Het verloren zusje

[p. 107]

Nog niet gevonden.

Iederen ochtend ging Lodi ter Communie en dan hield hij lange gesprekken met Jezus, zóó vertrouwelijk als hij met niemand anders spreken kon. Altijd ging het over Zusje. Wilde Onzelieveheertje haar nu, alstublieft gauw terug brengen? Hij wist toch nog wel, wat ze hadden afgesproken op den dag van z'n eerste H. Communie? Ja, het zou misschien wel mooier van hem wezen, als hij Missionaris werd enkel maar uit liefde tot Jezus, zonder dat hij er iets voor terug kreeg. Maar ze hadden die afspraak nou eenmaal gemaakt, nietwaar? En Onzelieveheer had toch zelf gezegd: Vraagt en ge zult verkrijgen! En hij vroeg 't ook niet alleen voor zich zelf, maar vooral voor vader en moeder. Ze hadden nu weer zoo'n groot verdriet. Toen de kleertjes van het kindje gebracht werden, hadden ze zoo gehoopt, dat ze Zusje nu wel gemakkelijk zouden kunnen vinden en nu was het zoo verschrikkelijk, dat er nog maar aldoor tevergeefs gezocht werd. Vond Onzelieveheertje dat zelf nou ook niet verschrikkelijk? Die arme mammie was er ziek van. ‘Het is te veel voor haar,’ had vader gezegd. Och, en voor Onzelieveheer was het toch zoo gemakkelijk om Zusje terug te brengen! Hij kon immers alles! En wou Hij dan niet graag nog een

[p. 108]

Missionaris erbij hebben? Nou dan, Hij wist wat ze hadden afgesproken met elkaar!

Opeens was het Lodi dan soms, of hij Jezus zag glimlachen, héél zacht en héél goedig, zooals iemand, die 'n ander nou eens echt gelukkig zal gaan maken. En er kwam een blijheid in hem, zóó groot en zóó machtig, dat 't leek of hij omhoog gedragen werd, ergens heen waar geen verdriet en geen angst hem meer raken konden. En vol van dat groote geluk ging hij dan de kerk uit, als 't tijd was om naar huis te gaan. Bij 't wijwatervat keerde hij zich altijd nog even om.

‘Dag lieve Jezus, morgen kom ik weer terug en dank U nog wel.’

Dan deerde het hem niet, als de dienstmeisjes uit de buurt hem nieuwsgierig nakeken en ook de meewarige gezichten van Coba en Marie thuis hinderden hem niet. Maar langzamerhand werd de dag dan àl moeilijker. Mammie lag dan meestal nog in bed, zwak en ziek en dikwijls schreiende en vader was zenuwachtig van zorg om haar en van verdriet om 't verloren kind. Hij vertelde 't zijn gretig luisterenden jongen altijd dadelijk, als er wat nieuws te vertellen viel.

Met hulp van de politie was het meisje gevonden, dat bij mevrouw Wessels in betrekking was geweest, toen mevrouw Versloten met haar kindje uit Duitschland was gekomen. Uitvoerig had het meisje alles verteld wat ze wist.

Mevrouw Wessels had haar gezegd, dat haar zwager in Keulen gestorven was en dat ze haar schoonzuster, de zuster van haar overleden man,

[p. 109]

gevraagd had om met haar kindje bij haar te komen wonen. Ze zouden het dan allebei niet zoo eenzaam hebben en het kindje zou heel wat afleiding geven. Het meisje meende, dat mevrouw heelemaal geen antwoord had gekregen op haar brief.

Toen had mevrouw Wessels blindedarmontsteking gekregen en moest ze dadelijk naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. En terwijl mevrouw in het Lievevrouwegasthuis lag, kwam er, op een middag, 'n Duitsche dame aanbellen, die zei, dat ze mevrouw Versloten was, de schoonzuster van mevrouw Wessels. Toen ze hoorde, dat mevrouw Wessels ziek lag, was ze erg geschrokken, en ze had heelemaal niet binnen willen komen en gezegd, dat ze eerst naar 't Lievevrouwegasthuis ging. Het meisje had haar nog aangeraden om dan dwars door het Vondelpark te loopen en op den Overtoom de tram te nemen, maar de dame had haar niet eens laten uitspreken. Den weg wist ze wel, had ze gezegd, van toen haar broer ziek gelegen had in 't Lievevrouwegasthuis. Toen was ze weggegaan, maar nog geen kwartier later was ze toen weer teruggekomen met een huilend kindje.

‘Dass ist mein Kindchen,’ had ze gezegd en ze was erg opgewonden geweest. Ze wilde wat melk hebben en het meisje moest haar helpen om een griesmeelpapje voor 't kind te koken. Later, toen haar bagage van 't station was gehaald, had mevrouw het kindje dadelijk heelemaal gaan verkleeden en 's avonds, toen het kind sliep, was ze pas naar het ziekenhuis gegaan. Maar eerst had ze het dienstmeisje nog op 't hart gedrukt,

[p. 110]

toch goed op het kindje te passen en vooral niemand bij haar te laten. Dat had ze wel minstens drie keer gezegd - en het meisje poogde haar gebroken Duitsch na te doen:

‘Fürall niemand beilassen.’

Tot zoover ging het verhaal van het meisje.

‘Vond u het niet vreemd,’ vroeg de inspecteur, die het meisje had opgespoord, haar, ‘dat mevrouw eerst alleen kwam en later pas met een kind?’

‘Ja meneer,’ zei het meisje dadelijk. ‘Maar ik dacht, dat ze het even bij kennissen had gelaten en toen mijn mevrouw uit 't ziekenhuis kwam, vond die het heel gewoon, dat 't kind er was - nou, en later heb ik er toen heelemaal niet meer over gedacht.’

‘Vond je nooit iets vreemds aan mevrouw Versloten?’

‘O ja, meneer. Onder ons gezegd, ik heb vaak gedacht, dat ze niet goed in 'r hoofd was.’

Zorgvuldige onderzoekingen brachten toen aan 't licht, dat mevrouw Versloten het kindje bij mevrouw Wessels aan huis had gebracht op denzelfden dag en op denzelfden tijd, dat het kindje Erkelenz vermist werd. En toen bleek, dat het kindje van mevrouw Versloten in Keulen was overleden, drie dagen voordat de troostelooze moeder naar Holland vertrok, toen mocht wel met groote zekerheid worden aangenomen, dat de zoogenaamde Clärchen Versloten in werkelijkheid Treesje Erkelenz was.

Maar waar was het kind nu? De uitgebreidste onderzoekingen in Keulen hadden niet het geringste

[p. 111]

spoor gegeven van mevrouw Versloten, noch van het kind en allerlei oproepen in de verschillende bladen hadden niet het minste succes gehad.

De heer en mevrouw Erkelenz waren in een toestand van onbeschrijfelijke opwinding. Zóó dichtbij hadden ze hun dochtertje gehad - ze hadden haar zelfs enkele malen gezien - en nu, nu ze haar eindelijk ontdekt hadden, nu was het kind weer spoorloos verdwenen.

‘Ze komt terug!’ zei Lodi vol vertrouwen. En hij vertelde zijn moeder, die gretig luisterde, allerlei kleinigheden van Kleertje - neen, van Treesje! Hij had altijd bizonder op haar gelet, omdat hij haar zoo lief en zoo aardig vond. En ook mevrouw Roelofs kwam dikwijls over het kind praten en ze waren allemaal vol moed. Nu ze al zóó veel van haar wisten, nu zou Treesje vast en zeker wel spoedig gevonden worden.

Maar dat was nu allemaal alweer weken lang geleden en men was nog geen stap verder gekomen. Elken morgen keek Lodi, met hunkerende oogen, zijn vader aan. Had hij misschien nog iets gehoord? En elken morgen was er nu dat moedelooze hoofdschudden: ‘Niets! Niets!’

Dan kwamen Théo en Hans Lodi afhalen voor school. En twee paar oogen keken hem gretig vorschend aan. Was er nog nieuws?

O, Lodi wist wel, dat ze het goed meenden, maar och, waarom altijd dat vragen, als er toch niets, niets te vertellen viel? En met den dag groeide de beproeving.

[p. 112]

De jongens, die nog om de school dwaalden, stonden dadelijk om hem heen:

‘Is je zusje al gevonden?’

In de school keek meneer hem vragend aan en soms vroeg hij 't zachtjes: ‘Nog niets gehoord?’

Dan, in het vrije kwartier op de speelplaats, kwamen ze allemaal om hem heen staan om over het verloren zusje te praten. Allerlei veronderstellingen werden gedaan en allerlei mogelijkheden werden in den breede besproken op een manier, dacht Lodi, alsof 't over een aardig verhaal ging. En het gaf hem een heel pijnlijk gevoel, op deze wijze het middelpunt te zijn van de algemeene belangstelling.

Toen werd er ontdekt, dat er een zwager van mevrouw Versloten, een broer van haar overleden man, in Frankrijk woonde. En meneer Erkelenz reisde er onmiddellijk heen, in de hoop daar misschien iets te hooren van de verdwenen vrouw.

Dit bezoek was een verrassing voor hem geworden, want in den heer Versloten, die nu een groote boerderij in Frankrijk had, vond hij een vroegeren speelmakker terug. Als jongen had hij eens, toen hij voor z'n gezondheid naar buiten moest, zijn vacantie doorgebracht bij een Zeeuwschen boer. En dat dit de heerlijkste vacantie was geworden van zijn jongensjaren, dat was voor het allergrootste deel te danken geweest aan Jan, het zoontje van den boer, dien hij hier nu, als hoofd van 'n groote familie, in een Fransche boerderij terug vond.

De beide mannen waren blij elkaar, na zoo vele jaren, weer eens te zien. Maar van zijn Duitsche

[p. 113]

schoonzuster wist de gastheer, helaas, niets nieuws te vertellen.

Het laatste had hij haar gezien, toen zijn broer gestorven was. Hij was toen naar Keulen gegaan, voor de begrafenis, en hij had zijn schoonzuster toen aangeboden om met haar kindje bij hem op de boerderij te komen. Zij zou daar een goede hulp zijn geweest en het kind zou het zeker ook best hebben gehad. Maar de jonge weduwe had gezegd, dat ze misschien naar haar schoonzuster in Amsterdam ging. Een heelen tijd daarna had hij gehoord, dat ze al een poosje in Amsterdam woonde met haar kind. Ze hadden elkaar, in al die jaren, maar 'n keer of wat geschreven. Hij wist dan eigenlijk ook maar weinig van z'n schoonzuster en mevrouw Wessels had hij heelemaal niet gekend. Maar hij beloofde nu ook van zijn kant nog eens overal navraag te zullen doen.

Zoo was dus ook deze reis weer op een teleurstelling uitgeloopen.