Het verloren zusje

[p. 72]

Lodi's belofte.

Toen Lodi zijn eerste H. Communie deed, was het hem, of hij in een droom leefde. Zóó blij en zóó licht was alles in hem, dat 't was, alsof hij zweefde inplaats van gewoon te loopen. Zijn vader en moeder moesten telkens ontroerd naar hem kijken. Zóó devoot zat hij te bidden in de kerk, zóó eerbiedig, langzaam en met neergeslagen oogen liep hij naar de Communiebank. En toen hij thuis kwam, was er nog steeds die stille glimlach om z'n lippen en die verheerlijkte uitdrukking in z'n oogen.

‘Hij lijkt wel 'n kleine heilige,’ zei Coba aangedaan. En zelfs Marie had tranen in de oogen.

's Middags, na de lunch, werd er gescheld en Coba kwam aankondigen:

‘Daar is het vriendje van Lodi.’

Lodi, die stil voor zich uit had zitten turen, sprong haastig op.

‘Théo!’

En daar kwam Théo binnen stappen, 'n weinigje verlegen, maar z'n heldere kijkers vol blijdschap.

‘Ik wou Lodi zoo graag even feliciteeren,’ zei hij. ‘Vanochtend heb ik hem heelemaal niet gezien.’

En toen hij Lodi had gelukgewenscht, kwam hij ook bij meneer en mevrouw.

[p. 73]

‘Vindt u 't gek, mevrouw, dat ik gekomen ben?’

‘Welnee jongen, ik vind 't juist erg aardig!’

‘Hè gelukkig!’ zuchtte Théo. ‘Moeder was 'n beetje bang, dat u 't misschien gek zou vinden. Maar ik wou zoo erg graag even naar Lodi en toen zei vader: “Wel, laat hem dan vandaag maar eens z'n zin hebben.”

“Dat vind ik verbazend fideel van je vader,” zei meneer Erkelenz.

Het was de eerste maal, dat hij Théo ontmoette en hij had dadelijk schik in hem.

“Ik heb al zoo dikwijls van je gehoord, ik vind 't wàt leuk, dat ik je nou ook eens zie, hoor! Nou en je hoeft niet te vragen, of Lodi 't aardig vindt, dat je gekomen bent!”

De beide jongens lachten elkaar toe.

“Kom Théo, ga even zitten,” zei mevrouw Erkelenz. “We zijn nog aan 't dessert. Wil je zoo'n tak druiven hebben?”

Théo aarzelde.

“Ik moest dadelijk weer terug komen. Alleen maar even feliciteeren, ook van vader en moeder en van Joop en Hans. Nou, van Liesje doe ik 't ook maar. Die is natuurlijk nog te klein om er zelf iets van te zeggen. Maar ze is gek op Lodi.”

“Odi! Odi!” roept ze altijd,’ lachte Lodi.

‘Weet je wat,’ zei meneer Erkelenz, ‘peuzel jij nou die druiven op, dan telefoneer ik om den wagen en dan brengen wij je samen terug. Dan ben je er toch gauw en dan kunnen wij bij jou thuis ook nog even feliciteeren.’

[p. 74]

‘Met de auto? Gommenikkie!’

Théo's oogen straalden. En Lodi, die anders niet veel gaf om een autoritje, leek dit nu ook ineens een geweldig pretje toe.

‘Gaan jullie eerst,’ zei meneer Erkelenz, toen ze bij Théo hadden aangebeld en de deur was open getrokken. ‘Laat Théo vooruit gaan, die zal wel 't best den weg weten.’

En Théo's nieuwe schoenen klikten de trap op en zijn vroolijke stem riep 't onderwijl vast naar boven:

‘Lodi is er! Lodi is meegekomen!’

En dadelijk daarop klonk er een hooge jongensstem van omhoog.

‘O, Lodi is meegekomen!’

En 'n andere stem: ‘Is Lodi daar? Wat leuk!’

Toen een vrouwestem:

‘Lodi! Lieve jongen!’

En daar tusschen door een blij: ‘Odi! Odi!’

Meneer Erkelenz keek zijn vrouw glimlachend aan, eer hij de trap opging. Zij volgde zwijgend, niet geheel op haar gemak. De trap was zoo hoog. Wat zouden het voor menschen zijn, die ouders van Théo? Ze schenen wel hartelijk, maar zou de omgang hier eigenlijk wel geschikt zijn voor haar jongen? Men moest toch in zijn stand blijven -

Boven, in de hal, kwam de heer Roelofs hen haastig tegemoet.

‘Mevrouw, meneer Erkelenz, ik hoor nu pas, dat u ook bent meegekomen!’

[p. 75]

‘We wilden u en mevrouw even komen gelukwenschen.’

‘Théo is zoo'n aardig vriendje voor Lodi,’ voegde mevrouw Erkelenz erbij.

In de groote huiskamer kwam mevrouw Roelofs hen, met uitgestoken handen, tegemoet.

‘Wat vind ik dàt alleraardigst!’

Mevrouw Erkelenz bleef ineens stokstijf staan bij de deur.

‘Dat is - ik vergis me toch niet? - Neen, je móét het wezen - Ina van Vilvoorde!’

Mevrouw Roelofs keek haar verbaasd aan.

‘Ja, dat ben ik - dat wàs ik ten minste. Maar - hemel, ja, nou zie ik 't - de kleine Nelly!’

Mevrouw Erkelenz viel haar om den hals.

‘;O Ina, wat vind ik 't heerlijk je weer eens te zien! Je was altijd zoo schattig voor me en ik vond 't vreeselijk toen je opeens naar huis ging!’

Mevrouw Roelofs' vriendelijk gezicht betrok even. Ze dacht aan dien ongelukkigen tijd in haar leven, toen ze opeens thuis geroepen werd van kostschool, omdat haar vader plotseling gestorven was, toen jaren van ontbering gevolgd waren op betrekkelijke weelde -

‘Ik heb van geen van de meisjes ooit meer wat gehoord,’ zei ze.

‘O Ina, ik had je zoo graag willen schrijven, maar ik durfde niet. Ik zag altijd zoo verschrikkelijk hoog tegen jou op. Je was wat ouder dan ik, hè, en ik vond jou eenvoudig volmaakt in alle opzichten!’

Mevrouw Roelofs glimlachte weer.

[p. 76]

‘Ja, je dweepte zoo'n beetje met me, hè?’

‘O! Maar je was ook zoo allerliefst voor me. Ik was zoo'n verlegen klein ding en jij hielp me met alles. Als jij er niet geweest was, zou ik 't dien eersten tijd nooit hebben kunnen uithouden op kostschool!’

Mevrouw Erkelenz stak haar arm door dien van haar weergevonden vriendin.

‘Kijk man, daar heb je Ina nou! Ik heb je wel eens van haar verteld!’

Meneer Erkelenz schudde haar krachtig de hand.

‘De vroegere beschermengel van m'n vrouw! Nou, ik vind 't een prachtig toeval, dat dat juist de moeder moet zijn van Lodi's boezemvriendje!’

‘Dat is zeker een prachtig toeval!’ meende ook meneer Roelofs. En de jongens waren opgetogen.

Lodi keek met een stralenden glimlach naar de beide vriendinnen. Wat een heerlijke dag was dit toch!

De jongens Roelofs uitten hun vreugde wat uitbundiger. Joop klapte in de handen van plezier, Hans huppelde vroolijk om de beide moeders heen, Théo bedacht nog net intijds, dat hij op dezen dag 'n zekere waardigheid had op te houden, maar zijn ‘Gommenikkie!’ klonk geestdriftiger dan ooit en kleine Liesje waggelde achter Hans aan.

‘Mammie, vindt u haar niet leuk?’ vroeg Lodi. ‘Tegen mij zegt ze altijd: Odi!’

‘Als ze groot is, naait zij onze knoopen aan!’ verkondigde Théo.

[p. 77]

‘En dan komt ze mij een kopje thee brengen,’ dacht meneer Roelofs.

‘En hoeven we dan niet meer zelf ons bed af te halen?’ wilde Hans weten.

Mevrouw Roelofs keek verontwaardigd.

‘Wat zijn mannen toch zelfzuchtige wezens, vind je ook niet?’ wendde ze zich tot haar vriendin. ‘Dat arme kind kan nauwelijks loopen en nou speculeeren ze er al op, dat ze allerlei akkefietjes voor hen zal opknappen!’

In prettige stemming zaten ze toen allen bij elkaar thee te drinken. Mevrouw Erkelenz keek om zich heen en met een gevoel van verlichting merkte ze op, hoe vroolijk en gezellig de kamer er met haar vele boeken en fleurige kussens en goed verzorgde planten uitzag. Het was aan alles duidelijk te zien, dat hier menschen van smaak woonden. Maar uit allerlei kleinigheden, die ze, zoo nu en dan, hoorde van Lodi of van Théo, meende ze toch te moeten afleiden, dat Ina en haar man dikwijls geldzorgen hadden, dat ze zich in elk geval niet ruim konden bewegen. En de liefde, die ze altijd bewaard had voor de oudere vriendin, werd nu nog grooter door een gevoel van medelijden.

Ook de oude vriendschap van mevrouw Roelofs werd door medelijden verwarmd, terwijl ze naar het tengere vrouwtje naast haar keek. Arme kleine Nelly, ze was zoo'n zacht teer kindje geweest, een beetje verwend thuis en niet al te sterk; ze had nooit tegen verdriet gekund en nu had ze dat groote verdriet gehad, haar dochtertje te moeten verliezen!

[p. 78]

Beschermend legde ze haar arm om de schouders van de andere vrouw.

‘Je was zoo'n lief klein ding,’ zei ze. ‘En Lodi lijkt op je. Ik begrijp niet, dat ik dat niet eer gezien heb! - Weet je nog wel, Nelleke, dat je eens bij de Waarde-Moeder moest komen en dat je toen zoo vreeselijk bang was?’

‘O ja! En er was heelemaal niets ergs - er was alleen maar een pakje voor me gekomen!’

En terwijl de beide heeren in een genoeglijk gesprek raakten en de jongens de cadeautjes bekeken, die Théo dien dag gekregen had, haalden de vriendinnen allerlei gebeurtenisjes op uit haar kostschooltijd.

Sedert ging er nauwelijks meer een dag voorbij, dat mevrouw Erkelenz niet de drie trappen opklom voor een babbeltje met de oude kostschoolvriendin. Met haar kon ze praten over haar verloren dochtertje, dat nooit uit haar gedachten was. Met haar man sprak ze er nu zelden over. Misschien was hij intusschen over zijn verdriet heen gekomen en dan zou 't wreed van haar wezen, hem daar telkens aan te herinneren. En Lodi was nog zoo jong. Met hem wilde ze er heelemaal niet over spreken.

Nu zat ze thuis met een klein wollen sokje in de hand. Het was 15 Juli - Treesje's verjaardag. Vandaag zou ze vier jaar worden - als ze nog leefde. Leefde ze nog? O ja, ja! Haar moederhart kon niet denken aan den dood van het kind. Ze móést nog leven, haar lieve kleine Treesje! Maar wáár en hoe? Zou ze

[p. 79]

het goed hebben? Zou ze bij menschen wezen, die haar lief hadden en haar vertroetelden? O God, als ze toch maar niet bij slechte menschen was! Als ze toch maar braaf werd opgevoed! Als ze toch maar niet mishandeld werd!

In haar ontzettenden angst viel de arme vrouw op haar knieën. En met het rose wollen sokje tusschen haar gevouwen handen geklemd, bad ze schreiend om hulp en bijstand van God.

Zóó vond Lodi zijn moeder. Verschrikt bleef hij eerst bij de deur staan. Toen zag hij het kleine sokje, dat ze in zijn tuintje gevonden hadden, toen Zusje gestolen was en hij begreep moeder's verdriet. Zijn gezicht werd opeens weer kalm en hij legde de armen om moeder's hals.

‘Huilt u maar niet, mammie, Zusje komt weer terug,’ zei hij ernstig.

Zijn moeder veegde haar oogen af.

‘Och, m'n jongen,’ zei ze treurig.

Maar Lodi keek haar vast aan.

‘Mammie, ik heb 't aan Jezus gevraagd op den dag van m'n eerste H. Communie. En ik heb beloofd, dat ik Missionaris zal worden, als Zusje terug komt.’

‘M'n schattejongen,’ zei z'n moeder ontroerd.

‘Jezus zal er wel voor zorgen. Er zijn veel te weinig Missionarissen. Ziet u, ik heb zóó gezegd tegen Onzelieveheertje: Als U Zusje voor ons opzoekt, zal ik 'n heeleboel zieltjes opzoeken voor U. - En 'n verloren ziel is nog veel erger dan 'n verloren lichaam, zegt de Kapelaan. Dus -’

[p. 80]

Z'n moeder drukte hem vast tegen zich aan, alsof ze opeens bang werd.

‘O Lodi, jij mag niet van me weggaan! Mijn schattejongen! En je bent nog te klein voor zoo'n groote belofte. Die hoef je niet te houden!’

‘Dat zegt de Kapelaan ook. Maar ik màg ze wèl houden.’