Het verloren zusje

[p. 114]

Een vacantie in frankrijk.

Weer liep het naar de vacantie toe. Maar of het ditmaal een goede vacantie worden zou? Mevrouw Erkelenz lag ziek te bed. Al de hoop en de teleurstellingen van den laatsten tijd waren te hevig geweest voor haar zwak gestel. Ook Lodi zag er slecht uit en met bezorgdheid zag z'n vader hoe weinig hij at!

‘Hij moet afleiding hebben,’ had de huisdokter gezegd. ‘Zie hem ergens buiten te krijgen, op een boerderij, bijvoorbeeld, waar hij aardig gezelschap heeft en allerlei werk in de buitenlucht.’

Meneer Erkelenz dacht dadelijk aan die groote boerderij, daar ginds in Frankrijk en er werden brieven geschreven over en weer, tot Lodi, op een ochtend aan 't ontbijt, het nieuws te hooren kreeg.

‘Ik heb je immers verteld, Lodi, van dien meneer Versloten in Frankrijk, dien ik nog van vroeger kende?’

‘Ja vader?’

‘Daar heb ik hier een brief van. En weet je wat hij vraagt? Of mijn zoontje geen lust heeft om daar z'n vacantie te komen doorbrengen en of hij niet 'n paar fiksche vrienden heeft, die mee willen komen om 'n handje te helpen in den oogsttijd. Ze komen nu handen

[p. 115]

te kort en 'n paar willige jongens zouden aardig kunnen helpen. Wel, wat zeg je ervan?’

Lodi keek z'n vader verrast aan.

‘Zouden Théo en Hans mee mogen?’

Vader knikte.

‘En Joop ook wel, denk ik.’

Maar Lodi's gezichtje betrok.

‘O vader, het zal wel 'n dure reis wezen, niet? En ik geloof, dat ze bij Roelofs niet veel geld hebben en ze zullen ook niet willen, dat u de reis betaalt.’

Zijn vader glimlachte.

‘Neen jongen, maar dat zal ook niet noodig wezen. Ik kan 't je wel vast vertellen - de jongelui Roelofs zullen 't nu ook al wel weten - hun vader heeft 'n andere betrekking gekregen - hij wordt mijn compagnon, in plaats van meneer Coole, die naar 't buitenland gaat. Ik kan je niet precies uitleggen, hoe 't allemaal in elkaar zit, maar in elk geval krijgt oom Roelofs 't nu heel wat ruimer dan hij 't gehad heeft. En die vacantiereis van de jongens zal er heusch wel af kunnen.’

‘O vader, wat ben ik dáár blij om!’ zei Lodi met glinsterende oogen. ‘En dan wij, met z'n vieren, heelemaal naar Frankrijk? O vader! Mag ik het even aan mammie gaan vertellen?’

Mevrouw Erkelenz hoorde glimlachend het groote nieuws van haar jongen. Hij had een kleur van blijdschap en zijn oogen straalden. Het was, of het vooruitzicht van de reis alleen hem al goed deed, vond ze. En zich zelf voelde ze nu ook wat opgewekter.

‘Het is vandaag Woensdag,’ zei ze. ‘Laten we

[p. 116]

vragen, of de heele familie Roelofs van middag hier komt. Dan kom ik naar beneden. Ik wou er graag bij wezen, als de jongens van de uitnoodiging hooren.’

Dus vertelde Lodi dien ochtend nog niets ervan aan Théo en Hans. Wel hadden de jongens het, onderweg naar school, druk over die nieuwe positie van vader Roelofs.

‘Vader zegt, dat hij het heelemaal aan jouw vader te danken heeft,’ zei Théo.

‘En gisteravond hebben we allemaal gebeden bij het H. Hart,’ voegde Hans erbij, ‘om te bedanken natuurlijk en nog héél extra voor oom Erkelenz en dat het zusje gauw terug mag komen en dat tante gauw heelemaal beter mag worden.’

's Middags zaten ze toen allemaal bij Erkelenz in de groote tuinkamer. Mevrouw Erkelenz lag gemakkelijk in een grooten stoel met veel kussens en mevrouw Roelofs schonk thee en presenteerde koekjes.

Toen las meneer Erkelenz den brief uit Frankrijk voor.

‘En nou had ik gedacht,’ zei hij ten slotte langzaam, ‘dat Hans en Théo en Joop misschien wel met Lodi zouden kunnen meegaan.’

‘Ja, dat zou best kunnen,’ zei meneer Roelofs, ‘maar de jongens zullen niet willen!’

‘Niet willen??!’

De blijdschap van de jongens was grenzeloos.

‘Wij met z'n vieren naar Frankrijk? Gommenikkie!’ zei Théo, met zóóveel geestdrift, dat de anderen erom lachen moesten.

[p. 117]

‘Nou, Joop zal 't ook heerlijk vinden,’ zei mevrouw Roelofs. ‘Wat zal hij oogen opzetten, als hij thuis komt!’

‘Zullen we 't hem niet vast schrijven, moes?’ vroeg Théo. ‘Dan kan hij zooveel te langer blij zijn!’

‘Ja, dat's waar,’ vond moes toen ook, ‘we zullen hem straks dadelijk schrijven.’

‘Me dunkt,’ zei meneer Erkelenz toen, ‘dat we, met Joop erbij, de jongens wel alleen kunnen laten reizen. Joop is zoo kalm en zoo verstandig.’

Alléén met z'n vieren! Het leek, of dit de reis nòg heerlijker maakte. En terwijl de jongens vast honderd plannen maakten en honderd leuke dingen veronderstelden, die op zoo'n reis zouden kunnen gebeuren, hadden de ouders nog allerlei andere besprekingen met elkaar.

Mevrouw Erkelenz zou, op raad van den dokter, weer voor 'n maand naar Zwitserland gaan, met haar man.

‘En waar gaan vader en moeder en Liesje naar toe?’ wilde Théo op eens weten.

‘O, dat zullen we wel zien,’ zei vader.

Théo's vroolijke gezicht betrok even.

‘Ik vind 't niet zoo leuk om te gaan, als vader en moeder en Lies gewoon thuis moeten blijven,’ zei hij.

‘Gewoon thuis blijven?’ lachte vader. ‘Nou, dat kan je denken! Wij zullen een vacantie hebben om er vinger en duim van af te likken! Maar we vertellen niets vooruit, hè moeder?’

[p. 118]

‘Geen sikkepitje!’ verklaarde moeder.

‘Mij wel, hè moes?’ vleide Liesje. ‘Ik mag 't wel weten, hè moesje?’

‘Als die lastige jongens allemaal weg zijn,’ fluisterde moeder hardop.

En de lastige jongens lachten. Als vader en moeder en Liesje ook maar echt 'n prettige vacantie kregen, dan konden zij volop genieten van de hunne!

Op een mooien ochtend vroeg, werden toen de vier jongens, door de beide vaders, in den Parijschen trein gezet. In Brussel moesten ze overstappen en ze hadden er ruim drie uren tijd om iets van de stad te gaan zien en om er ergens te gaan eten.

Vader Erkelenz had een plattegrondje geteekend, waarop precies was aangegeven, hoe de jongens moesten loopen om achtereenvolgens de Groote Markt te zien, de Sainte Gudule en het Paleis van Justitie. Dan had hij nog 'n adres opgegeven waar ze konden gaan eten en vandaar mochten ze zich met een auto weer naar 't station laten brengen.

Het was alles nog veel mooier dan de jongens het zich hadden voorgesteld. Zoo vroolijk speelde de zon op de oude vergulde huizen van de Groote Markt in Brussel, zoo grootsch en ontzagwekkend lag daar het Paleis van Justitie. En in de Sainte Gudule, die prachtige oude kerk, knielden ze alle vier even neer om hartelijk te bidden.

‘Ook voor Treesje,’ fluisterden ze elkaar toe.

In het groote restaurant, waar ze allemaal een lievelingsschotel uitkozen, kreeg Joop gelegenheid,

[p. 119]

om z' n Fransch wat te luchten. En ook de anderen waagden er 'n enkel woordje aan.

Toen ging het weer verder. 'n Paar uren later, in Aulnoy, moesten de jongens weer overstappen, in 'n lokaaltrein, die hen eindelijk naar hun bestemming bracht. En daar, op het kleine perron, zagen ze een stoeren Zeeuwschen boer staan, met een breed vriendelijk gezicht.

‘Aha!’ riep hij, ‘zijn dat m'n Hollandsche knechten? Ik ben Versloten. Vooruit maar, jongens, de wagen staat al op jullie te wachten!’

Onder het loopen stelde Joop zich zelf en de anderen aan den gastheer voor.

‘Dat 's dus Joop en dat is Théo en dat 's Hans en dat 's Lodi Erkelenz,’ zei die, toen ze buiten het station stonden en hij gaf ze ieder een klap op den schouder. ‘Heb ik dat niet gauw van buiten geleerd? - Nou instappen, jongelui. Moeder de vrouw zit op ons te wachten. Nou en de jongens ook, hoor!’

In een ommezientje zaten ze allen in de groote roode auto, die hen, door een prachtig landschap, langs berg en dal en rotsgevaarten, na een uur rijden, bij de boerderij bracht van baas Versloten.