Het verloren zusje

[p. 94]

Een nachtelijk avontuur.

Het gebeurde op een van de laatste vacantiedagen, midden in den nacht. Alles was doodstil in de villa en ook buiten was geen enkel geluid te hooren. Tot er opeens een klagend miauwen opklonk uit den tuin. Lodi werd er wakker van en overeind in bed bleef hij even zitten luisteren. Dat moest Moortje, de poes, wezen. En het was zijn schuld, dat het arme dier nu buiten zat, want hij had, door al het stoeien met de jongens, vergeten naar haar om te zien. Daar was het weer, dat klagende miauwen! Arme poes, ze was zeker bang alleen, daar buiten in 't donker. Zou hij opstaan, om ze binnen te laten? Maar 't was akelig zoo 's nachts, als alles doodstil was, alleen door 't huis te loopen. Als Théo nou meeging -

Hij had 't licht al aangetrokken en stond nu naast Théo's bed en schudde hem heen en weer.

‘Hè-è-è,’ deed Théo slaperig.

‘Zeg Théo, luister eens!’

‘Miauw, miau-auw,’ klonk 't klagend uit de laagte.

‘'n Poes,’ constateerde Théo met 'n geeuw.

‘Moortje!’ zei Lodi. ‘Ze zit buiten.’

Théo scheen het feit niet zoo verschrikkelijk te vinden.

[p. 95]

‘Láát ze,’ zei hij en hij rolde zich nog wat steviger in de deken.

‘Hè Thé, hoor nou - ze is zeker bang buiten.’

‘Laat 'r dan binnen,’ raadde Théo aan.

‘Ga je mee?’ vroeg Lodi hoopvol.

‘Waarom? Ben je bang alleen?’

‘Nou bang - maar zoo midden in den nacht -’

‘Je bent bang,’ zei Théo op beslisten toon. Hij was nu klaar wakker en overeind in bed. Lodi was bang en die wetenschap deed z'n eigen moed aanmerkelijk grooter worden.

‘Ik ben heelemaal niet bang,’ verzekerde hij. ‘Maar ik ben ook 'n beetje ouder dan jij.’

Hij stond op en zocht z'n pantoffels.

‘Trek jij ook je pantoffels aan, dan gaan we samen naar beneden - in donker natuurlijk.’

‘Waarom in donker?’ fluisterde Lodi.

‘Nou, als er licht aan is, wordt er al gauw iemand wakker en als Lies wakker wordt, dan huilt ze en dan wordt moeder ook wakker en allemaal misschien.’

Théo nam 'n manhaftige houding aan. Met z'n tweetjes, midden in den nacht, door 't stikdonkere huis - het leek wel een avontuur!

Voorzichtig deed hij de deur open.

‘Hou mij maar vast,’ fluisterde hij. En toen Lodi 'n tip van zijn pyama te pakken had, knipte hij 't licht uit. Voorzichtig schoven toen de twee jongens vooruit over de donkere gang. Tastend zocht Théo z'n weg tot ze bij de trapleuning waren aangeland en toen ging 't langzaam naar beneden toe. De keukendeur stond aan

[p. 96]

en door 't raam viel wat bleek maanlicht binnen, waarbij de jongens gemakkelijk hun weg vonden naar de buitendeur. In een oogwenk had Théo den grendel afgeschoven en 't Lipsslot omgedraaid en de koele nachtlucht stroomde naar binnen.

‘Moortje, Moortje,’ fluisterde Lodi den tuin in.

Maar Moortje kwam niet.

‘Daar zit ze!’ wees Théo en meteen ging hij er op af, gevolgd door Lodi.

Maar nauwelijks waren onze helden buiten, of de deur sloeg dicht.

‘Gommenikkie! En in 't slot natuurlijk!’ zei Théo verschrikt.

Lodi probeerde nog de deur open te krijgen, maar dat hoefde niet. Toen rammelden de jongens samen aan de kruk, maar eigenlijk wisten ze vooruit wel, dat dit toch niets geven zou. En het hielp ook niet, of ze al omhoog keken. Geen van de anderen sliep aan den achterkant van 't huis. Daar was alleen het raam van Lodi's slaapkamer en daarnaast de ramen van het boudoir van mevrouw Erkelenz.

‘Als we maar in 't voortuintje konden komen, dan konden we tenminste aanbellen,’ zei Lodi. Maar het voortuintje was door een tamelijk hoogen muur met een gesloten poortje van den achtertuin gescheiden.

‘Weet je wat?’ zei toen Théo. ‘We klimmen over de schutting in den tuin van hiernaast. Die schutting is zoo hoog niet, daar kunnen we best over en dan komen we zóó op straat. De tuinpoortjes staan toch altijd open.’

[p. 97]

Zoo gezegd zoo gedaan. Maar toen ze, met tamelijk veel moeite, in den tuin van de buren waren aangeland, schrokken ze vreeselijk. Want vlak voor hen klonk opeens een afgrijselijk kattengejammer. En dadelijk daarna ging er boven in 't huis een raam open en - klets! - een heele puts water werd over de onschuldige hoofden van twee jongens in pyama neer gegoten.

Ze gilden het allebei uit en toen hoorden ze boven zich iets roepen van inbrekers en een schel fluitje klonk de straat over. Opeens dol van angst vluchtten de jongens weer terug langs den weg, vanwaar ze gekomen waren.

‘We hadden toch beter vóór langs kunnen gaan,’ bedacht Lodi toen, ‘en zeggen....’

‘Ben je gek, jô? Ze mogen ons niet zien! Denk je, dat we zoo maar mogen inbreken in 'n ander z'n tuin?’

Théo trok zijn vriendje met zich mee naar 't hoekje bij de keukendeur, waar ze zich zooveel mogelijk tegen aan drukten. Het was werkelijk een ècht avontuur geworden! Daar hoorden ze weer die opgewonden stem van zooeven, nu in den aangrenzenden tuin.

‘Hierheen agent, ze moeten hier over de schutting zijn geklommen!’

En toen 'n andere kalme diepe stem:

‘Dan ben ik bang, dat ze al in 't Vondelpark zitten. Maar we zullen eens kijken!’

Lodi en Théo zouden er 'n lief ding voor hebben over gehad als ze in den grond hadden kunnen kruipen, maar dat ging niet. Ze drukten zich dus alleen maar

[p. 98]

stijf tegen elkaar aan. Hun tanden klapperden van angst en van koude door het stortbad.

‘Laten we samen bidden,’ fluisterde Lodi.

Toen kraakte de schutting en toen viel het schelle licht van een lantaarn op twee natte jongetjes in pyama, die met groote verschrikte oogen een politie-agent aankeken.

‘Hè? Wàt? Wat heb ik nou an me fiets hangen?’ zei de agent verbaasd.

Er was zeker iets in hem, dat vertrouwen gaf, want Lodi kwam opeens naar voren.

‘Wilt u, alstublieft, even voor ons aanbellen?’ vroeg hij met 'n dun trillend stemmetje.

‘Wat hebben jullie uitgevoerd? Wat doe je hier, midden in den nacht, in den tuin?’

‘De poes binnen laten,’ zei Lodi, weer rillend van kou.

‘En toen sloeg de deur dicht,’ legde Théo uit.

De agent lachte.

‘Hier hebt u de inbrekers,’ zei hij tegen den buurman, die nieuwsgierig over de schutting keek.

‘Lieve hemel, dat is 't jongetje van hier naast! Goeie genade, hebben jullie al dat water op je hoofd gekregen? Dat was voor die kat bestemd, die me al nachten lang uit den slaap houdt. Maar hoe komen jullie ook 's nachts in den tuin?’

‘Om de kat binnen te laten en toen sloeg de deur dicht,’ verklaarde de agent. ‘Laten we er nou maar eerst voor zorgen, dat ze in huis komen, anders worden ze nog ziek ook!’

[p. 99]

‘Hè? Wàt? Wat heb ik nou an me fiets hangen?’ zei de agent verbaasd.

[p. 100]

De buurman was al vooruit geloopen om aan te bellen en even later leverde hij twee natte jongens in pyama af aan een verschrikten vader.

‘Het spijt me vreeselijk, dat ik ze zoo nat gegooid heb,’ zei hij. ‘Ik had 'n kan water klaar staan voor die kat, die me alle nachten uit den slaap houdt met haar gejank en ik kon natuurlijk niet denken, dat er twee jongetjes onder m'n raam stonden!’

Meneer Roelofs keek geheel ontdaan naar de beide jongens, die stonden te rillen en te klappertanden.

‘Maar ik begrijp niet....’

‘Ze wilden de kat binnenlaten en toen ze in den tuin waren, viel de deur in 't slot,’ legde de agent haastig uit. ‘Ik zou maar zorgen, dat ze gauw droge kleeren krijgen en in bed komen, meneer. Anders krijgen ze 't nog leelijk te pakken.’

Mevrouw Roelofs, die ook beneden was gekomen, dreef, zenuwachtig van angst voor mogelijke ziekte, de jongens naar hun slaapkamer om ze gauw te verkleeden. En Coba, die haastig een japon had aangeschoten om te informeeren wat al die drukte midden in den nacht te beteekenen had, liep op een drafje naar de keuken om wat melk warm te maken en water op te zetten voor 'n paar heete kruiken.

‘Anders halen ze zich nog den dood op 't lijf!’ mopperde ze.

Dank zij al die goede zorgen had het avontuur gelukkig geen nadeelige gevolgen voor de jongelui.

En Moortje lag, gedurende al die bedrijven, rustig in haar mandje.