Verloren stroom

[p. 24]

V.

Hoe sprak ik U zoo vroeg, te vroeg!

de mannenwoorden: liefde, lijden,

onwetend nog wàt ze belijden,

en làsten wanend wat ik droeg!

O zeg mij of uw mond niet loech

in deernis, wen ik vele tijden

in eêle taal van smart-gewijden,

u kleine kinderweetjes kloeg!

Ik kniel op eender altaartred,

en weer is 't avond, en mijn woorden

zijn lang-verschreiden, vaak-gehoorden.

Toch dringen zij met nieuw gebed:

in rijper deemoedsklank vergaren

ze wààrheid, blijde of smeekende, van jàren.