Het verloren zusje

[p. 81]

‘Kleertje.’

Lodi en Théo kwamen nu dikwijls bij elkaar en Théo was steeds een even welkome gast in de deftige villa bij 't Vondelpark als Lodi in het derde bovenhuis.

Maar nu was Lodi om een droevige reden bij de familie Roelofs. Zijn moeder was ziek en dien ochtend was ze naar het Lievevrouwegasthuis gebracht, om daar geopereerd te worden. Meneer Erkelenz had een boodschap gestuurd en mevrouw Roelofs had de jongens uit school gehaald en gezegd, dat Lodi den heelen dag mocht komen spelen omdat zijn moeder ziek was. Hoe erg het met haar gesteld was, had ze maar niet verteld. Lodi had haar dadelijk zóó verschrikt aangekeken, dat ze hem glimlachend had gerust gesteld. Mammie zou wel gauw weer beter worden. Hij moest maar goed bidden en niet bang wezen. En later, onder het spelen met de drie jongens en met kleine Liesje, werd z'n angst àl meer weggedrongen.

Bovendien kwam er dien middag nog bezoek.

‘Mevrouw Wessels met Kleertje!’ riep Hans' schelle stem, toen hij de deur had open getrokken.

‘Hè, Kleertje!’ riep Théo.

‘Kleertje? Wie is dat?’ vroeg Lodi.

Mevrouw Roelofs lachte.

[p. 82]

‘Die gekke jongens zeggen altijd Kleertje! 't Kind heet Clärchen - 't is een Duitsch kindje. - Ik heb 't juist over den naam van je pleegdochter,’ vervolgde ze tegen de dame, die met een klein meisje binnen kwam.

Mevrouw Wessels lachte ook even.

‘Ja, 't eenvoudigste zou natuurlijk wezen, dat we 't kind Klaartje noemden, maar daar wil m'n schoonzuster absoluut niet van hooren. Het is geen Hollandsch kind, zegt ze dan. Het is 'n Duitsch kind!’ Zij zuchtte even. ‘Als zij zich iets in haar hoofd heeft gezet, is er niets mee te beginnen. Tusschenbei mag ik ook heelemaal niet met 't kind uitgaan. Ze heeft van die buien - dan is ze zóó zenuwachtig, dan mag niemand aan 't kind komen. Dan zit ze maar in angst, dat ze haar afgenomen wordt. - Och, de arme ziel heeft ook al heel wat doorgemaakt.’

Intusschen waren de jongens al druk bezig met ‘Kleertje,’ een parmantig klein ding met blonde krulletjes en groote blauwe oogen. Ze speelden zoo gezellig allemaal samen, dat de middag letterlijk omvloog en toen mevrouw Wessels weer met het kind naar huis was, wilde Lodi nog allerlei van haar weten.

‘'t Is een Duitsch kindje,’ vertelde Théo, ‘en haar vader is al lang dood en de man van mevrouw Wessels was ook gestorven - dat was een broer van de Duitsche dame - en toen schreef mevrouw Wessels naar Duitschland, dat zij maar met haar kindje hier moest komen -’

[p. 83]

‘Ja,’ viel Hans in, ‘en toen kreeg ze heelemaal geen antwoord en toen kwamen ze opeens uit Duitschland zonder eerst te schrijven en toen lag mevrouw Wessels net in 't ziekenhuis -’

‘Die moest geopereerd worden - blindedarmontsteking,’ vulde Théo weer aan.

Mevrouw Roelofs was telkens even bij 't raam gaan kijken. Meneer Erkelenz zou haar dadelijk komen zeggen, hoe de operatie was afgeloopen en nu hij zoo lang weg bleef, werd ze meer en meer ongerust. Het was intusschen al etenstijd geworden.

‘Weet je wat?’ zei ze zoo opgewekt mogelijk. ‘Oom Erkelenz heeft gezegd, dat hij Lodi zelf zou komen halen. Maar nou hij zoo lang wegblijft, moest Lodi hier maar blijven eten!’

‘Hoera!’ riepen de jongens. En Lodi zelf leek dat ook feestelijk toe.

‘We hebben boerekool met worst,’ fluisterde Théo, die in de keuken had gesnuffeld, hem stilletjes in. ‘Lekker, hé? En appels toe.’

‘Fijn hè?’ zei hij weer, toen de schaal met dampende boerekool op tafel stond en moeder de worst verdeelde.

Lodi keek 'n beetje verlegen.

‘'k Weet 't niet. Ik heb 't nog nooit gegeten,’ bekende hij.

‘Hè? Niet? Gommenikkie moes, Lodi heeft nog nooit boerekool met worst gegeten! Jô, dat 's zoo lekker!’ zei Théo.

‘Nou en òf! Reuze!’ voegde Hans erbij.

[p. 84]

En kleine Liesje sloeg van pure blijdschap 'n roffel op haar bordje.

‘Boekool! Boekool!’

‘Nou, als je 't nog nooit gegeten hebt, zal ik je maar niet dadelijk al te veel geven,’ zei mevrouw Roelofs. ‘Dan kan je eerst eens proeven.’

Maar tot algemeen plezier had Lodi z'n bordje in 'n minimum van tijd leeg gegeten.

‘Heerlijk!’ zei hij. En met graagte hield hij z'n bord nog eens bij.

Toen werd er gescheld. Tot verwondering van de jongens stond moeder dadelijk zelf op om open te doen. En 'n oogenblik later ging ook vader de gang in. De jongens keken elkaar verbaasd aan. Maar daar kwamen ze alweer terug - met oom Erkelenz en alle drie zagen ze er blij uit.

Meneer Erkelenz liep dadelijk op zijn jongen toe.

‘Goddank vent, het is goed afgeloopen!’

‘Ik had 't hem nog niet verteld,’ zei mevrouw Roelofs zachtjes. ‘Hij leek tòch al zoo geschrokken.’

Ook nu keek Lodi z'n vader verschrikt aan.

‘Ja jongen, mammie moest geopereerd worden. En het is, God zij dank, goed afgeloopen. We zullen vanavond nog eens extra voor haar bidden, hè?’

‘En wij ook,’ beloofde Théo dadelijk.

Lodi, gerustgesteld, was weer gaan zitten.

‘Nee maar, zit me die jongen hier te eten! En van zoo'n volgeladen bord! Zooveel eet hij thuis in geen drie dagen!’ riep z'n vader.

[p. 85]

‘Boerekool met worst, pappie! Dat is toch zoo lekker!’ verklaarde Lodi enthousiast.

‘Eet ook 'n hapje mee,’ noodde mevrouw Roelofs.

‘Nou, Coba zal natuurlijk op ons gerekend hebben. - Maar boerekool zullen we wel niet krijgen - zóó iets lekkers krijgen wij nooit, hè Lodi? Mammie houdt niet van winterkostjes.’

Mevrouw Roelofs had al een bord bij gezet en de jongens schoven vroolijk wat op om plaats te maken voor den tweeden onverwachten gast.

Meneer Erkelenz aarzelde nog.

‘Ja, maar dat gaat toch niet. Je hebt natuurlijk niet op ons gerekend!’

Mevrouw Roelofs lachte.

‘Ik zal je eerlijk zeggen, hoe de vork in den steel zit. Ik heb gerekend op 'n overschot voor morgen. En dat overschot mogen jullie nou hebben!’

Er bleef niets over! Tot de allerlaatste restjes werden, onder algemeene vroolijkheid, nog uit de schalen geschraapt. En het eenvoudige maal was als een feestmaaltijd.

‘Ik heb in jaren niet zoo lekker gegeten,’ verzekerde meneer Erkelenz.

‘En ik nog nooit!’ verklaarde Lodi.

‘Ja jij, je hebt gegeten als 'n polderjongen! Ik wou dat mammie dàt eens had kunnen zien!’

Mevrouw Roelofs glimlachte tevreden. Dit was goed voor haar jongens, die 't wel eens hadden over de fijne schotels, welke bij Erkelenz op tafel kwamen.