Verloren stroom

[p. 18]

II.

Nog mooier dan bij Meiedag
wanneer hij blank van bloesem zag,
herrees de wille wintertuin
in fijn-doorsneeuwde kruin na kruin.

Fluweelen paden wenden schuil
langs óver-leun van sneeuw-bloemtuil,
daar sierlijk wegen aardewaart
liguster-ranken sneeuwbezwaard.

Maar hooger boogt in slank en veel
geweef van twijgen, sneeuwpriëel,
dat bleekgerezen zonlicht ving
in roerloos-gouden schittering.

[p. 19]

 

Hoe bouwde nacht in vluchtig uur,

 

wat koepelt nu langs luchtazuur:

 

dit bloembroos, huiver tintelschoon

 

van lichtende kristallen woon?

 

 

 

O haast u, blijde en rijk te zijn,

 

in sneeuwzilver en gulden schijn,

 

eer in gestaâg en traag geween,

 

uw toover smelt ten middag heen.

 

 

 

Want weet u, naar ge ranker zijt

 

en schooner, vroegen dood gewijd

 

o gij, mijn lust en leed vergâard,

 

juweelen-over-sneeuwde gaard!