een zachte nijd om hem die mag
zijn in dien tuin, den ganschen dag
een vrij en veilig wandelaar?

[p. 26]

 

Want straten liggen voor een klein

 

moe kindertredjen o zoo lang,

 

en eenzaam hartje wordt daar bang

 

als van verdolende in woestijn. -

 

 

 

Maar neen! de blauwe kijkers staan

 

vol loutere verwondering

 

en onbewuste, om 't mooie ding:

 

rood avondgoud in nevellaan.

 

 

 

Maar daar ik drale, en naar U schouw

 

o kindje, wil het wezen of

 

ik, in mijn blauwen, gouden hof

 

nu droefjes u benijden wou!

 

 

 

Blauw uit uw oogen blikt mij aan

 

uw zieltje, tuin in jonge zon

 

van vreugd en vreugd-verwachten... Kon

 

die me eenmaal nog ontsloten staan...

 

 

[p. 27]

 

In ieder rozig vuistje vast

 

een speer van 't zware hekken, kijkt

 

de kleine meid, naar man die wijkt

 

in dreven waar de schaduw wast...