Het verloren zusje

[p. 43]

Théo komt op bezoek.

‘Ik word missionaris,’ zei Théo.

Lodi keek hem bewonderend aan.

‘O! Missionaris?’

‘Ja,’ knikte Théo. ‘Er zijn veel te weinig missionarissen, heeft de Pater gezegd. Die preekte Zondag bij ons in de kerk. 'n Zwarte baard had-ie en hij kwam pas van Bomeo. Gommenikkie, dat is zoo ver weg, maar dat kan me niks schelen. Ik ga d'r ook naar toe en dan help ik die Pater. Want d'r zijn soms menschen, die graag gedoopt willen worden, enne, enne die dood gaan en dan is d'r geen priester om ze te helpen, want die ééne Pater, die kan natuurlijk niet overal tegelijk wezen, dat snap je. - Wat ga jij worden?’

‘Tuinman,’ zei Lodi wat benepen.

Maar die goeie Théo keek toch niet minachtend. Hij dacht even na.

‘Goed,’ zei hij toen welwillend. ‘Dan kan je tuinman worden bij mij. Want als ik altijd moet gaan doopen en de Mis lezen en zingen in het Lof en zoo, nou, dan kan ik toch niet zelf voor m'n tuin zorgen. En 'n tuin heb je d'r wel natuurlijk.’

Lodi nam dadelijk de betrekking aan.

[p. 44]

‘Er mogen toch wel madeliefjes in 't gras, hè?’ bedong hij nog.

En Théo was zoo kwaad nog niet. Théo wilde best madeliefjes dulden in zijn grasveld.

‘Maar d'r moet ook groente in m'n tuin, hoor,’ zei hij economisch. ‘En aardappelen en appels en peren - gommenikkie nee, die groeien daar niet - maar bananen dan, enne, en ananas - massa ananas - fijn!’

De jongens zaten samen in Lodi's speelkamer. Mevrouw Erkelenz had dien ochtend Lodi uit school gehaald en kennis gemaakt met z'n vriendje. Zij had Théo een aardig, beleefd en vriendelijk jongetje gevonden en hem dadelijk uitgenoodigd om dien middag - het was Woensdag - bij Lodi te komen spelen. Nou, Théo was er dadelijk voor te vinden geweest en gelukkig had zijn moeder het goed gevonden, dat hij bij Lodi Erkelenz, die nogal dicht bij hem woonde, op bezoek ging.

De jongens hadden een heerlijken middag. Théo viel van de eene bewondering in de andere, toen hij al het prachtige speelgoed van zijn vriendje zag. En Lodi zelf had dat allemaal nog nooit, ook maar half zoo mooi gevonden als nu, nu Théo er zoo opgetogen over was. Ze hadden den spoortrein laten loopen en kasteelen opgebouwd en prentenboeken bekeken en geprutst met de mecano-doos. En nu had mevrouw Erkelenz voor ieder 'n kopje thee boven gebracht en een trommeltje met koekjes en zaten ze genoeglijk bij elkaar te peuzelen. Lodi wees naar buiten.

‘Kijk, daar heb je m'n tuintje,’ zei hij.

[p. 45]

Théo drukte z'n neus plat tegen de vensterruit.

‘Speel je d'r dikwijls in?’

‘N-nee,’ zei Lodi aarzelend. ‘Vroeger wel.’

‘Als ik zoo'n tuintje had,’ fantaseerde Théo, ‘dan speelde ik er alle dagen in. En dan maakte ik d'r 'n bruggetje in en, enne 'n vijver - ja, ook 'n vijver - met goudvisschen.’

‘Met goudvisschen?’

Lodi keek weer eens bewonderend naar zijn vriendje. Die kon zulke gróóte dingen bedenken. Maar zijn tuintje was zóó toch ook wel mooi, met al die roode en witte en paarsche asters. Mooier dan vroeger.

‘Vroeger stonden er enkel maar madeliefjes in.’

‘Gommenikkie, een heele tuin van madeliefjes!’

Daar moest Théo om lachen en dàt om Lodi toch niet goed velen.

‘'t Was erg mooi,’ zei hij, ‘en mammie vond 't ook en zusje -’

‘Je hebt immers geen zusje!’

‘Neen,’ zei Lodi treurig, ‘ze hebben haar gestolen.’

‘Gommenikkie!’

Théo's blauwe oogen gingen wijd open van verbazing.

‘Gestolen? Jouw zusje? Hoe kan dat nou? Was d'r dan niemand om op haar te passen?’

Lodi schudde het hoofd.

‘Rika was weggeloopen - Rika moest op zusje passen, zie je - en toen wou ik ze de madeliefjes laten

[p. 46]

kijken - enkel maar héél even de madeliefjes laten kijken.’

Angstig keek Lodi zijn vriendje aan. Dit was de eerste maal, dat hij met iemand praatte over het ongeluk. Als Théo hem nu ook maar niet een naren jongen ging vinden!

‘Enkel maar héél even de madeliefjes laten kijken,’ herhaalde hij nog eens.

‘Daar buiten?’

Lodi knikte.

‘Mocht je niet met haar in den tuin?’

‘Neen,’ zei Lodi kleintjes. ‘Maar ik dacht er niet aan - en ze wou zoo graag.’

‘Nou en toen - ging je toen niet weer met 'r naar binnen toe?’

‘Ik kon 'r niet dragen,’ zei Lodi, ‘en ze kon nog niet loopen natuurlijk en toen ging ik Rika roepen en Rika was er niet en toen kwam Coba en toen was zusje weg.’

‘Heelemaal weg? Gommenikkie!’

Nu Lodi eens aan 't vertellen was, ging hij ook verder:

‘En toen zei Rika, dat 't allemaal mijn schuld was!’

‘Jouw schuld? Háár schuld natuurlijk!’ zei Théo verontwaardigd.

Lodi keek hem dankbaar aan.

O, wat was 't toch heerlijk, dat hij nu 'n vriendje had! En hij begon te vertellen van kleine Treesje, die zoo lief was geweest en die al lachen kon en bijna heelemaal alleen rechtop zitten!

[p. 47]

Maar toen was Théo weer dadelijk aan 't woord.

‘Moet je mijn zusje zien! Die krijgt nou al 'n riem aan, want anders zou ze, zoo maar, uit de wieg vallen, zegt moeder! En als ik om 't hoekje kijk en ik zeg: “kiekeboe!” dan lacht ze toch zoo! - Gommenikkie, we vonden 't toch zoo fijn, toen we een zusje gekregen hadden! We hadden nou ook al jongens genoeg, zei vader!’

Mevrouw Erkelenz kwam binnen met limonade voor de kinderen. Ze was blij met dit aardige vriendje voor haar zoontje. Lodi zag er al beter uit en hij werd levendiger en vroolijker.

‘Je moet maar heel dikwijls bij Lodi komen, wil je wel, Théo?’

‘Nou mevrouw, wàt graag!’ zei Theo.