Het verloren zusje

[p. 101]

Het geheimzinnige pakje.

Théo was 's middags wat ontdaan naar school gekomen en zoodra hij er gelegenheid toe kreeg, vertelde hij het fluisterend aan Lodi:

‘Mevrouw Wessels is vannacht gestorven - heel plotseling.’

Lodi schrok er ook van, want hij had mevrouw Wessels met Clärchen pas nog ontmoet bij de familie Roelofs. En te moeten denken, dat ze nu al niet meer leefde! Zóó opeens kon Onzelieveheer je bij zich roepen! Of 't dan ook noodig was, dat je altijd voor Hem klaar stond! Maar dat deed je immers wel, als je iederen avond, eer je slapen ging, je geweten onderzocht en 's morgens ter Communie ging. En als je meende, dat je groot kwaad had gedaan, moest je natuurlijk dadelijk gaan biechten, zoo gauw als je maar kon. - Arme Kleertje, wat zou ze bedroefd zijn! Ze was dol op haar tante -

‘Laten we onderweg vast stilletjes bidden voor mevrouw Wessels,’ zei Lodi, toen hij met Théo uit school naar huis ging.

En terwijl de beide jongens zwijgend naast elkaar voortliepen, baden ze in stilte, telkens weer:

‘Heer, geef haar de eeuwige rust en het eeuwige

[p. 102]

Licht verlichte haar. Dat zij ruste in vrede. Amen.’

Toen, bij Lodi's tuinpoortje, botsten ze haast tegen Clärchen aan, die, op een drafje den tuin uitkwam.

‘Hè Kleertje! Ben jij bij Erkelenz geweest?’ vroeg Théo verbaasd.

Lodi keek het kind aan. Ze had rood behuilde oogen en haar gezichtje stond zoo droevig, dat hij haar allerlei lieve troostende woordjes had willen zeggen. Maar hij wist heelemaal geen geschikte woorden te vinden. En het daarop volgende oogenblik was het meisje al verdwenen. Ze had de beide jongens even heel verschrikt aangezien en zonder een enkel woord te zeggen was ze toen hard weggeloopen.

Lodi en Théo keken haar verbaasd na. Anders was Kleertje altijd zoo aardig en zoo vriendelijk!

‘Kleertje!’ riep Théo nog. Maar het kind keek niet om en even later was ze om den hoek van de straat verdwenen.

‘Wat kwam Kleertje hier doen?’ vroeg Lodi dadelijk aan Marie, die de deur voor hem opende.

‘Kleertje?’

‘Ja, dat meisje, dat daarnet hier was.’

‘O, dat kind? Die heeft een pakje gebracht voor mevrouw.’

‘Welk pakje?’

‘Gunst jongen, wat ben je nieuwsgierig,’ zei Marie.

‘Ja,’ zei Lodi, ‘het is ook zoo gek; ze is anders nog nooit hier geweest en ze deed zoo raar. Wat zei ze?’

[p. 103]

‘Ze zei alleen maar: “voor mevrouw.” En 't pakje ligt in de tuinkamer op tafel, als je 't dan zoo graag wil weten.’

‘Is mammie dan niet thuis?’

‘Neen, nog niet.’

Lodi liep haastig naar de tuinkamer. Ja, daar lag een pakje op tafel: een wit pakje, met een rose touwtje netjes omwonden. Nieuwsgierig nam hij het in de hand. Het was heel licht en het voelde zacht aan. Wat kon er toch in zitten? Er stond geen adres op het pakje. Maar het moest toch voor mammie wezen. ‘Voor mevrouw,’ had Kleertje gezegd. Hè, was mammie nou maar thuis.

Lodi ging in de tuinkamer zijn huiswerk zitten maken. Het was net, of hij niet uit de buurt van dat pakje vandaan kon komen. En telkens weer dwaalden zijn gedachten af van zijn werk. Wat kon er toch in dat pakje zitten?

Eindelijk hoorde hij mammie in de gang en dadelijk liep hij haar tegemoet:

‘Mammie, er is een pakje voor u gekomen!’

‘Jongen, dat is nog nooit gebeurd,’ spotte mevrouw Erkelenz. ‘Zou je me niet eerst eens goeden dag zeggen, hè?’

Lodi kuste zijn moeder hartelijk, maar ongeduldig bleef hij naast haar staan, terwijl ze langzaam heur hoed en mantel aan den kapstok hing.

‘'t Ligt in de tuinkamer, mammie,’ zei hij toen, en hij liep vlug voor haar uit.

Mevrouw Erkelenz lachte weer.

[p. 104]

‘Dat schijnt een buitengewoon belangrijk pakje te zijn! Ik ben toch niet jarig? Neen, hè?’

Zij nam het pakje in de hand en toen haalde ze de schouders op.

‘Ik heb niets gekocht vandaag.’

Lodi keek toe, hoe ze langzaam de touwtjes opschoof en het papier open vouwde. Toen zag hij zijn moeder doodsbleek worden.

‘O God! O God!’ steunde ze. Haar hoofd viel op zij, alsof ze flauw zou vallen.

‘Marie! Coba!’ riep Lodi verschrikt.

En toen zag ook hij den inhoud van het pakje: een wit met rose wollen jurkje, een wollen sokje en 'n beetje ondergoed - de kleertjes, die zijn zusje gedragen had, toen ze op zulk een onverklaarbare wijze verdwenen was.

Mevrouw Erkelenz wist zich, met inspanning van al haar krachten, te beheerschen en toen Marie en Coba binnen kwamen loopen, ging ze weer rechtop zitten.

‘Wie heeft dat pakje gebracht?’ vroeg ze heesch.

‘Kleertje!’ zei Lodi met gloeiende wangen. ‘U weet wel, mammie, dat nichtje van mevrouw Wessels!’

‘Weet je waar die woont?’

‘Neen mammie, maar tante Roelofs weet 't wel.’

‘Dan moet ik dadelijk naar haar toe.’

Mevrouw Erkelenz stond op, maar ze wankelde en ze zou gevallen zijn, als Marie haar niet ondersteund had.

‘Ik zal gaan vragen, of mevrouw Roelofs dadelijk

[p. 105]

even hier komt. Dat is beter,’ vond Coba. En zij was al de deur uit gerend.

Ook zij had de kleertjes gezien van het vermiste kindje.

Bijna tegelijk met mevrouw Roelofs kwam meneer Erkelenz thuis van kantoor. En nauwelijks een paar minuten later zaten beiden in de auto, die den heer des huizes van kantoor had gebracht, op weg naar mevrouw Versloten, de moeder van Clärchen.

Coba, die zelf trilde van emotie, had bij de deur op wacht gestaan, toen meneer thuis kwam en ze had den chauffeur verzocht even te wachten. Waarschijnlijk zou mevrouw hem nog noodig hebben.

Maar ondanks die goede voorzorg van Coba, was het te laat geworden. Toen mevrouw Roelofs en meneer Erkelenz bij het sterfhuis van mevrouw Wessels aankwamen, hoorden ze van het dienstmeisje, dat mevrouw Versloten al 'n paar uur geleden vertrokken was. Ze had tevoren al haar koffers naar 't station laten brengen en om vier uur was zij met Clärchen heen gegaan. Mevrouw had toen alleen maar een klein koffertje bij zich gehad en 'n pakje.

‘Hoe zag dat pakje er uit?’ vroeg meneer Erkelenz.

Het meisje bedacht zich even.

‘Wit, met 'n rose touwtje er omheen.’

‘Weet je ook, waar mevrouw Versloten heen is?’

‘Neen meneer. Mevrouw heeft niets gezegd. Mevrouw deed heelemaal zoo vreemd. Ik vroeg nog: “Blijft u dan niet voor de begrafenis?” Maar daar gaf

[p. 106]

ze nauwelijks antwoord op. “Ik moet weg!” zei ze alleen maar. “Nou moeten we weg.” En ze zag er bar slecht uit.’

‘Ik ben gisterenavond nog hier geweest,’ zei mevrouw Roelofs, ‘maar mevrouw Versloten kon me niet ontvangen en het kind heb ik ook niet te zien gekregen.’

‘Neen,’ zei het meisje, ‘het kind mocht geen oogenblik van haar vandaan gaan. - Ik sta voor alles alleen en er moet toch allerlei geregeld worden.’

‘Als ik van dienst kan zijn, dan zeg je 't maar,’ zei mevrouw Roelofs. ‘Ik zal vanavond nog even komen.’

Teleurgesteld gingen ze toen naar huis. Het was zoo pijnlijk, de arme moeder, die met brandend ongeduld te wachten zat, te moeten zeggen, dat ze nog niets waren opgeschoten.

‘Maar nu hebben we tenminste een spoor. Nu zullen we haar wel vinden!’ verklaarde de vader hoopvol.

En Lodi's vertrouwen was krachtiger dan ooit.

Op tafel lag, naast de kinderkleertjes uit het witte pakje, nu ook het tweede wollen sokje, dat in Lodi's tuintje gevonden was.