Het verloren zusje

[p. 127]

De brief.

's Morgens, zoo tusschen negen en tien, als de familie voor de tweede maal op den dag aan de lange keukentafel zat, met 'n kop koffie en 'n boterham, dan kwam meestal de postbode. Met 'n vriendelijken groet kwam de man de keuken in en gemoedelijk schoof hij mee aan, aan de tafel, waar hij ook z'n kop koffie kreeg en op z'n dooie gemak maakte hij dan z'n tasch open om er uit te halen, wat voor La grande Fermière bestemd was.

Dan haalde vader Versloten langzaam z'n bril te voorschijn om te kijken wat er voor nieuws was. Drie keer in de week was er de Zeeuwsche Courant, eens in de week de Katholieke Illustratie, soms nog wat prijscouranten of circulaires en 'n enkelen keer 'n brief. Die werd dan eerst van alle kanten bekeken, voorzichtig open gesneden en meestal voorgelezen.

Nu, dezen ochtend was er ook een brief, een brief met een Duitschen postzegel. Dat deed al dadelijk de vingers van baas Versloten even trillen en toen hij, aan den achterkant van de enveloppe, den naam van den afzender had gelezen, stond hij ineens haastig op om met den brief naar de aangrenzende kamer te gaan. Pas toen de postbode met een vriendelijk: ‘Bonjour

[p. 128]

mesdames, messieurs et bien merci,’ weer vertrokken was, kwam de heer des huizes terug in de keuken.

‘Het kind komt!’ riep hij opgewonden. ‘Dat kind, dat m'n schoonzuster heeft meegenomen!’

Doodsbleek stond Lodi ineens naast hem.

‘M'n zusje? Treesje? Wie - wie schrijft dat?’

‘M'n schoonzuster - 'n raar briefje - ik kon er haast niet uit wijs worden. Zij moet naar 't ziekenhuis en nu stuurt ze het kind hierheen. Een kennis neemt haar mee tot Brussel en zal haar daar in den anderen trein zetten. - Donderdag 20 Augustus! Lieve hemel, dat is vandaag! 1.20 uit Brussel!’

Haastig haalde hij 't spoorboekje van het boekenrekje in den hoek, en terwijl allen opgewonden om hem heen stonden, sloeg hij vlug de bladen om.

‘Kijken of ik nog in Aulnoy kan komen, eer daar de trein uit Brussel aankomt! Anders weet 't kind daar misschien geen weg met overstappen! Jongennogantoe, dat zou net te laat wezen!’

‘Met de auto, vader!’ riep een van de jongens.

‘Ja, dat moet dan maar - heelemaal met de auto. Ik wil niet riskeeren, dat er nog iets met 't kind gebeurt, als ze daar alleen staat. Gauw den wagen naar buiten! En jullie de klompen uit en 'n jas aan!’ vervolgde hij tegen de logés. Terwijl hij zich vlug even verkleedde en ook de jongens zich klaar maakten, werd de auto uit de garage gehaald. En 'n tien minuten later stoof de groote wagen den weg over.

Weer reden ze door een prachtig landschap, maar Lodi had nu nergens oog voor. Hij kon nu alleen maar

[p. 129]

denken aan dit: zouden ze intijds aan den trein komen? Zou Zusje er dan werkelijk wezen?

O, en daar was het ongeluk al! Een hevige knal en de auto minderde vaart.

‘'n Band geplatst,’ zei meneer Versloten, achterom kijkend. ‘Gauw helpen, jongens, dan hebben we er in 'n ommezientje 't reservewiel om! - We halen het nog wel, hoor!’ vervolgde hij troostend, toen hij Lodi's angstig gezicht zag. ‘Als we die huizen daar voorbij zijn, zet ik er 'n vaartje in!’

En toen ze de enkele boerenhuizen voorbij waren getufd, die hier en daar langs den weg stonden en waar telkens kippen kakelend op fladderden, liefst vóór den motor, toen vlóóg de wagen den weg over.

Eindelijk werd het station bereikt, juist nog tien minuten vóór de Brusselsche trein arriveeren zou.

‘Misschien kunt u nu eerst nog even telegrafeeren naar vader!’ stelde Lodi voor met gloeiende wangen.

Meneer Versloten dacht even na.

‘Neen,’ zei hij toen. ‘We moeten eerst het kind gezien hebben. Als er nou toch weer eens een teleurstelling kwam, zou het voor je vader en moeder nog veel erger zijn, nadat ze eerst weer goed nieuws gehoord hadden.’

En toen ze met z'n allen op 't kleine station stonden te wachten, zei hij nog:

‘Laten we ook nog niets tegen het kind zeggen. Er is toch nog niets zeker. Eerst moeten we zekerheid hebben.’

[p. 130]

Lodi's hart beefde weer van angst. Er was immers nog niets zeker!

‘Als 't kind aanstonds komt,’ vervolgde meneer Versloten, ‘dan telegrafeer ik hier aan 't station dadelijk naar je vader, of hij morgen in Aken komt. Daar ga ik dan ook heen en samen kunnen we naar m'n schoonzuster gaan. Ik heb nu haar adres. We komen dan wel achter de waarheid.’

Eindelijk, daar stoomde de trein binnen en 'n klein meisje, met 'n angstig bleek gezichtje, stapte aarzelend een hooge treeplank af.

‘Kleertje!’ schreeuwde Théo! En 'n oogenblik later stonden ze allen om het verraste kind.

‘O!’ riep ze, met een diepen zucht van geluk. ‘Théo en Lodi en Joop en Hans! O, hoe komen jullie hier?’

Haar gezichtje was opeens veranderd. Haar wangen kleurden en haar oogen stonden weer blij en helder. Zij was zoo bang geweest, alleen in den trein, voor de vreemde menschen waar ze nu weer heenging, nadat moeder, die zoo raar deed en die zoo ziek geworden was, haar had weggebracht uit het bekende kringetje! En nu zag ze hier ineens al die lieve bekende gezichten!

‘En nou mag je je oom ook wel eens 'n handje geven, hoor!’ zei meneer Versloten, die al dadelijk gezien had, dat 't in orde was. ‘Gaan jullie maar vast in den wagen zitten!’ vervolgde hij. En hij haastte zich weg om een uitvoerig telegram op te geven aan zijn ouden vriend.

[p. 131]

Lodi zat in de auto naast de nieuw aangekomene. Zijn zusje! Zijn zusje! Was ze werkelijk zijn zusje? O, wist hij 't nu maar zeker! Er was nog geen zekerheid, had meneer Versloten gezegd. En er mocht in elk geval nog niet over gesproken worden met het kind.

Lodi, die aan niets anders denken kòn, zat daar maar zwijgend naast het blonde meisje en aldoor moest hij haar aankijken. Wat zag ze er lief uit, zijn zusje. Zijn zusje! Of was ze misschien toch niet zijn zusje? O, was er toch maar zekerheid!

Op de boerderij werd de nieuw aangekomene als een prinsesje ontvangen. De boerin had allerlei lekkers voor haar klaar gemaakt, de jongens hadden de mooiste pruimen voor haar uitgezocht en vroege, goudgele appelen en Pleuntje had haar kamer met bloemen versierd.

Het meisje, overgelukkig met al die goede hartelijke menschen om haar heen, vertelde. Al zoo lang had ze zich tegenover niemand kunnen uiten en nu drong het allemaal naar buiten, wat ze den laatsten tijd had moeten beleven.

Mamma had zoo vreemd gedaan, toen tante gestorven was. Dadelijk wilde ze toen weg, de stad uit. Eerst had zij nog 'n pakje moeten wegbrengen naar Lodi's huis en mamma had haar heel boos aangekeken en haar dooreengeschud en gezegd dat ze slaag zou krijgen, als ze met iemand durfde spreken.

‘Wist je wat er in dat pakje zat?’ vroeg Lodi op zachten toon.

[p. 132]

‘Neen. Ik moest het alleen maar afgeven en zeggen: voor mevrouw. Mamma wachtte op me om den hoek van de straat en toen gingen we dadelijk met de tram naar 't station. En in Aken hebben we aldoor op 'n kleine kamer gezeten. Ik mocht nooit uit van mamma. En mamma deed zoo vreemd. “Je bent mijn kind,” zei ze aldoor. “Je bent mijn eigen kind, hoor! Onzelieveheer heeft je zelf aan mij gegeven.” Nou, dat wist ik toch wel, maar soms werd ik bang! En toen is mamma ziek geworden en toen kwam de dokter en toen is er een dame gekomen, die me meegenomen heeft in den trein. O, en ik was zoo bang om hier naar toe te gaan!’

Toen glimlachte ze.

‘Maar nou ben ik niet bang meer.’