Het verloren zusje

[p. 33]

De vrouw met het kind.

De dagen waren vol van groot verdriet. Lodi's moeder had een zenuwtoeval gekregen, toen ze hoorde van het ongeluk en daarna moest ze dagen lang te bed blijven. Als Lodi's vader thuis was, liep hij onrustig door de kamers en soms haalde hij Lodi naar zich toe en keek hem strak aan.

‘Lodi, jij houdt toch ook veel van je zusje, niet? Jij vindt 't toch ook vrééselijk, dat ze weg is?’

Lodi knikte maar en huilde. Er werd hem zoo veel gevraagd door allerlei menschen. Hij wist niet meer wat hij zeggen moest. Soms was het, alsof hij alleen de schuld was van wat er was gebeurd. Hij de schuld, dat zijn lieve kleine zusje er niet meer was! Het was soms, of de menschen het zeiden met hun oogen. En Rika had het héél duidelijk gezegd. Toen gebleken was, dat Rika meer dan een half uur met een vriendin in het Vondelpark had geloopen, terwijl de kinderen waarvoor ze zorgen moest alleen in de tuinkamer waren, was ze op staanden voet ontslagen. Ze had gehuild, maar toen ze Lodi alleen in de gang zag, was ze woedend op hem toegevlogen en ze had hem zoo heftig heen en weer geschud, dat zijn armen er pijn van deden.

‘Ellendige jongen, jij bent de schuld van alles!’

[p. 34]

had ze hem toegesist, eer dat ze de deur uitging.

En die woorden bleven Lodi bij: ‘Ellendige jongen - jij bent de schuld van alles!’ En dan nog dat andere leelijke woord: ‘jaloersch’, dat Lodi nu en dan hoorde en dat vroeger ook al eens op hem was toegepast.

Hij was een ellendige jongen en hij was jaloersch en het was zijn schuld, dat kleine Treesje weg was. Alsof dat alleen al niet erg genoeg was geweest, dat hij zijn lieve kleine zusje had verloren!

O, het was te veel voor Lodi. Het was meer verdriet dan zijn kleine hartje verdragen kon. Hij kon 's avonds haast niet in slaap komen, en als hij eindelijk insliep, dan droomde hij, dat Treesje dood was, of dat hij in de gevangenis werd gezet, of dat zijn vader en moeder hem niet meer bij zich wilden hebben. En in die akelige droomen schreeuwde hij om hulp en om medelijden. Toen werd de dokter geroepen. Lodi had hooge koorts en moest in bed blijven.

Lodi's ledikantje werd naar moeder's slaapkamer gebracht. En nu mammie zoo dikwijls bij hem was en zoo lief voor hem was, werd de jongen langzamerhand rustiger. En toen hij wat beter werd en mammie naast z'n bedje neerknielde om met hem samen te bidden, dat Onzelieveheer Treesje toch weer gauw terug zou geven, toen was het, of nu toch nog alles weer goed zou kunnen worden.

Maar intusschen bleef het kindje nog steeds, op een onverklaarbare wijze, verdwenen. Er hadden groote stukken van in de kranten gestaan en iedereen

[p. 35]

besprak het treurige geval. Want zóó iets, dat midden in een groote stad, op klaarlichten dag, een kind gestolen werd, was iets wat hier misschien nog nooit was voorgekomen.

In de kranten was iedereen opgeroepen, die eenige inlichtingen zou kunnen geven en er waren heel wat menschen op het politiebureau gekomen, die meenden, dat ze van dienst konden zijn. Maar er was slechts één inlichting, die van waarde wezen kon. Een dame had, dicht bij de villa van den heer Erkelenz, een vrouw uit het Park zien komen met een klein kind op den arm. Zij was even blijven staan om ernaar te kijken, omdat 't haar opgevallen was, dat de vrouw zoo hard liep en dat 't kindje huilde. ‘Ze gaat er zeker mee naar den dokter: misschien een ongelukje gekregen,’ had ze toen verondersteld en ze had het geval vergeten, tot de opzienbarende berichten in de bladen er haar weer aan herinnerden. De dame was toen dadelijk naar 't politiebureau gegaan om te vertellen wat ze had gezien en omdat ze er speciaal op gelet had, wist ze ook nog, hoe de vrouw en het kind er hadden uitgezien.

De vrouw was nog jong geweest en goed gekleed. Ze had een licht-grijzen langen mantel aan gehad en een slappen wit vilten hoed op. Het kindje had een gebreid rose wollen jurkje aan gehad. Het had geen hoedje of mutsje op gehad, want zij herinnerde zich, dat ze licht blonde krulletjes had gezien. En ze had één bloot voetje zien spartelen.

Het was toen acht minuten vóór drie geweest. De dame wist het precies, omdat ze op de torenklok

[p. 36]

van de Vondelkerk had gekeken. En daar Rika van kwart over twee tot bij drieën bij haar vriendin in het Park was geweest, kon dit dus juist de tijd zijn geweest, waarop het kindje gestolen was.

Ook de beschrijving van het kind kwam uit en naar alle waarschijnlijkheid was dit dus het vermiste kind geweest. De politie trachtte dan ook het spoor te volgen van de vrouw met den grijzen mantel. Er kwam zich nog iemand aanmelden, die zei dezelfde vrouw met het kind te hebben gezien, in een straat, die grensde aan de laan welke langs het Vondelpark liep. Ook de hier opgegeven tijd klopte, maar de man, die ook even had omgekeken naar de vrouw, die met een klein kind op haar arm tamelijk hard voortliep, had haar al gauw uit het oog verloren. En verder scheen niemand haar meer te hebben gezien. Zeker was ze, toen ze in het gewoel van de drukke straten kwam, langzamer gaan loopen en was ze daardoor dan ook aan niemand meer opgevallen. In elk geval wist de politie geen spoor meer van haar te ontdekken. En ondanks alle onderzoekingen en ondanks het werk van een particulieren detective, die door den heer Erkelenz was aangenomen, schenen de radelooze ouders hun dochtertje wel voorgoed te hebben verloren.