Het verloren zusje

[p. 120]

Op de boerderij.

La grande Fermière, zoo heette de boerderij van Versloten, lag midden in een wijd plateau van grasland. Uit de hooge ramen van het groote woonhuis had men een prachtig uitzicht over verre weiden, waarin schapen en koeien en paarden graasden, en keek men in 't dal, waar, rondom een oud kerkje, 'n stuk of wat huizen lagen. Links van het huis stonden reusachtige stallen en schuren. En het geheel werd begrensd door hooge dichte bosschen.

Toen onze vier jongens er aankwamen, zat de heele familie in de groote keuken: Madame Versloten, een dikke, gul lachende boerin, en haar dochter Pleuntje, een aardig frisch meisje, dat, evenals haar moeder, nog het mooie Zeeuwsche costuum droeg. En dan waren er vier jongens: twee al volwassenen en Jan en Jaap, die in leeftijd niet veel verschilden met de Amsterdamsche jongens. Ze waren dan ook al gauw goede maatjes met elkaar en toen ze gegeten hadden, waarbij moeder Versloten almaar noodde tot toetasten, gingen Jan en Jaap dadelijk met de logé's mee, om ze het bedrijf te laten zien.

Honderd veertig koeien en kalveren graasden er op de weiden en Jaap legde dadelijk het verschil

[p. 121]

uit tusschen Hollandsche koeien en Normandische.

‘De Gollandsche heven meer melk, maar de Normandische gebben vettere melk,’ verklaarde hij, telkens de g met de h verwisselend.

‘En wat is nou 't beste?’ informeerde Théo.

‘Nou, da's nogal wiedes, a'je veel melk wil, neem je Gollandsche en a'je boter mot maken neem je Normandische.’

‘Wij gebben van alles wat,’ voegde Jan erbij. ‘We motten melk voor de kalvers en we motten boter maken ook.’

Bij de paarden kwam hij weer aan 't woord.

‘Zie je, die met die korte pooten, dat bennen Ardenners, straf en kort op de pooten - die kommen makkelijk de googten op, vat je?’

Voorbij het weiland, waar de paarden graasden, liep de weg steil naar beneden, naar een dal, waar bij 'n stillen vijver een vervallen huisje stond en waar 'n beekje, dat zachtekens kwam aankabbelen door bloeiende velden, ineens met groot geraas naar beneden stortte om dan weer zoetjes voort te drijven in de schaduw van hooge meidoorns. Over den kleinen waterval was een hoog smal bruggetje, vanwaar men een schitterend uitzicht had over den breeden stillen vijver, waarin witte en rose waterleliën bloeiden.

‘Hier ken je fijn visschen, man!’ riep Jaap met vuur. ‘Kennen jullie hoed visschen?’

‘Nog nooit gedaan,’ bekende Joop meteen maar, ook voor de anderen, die bij de verbaasde oogen van de

[p. 122]

boerenjongens zoo 't gevoel kregen, dat ze zich daar wel wat voor te schamen hadden.

‘Nou, da's niks! Dat leer je dan wel,’ meende Jan toen goedig. ‘We gebben gengels henogt, thuis!’

‘Maar 't is nou druk mé gooien!’ herinnerde Jaap.

‘Nou ja, da' kennen we 's avonds toch nog haan visschen?’

De boerin zelf bracht de logés dien avond naar hun kamer.

‘We gebben wel twee logeerkamers,’ zei ze, ‘maar we dachten zoo, da' je 't aardiger zou vinden om allehaar op één kamer te slapen. En nou gebben we gier nog een bed bijhezet.’

De jongens vonden het fijn.

‘En nou doe je maar, of dit julder kamer is!’ zei de gulle boerin nog, eer ze de deur uit ging.

Den daarop volgenden dag al begon het drukke werk. De Amsterdamsche jongens waren nog net intijds gekomen om het geheele bedrijf van 't hooien mee te maken. Dat ging hier allemaal machinaal. Machinaal werd 't gras gemaaid, machinaal werd 't gekeerd onder 't drogen en toen kwam de machine om 't hooi op te laden. Drie sterke paarden trokken den grooten wagen, waarachter de machine bevestigd was, die automatisch het hooi omhoog werkte, dat dan met groote harken op den wagen werd verdeeld. Jan leidde de paarden en Hans, vol glorie, mocht een der dieren berijden. Twee van de jongens hielpen bij het verdeelen van het hooi, dat door den chargeur omhoog geworpen werd, op de

[p. 123]

kar en de ander liep er bij om te kijken hoe prachtig alles ging. In 'n kwartier was de wagen vol en dan ging 't naar de reusachtige schuur, waar de déchargeur in werking kwam. Dat was een groote grijper, die door een motor in beweging werd gebracht. Telkens kwam hij naar beneden om een bundel hooi te grijpen en dan ging hij met 'n vracht weer omhoog om die verderop, op den hooizolder, te laten neervallen. In een ommezien was zoo de kar geleegd en dan ging 't weer terug naar 't veld om een nieuwen last te halen.

De melkerij vonden de jongens al niet minder interessant. Iederen ochtend en iederen middag werden al de koeien in den stal gemolken. Ze kwamen, als 't tijd was, vanzelf aanwandelen om door de beide oudste zoons van den huize te worden gemolken. Iedere emmer melk werd dan dadelijk, in het groote vertrek naast den stal, in een vat gegoten, waarin de room machinaal van de melk werd gescheiden. Aan den eenen kant zag je dan 'n straaltje dikke room in een emmer loopen en aan den anderen kant stroomde de ontroomde melk, die voor de kalveren was bestemd, in een grooten emmer. Tevoren hadden de jongens het dan al druk gehad met het bijeen drijven van de kalveren. Twee aan twee werden die bijeengebonden, de vlugste en sterkste bij elkaar en de kleinere en zwakkere ook bijeen. Met z'n tweeën kregen ze dan, zoodra er 'n emmer vol was, zoo'n grooten emmer nog warme schuimende melk. En ieder paartje, dat klaar was met drinken, werd weer buiten gebracht en vrijgelaten op de weide, de bekken nog druipend van het zoete melkschuim. Waren al de

[p. 124]

koeien gemolken en al de kalveren gedrenkt, dan werd de room tot boter gekarnd. Ook dat ging weer machinaal. En als dat allemaal afgeloopen was, dan werden emmers en vaten uitgewasschen, de melkerij werd geschrobd door Pleuntje en later mochten de jongens dan soms nog helpen bij 't afwegen, het fatsoeneeren en 't inpakken van de boter, die allemaal naar Parijs verzonden werd.

O, en er was nog veel meer te doen! Er moest geplant en gewied worden in den grooten moestuin, 'n honderdtal kippen moesten geregeld gevoerd worden en de eieren moesten worden uitgehaald. Er moesten wel eens boodschappen worden gedaan naar 't dorpje in 't dal en 'n paar keer mochten de jongens in de auto mee naar Signy-le-Petit, een klein slaperig stadje, waar baas Versloten zijn slachtvee afleverde en waar moeder Versloten haar inkoopen deed in den coöperatieven winkel, waar zoowel speelgoed en manufacturen en kruidenierswaren en koek als schoenen en klompen te koop waren. Den eersten keer den besten kocht meneer Versloten voor al de jongens 'n paar klompen, want ze hadden zelf ook al gemerkt, dat hun stadsschoenen tegen de slechte wegen hier absoluut niet bestand waren. En nu werd het loopen op die klompen, wat eerst nog wat moest worden aangeleerd, op zich zelf alweer een genot.

De jongens waren ook dadelijk al begonnen aan de verfraaiïng van den bloementuin voor 't huis. Ze begonnen met een lange rij van die groote roode en witte campanulla's, die daar volop in de bosschen groeiden,

[p. 125]

langs de heg te planten, die den bloementuin scheidde van den groentetuin. En het effect was al dadelijk zóó mooi, dat moeder Versloten en Pleuntje er opgetogen over waren.

Er werd ook gevischt in den vijver, maar, ronduit gezegd, behaalden onze jongens daarbij niet zoo heel veel eer.

Lodi genoot niet met zooveel luidruchtig plezier van een en ander als de andere jongens. Dat kwam niet alleen doordat hij van nature stiller en droomeriger was dan zijn vrienden, maar ook doordat hij voortdurend aan zijn zusje denken moest. Niet dat hij bepaald bang was, dat het kind niet zou worden teruggevonden. Hij had immers op den dag van zijn eerste H. Communie een afspraakje gemaakt met Onzelieveheer en de goede Jezus had hem toen vast beloofd, dat zijn zusje weer thuis terug zou komen. Maar het duurde nu zoo lang, eer ze teruggevonden werd en hij was bang, dat het arme kind 't misschien niet goed zou hebben bij die Duitsche dame, die toch slecht genoeg was geweest om een kind te stelen! Als mevrouw Wessels nog bij haar was, zou hij geen angst hebben. Mevrouw Wessels was een lieve aardige vrouw geweest, maar die zoogenaamde moeder van ‘Kleertje’ was heel anders. Lodi had haar eens gezien en ze had hem toen met zulke woeste oogen aangekeken, dat hij werkelijk bang geworden was. En nu was zijn arme zusje heelemaal alleen met die vrouw!

De goede moeder Versloten lette wel op, hoe stil Lodi soms was en ze begreep, dat hij tobde over zijn

[p. 126]

verloren zusje. Zij deed haar best om hem te vertroetelen, om hem altijd de lekkerste beetjes toe te schuiven en hem overal het beste plaatsje te geven. Maar van dat alles scheen Lodi niets te merken.

Alleen als er 's avonds, vóór het naar bed gaan, in de groote keuken den rozenkrans werd gebeden, dan scheen er weer rust en kalmte te komen in de ziel van den jongen.