Het verloren zusje

(1928)–Lina Tervooren– rechtenstatus



[pagina 24]
Gestolen! Lodi had het druk in z'n tuintje, toen hij pas weer thuis was. Er waren 'n massa uitgebloeide madeliefjes op te ruimen en er groeide overal onkruid tusschen de bloemetjes. ‘Ander onkruid,’ zei Peter, die hem wees, hoe hij dat uithalen moest. Onderwijl praatte Lodi maar over z'n zusje. En de madelieven verlangden er natuurlijk erg naar, dat zusje eens te zien. Maar dat ging nog niet zoo gemakkelijk. Zusje ging nou wel uit in haar mooien witten wagen, maar de tuin lag op het Noorden en daarom zette moeder den wagen liever in 't voortuintje, waar het zonnig was en meer beschut. En dan konden de madelieven niets van het kleine zusje zien, hoe ze ook de halsjes rekten. Nu zou Lodi wel aan zijn moeder hebben kunnen vragen, of hij kleine Treesje eens aan de madeliefjes mocht laten kijken, maar dat deed hij niet. Over de gesprekken met zijn bloemetjes vertelde Lodi niemand wat, ook mammie niet. Alleen tegen 't kleine zusje fluisterde hij er wel eens over. Toen gebeurde het ongeluk. Vader was naar zijn kantoor gegaan, moeder was
[pagina 25]
uit, Coba was boven bezig en Rika was met Lodi en Treesje in de tuinkamer. Lodi had op den grond zitten spelen met zijn bouwdoos, maar toen hij opeens merkte, dat Rika er niet meer was, ging hij bij kleine Treesje staan, die genoeglijk in haar wiegje lag. ‘Kijk eens wat 'n mooi weer, zusje! 't Zonnetje schijnt, hè? Zou zusje nou ook niet graag eens naar de madeliefjes gaan kijken? Arme zusje heeft nog nooit de madeliefjes gezien, hè?’ Zusje richtte haar kopje omhoog en ze pakte Lodi's hand vast, alsof ze zich daaraan wilde optrekken. ‘Wou je zoo graag, zusje? Wou je zoo graag met Lodi mee naar de madeliefjes?’ Lodi keek naar buiten. Het zonnetje scheen zoo heerlijk. Als mammie nu hier was, zou hij haar vragen, of zusje eens in den tuin mocht. Maar mammie was er niet. En Rika was er ook niet. Waar was Rika? Lodi liep vlug even den tuin in. Ook daar was Rika niet te zien en in de keuken was ze ook niet. Als hij nou eens, héél eventjes, met zusje naar het madelieventuintje ging? Het was niet ver en hij kon Treesje best dragen. Hij had 't wel eens mogen probeeren van mammie, als mammie naast hem liep. - Wat zouden de madelieven lachen, als hij daar zoo ineens met zusje aankwam! En wat zou zusje 't leuk vinden om al die bloemetjes te zien! Lodi stak z'n handjes uit en dadelijk lachte Treesje en probeerde ze zich op te richten. O ja, ze wou dolgraag mee natuurlijk! En Rika was er gelukkig niet.
[pagina 26]
En mammie zou 't niets erg vinden, als hij, héél eventjes, met Treesje naar zijn tuintje ging. Lodi ging heel voorzichtig te werk. Eerst zette hij de tuindeur wijd open en toen schoof hij alles uit den weg, waarover hij misschien zou kunnen struikelen. ‘Kom dan maar, zusje, kom dan maar heel eventjes mee, als je dan zoo héél erg graag wil.’ Toen had hij Treesje in de armen. Het viel niet mee. Zusje was zwaarder dan hij had gedacht, en Lodi viel tenslotte haast naast het madelieventuintje neer met z'n last. Zusje zette even 'n pruillipje of ze zou gaan huilen, maar Lodi, die nog hijgde van de groote inspanning, duwde haar handje tusschen de bloemetjes in en, natuurlijk, toen moest Treesje wel weer lachen. Maar lang duurde het plezier niet. De madelieven waren wel erg blij, nu zusje er was, maar zusje begon al gauw te huilen. ‘Wou zusje weer naar binnen?’ vroeg Lodi. En hij probeerde haar op te tillen. Maar dat ging niet zoo gemakkelijk, nu zusje op den grond lag en spartelde met armpjes en beentjes. Lodi had haar eens al bijna opgetild, toen ze weer uit z'n armen gleed. En opeens bedacht hij met schrik, dat mammie hem eens verteld had, hoe gevaarlijk het was, als zoo'n klein kindje viel. O neen, zusje mocht niet vallen! Dan ging hij nog liever Rika roepen, al zou Rika ook zeker boos op hem wezen. En terwijl zijn kleine zusje daar buiten lag te huilen, holde Lodi het huis in.
[pagina 27]
‘Rika! Rika!’ Maar Rika gaf geen antwoord en Coba, die op zolder bezig was, hoorde Lodi ook pas, toen hij, ten einde raad, de trappen op geloopen was. ‘Wat is er toch, Lodi? Rika is toch beneden?’ ‘Rika is er niet! En zusje is bij 't tuintje en ik kan haar niet dragen!’ ‘Wat bazel je toch, jongen?’ zei Coba. Maar ze werd ongerust en liep hem voorbij de trap af. In de tuinkamer vond ze niemand en de wieg was leeg. ‘Is Rika met zusje den tuin in?’ vroeg ze. Lodi schudde het hoofd. ‘Kom dan,’ zei hij en trok Coba mee naar buiten. Bij 't tuinpoortje vonden ze Rika, die blijkbaar net naar binnen was gewipt. ‘Waar is 't kind?’ schreeuwde Coba. En Lodi stond angstig te huilen bij zijn tuintje. ‘Zusje is weg! O, zusje is weg!’ ‘Zusje ligt in 't wiegje,’ zei Rika en ze liep, de anderen voorbij, de tuinkamer in. Maar toen werd ze spierwit en wezenloos keek ze naar Coba, die woedend tegen haar uitviel: ‘Jij bent 'n mooie, jij! Jij loopt 't Park in en laat de kinderen hier alleen! En nou is 't kind weg!’ Rika pakte Lodi beet, die hoe langer hoe harder schreeuwde en driftig schudde ze hem heen en weer. ‘Stil! Hou je mond! Jij bent bij zusje geweest! Wat heb je met haar gedaan?’ Lodi gilde het nu uit en 't keukenmeisje duwde Rika op zij.
[pagina 28]
‘Ga weg. Je maakt 't kind bang natuurlijk. Wees maar stil, Lodi. Vertel 't maar aan Coba. Wat heb je met zusje gedaan?’ ‘Alleen maar de bloemetjes laten kijken,’ zei Lodi snikkend, toen hij genoeg op adem was gekomen om te kunnen spreken. Weer kwam Rika woedend op hem af. ‘Die ellendige jongen! Die heeft 't kind natuurlijk naar buiten gebracht, omdat hij haar kwijt wou, omdat hij jaloersch op 'r is!’ En in haar zenuwachtigheid en in den angst van haar slechte geweten, schudde ze het huilende kind weer heftig bij de schouders. ‘Zeg 't nou maar, eerlijk! Als je 't niet zegt, krijg je nog veel grootere straf!’ ‘Laat dat!’ zei Coba en ze trok Lodi met zich mee naar binnen, want buiten, op het stille paadje van het Vondelpark, waren al 'n paar menschen blijven staan, nieuwsgierig naar wat er in dat deftige huis scheen te zijn gebeurd. ‘Ik ga dadelijk meneer opbellen.’ Toen kwam Rika haar angstig achterop. ‘Neen, neen, wacht nog even. Ik loop nog eens gauw 't Park in. Zoo'n kind kan toch niet ineens weg wezen. - En zeg, Coba, je verklapt me toch niet? Je zegt toch niet, dat ik weg ben geweest? 't Was ook maar heel, heel eventjes.’ ‘Als me niets gevraagd wordt -’ zei Coba ontwijkend. ‘Ga dan gauw!’ Rika holde terug het Park in, maar Coba kon niet
[pagina 29]
wachten tot ze weer teruggekomen was. Het zou onverantwoordelijk zijn, als ze meneer niet dadelijk opbelde. Het was een ellendige boodschap, maar het moest! En daar stond ze dan aan de telefoon. ‘O meneer, kunt u dadelijk thuiskomen? Schrikt u niet, meneer - neen, mevrouw is niet thuis - maar zusje - zusje is weg - Ja meneer, ik begrijp het ook niet - ze moet gestolen zijn - Ja meneer, maar ik was boven en Rika -’ Rika stond achter haar. ‘Zeg niets Coba, om godswil Coba -’ ‘Rika was eventjes de kamer uit - Och meneer, komt u zelf - ja meneer.’ Coba legde den hoorn neer. ‘Meneer zal meteen de politie waarschuwen. Heerementijd, wat een toestand! En wat zal mevrouw tekeer gaan!’ ‘Coba, toe, zeg niet, dat ik 't Park in ben geweest! Anders raak ik m'n betrekking kwijt en krijg ik geen goede getuigen en dan durf ik niet thuis te komen -’ ‘Wat moet ik dàn zeggen?’ ‘Dat ik enkel héél eventjes de gang in was. - Toe Coba!’ Rika begon te huilen en Coba hield haar ooren dicht. Al die ellende en die jongen, die maar tekeer ging en nou Rika ook nog aan 't huilen! Het was meer dan 'n mensch verdragen kon! Het gaf even verlichting, toen meneer thuis kwam en dadelijk na hem een inspecteur van politie. Toen begon het verhoor.
[pagina 30]
Coba wist niet goed wat ze zeggen moest. Als 't kon, wilde ze haar kameraad wel sparen. Hoe het gebeurd was, wist ze niet. Ze was op zolder geweest en toen had ze beneden hooren huilen en het kindje was weg -. De angstige vader nam Lodi op schoot. ‘Kom, huil nou niet meer. Wees nou eens een groote jongen en vertel vader eens precies wat er is gebeurd. Je was met zusje alleen in de kamer, hè, en toen?’ Lodi slikte een paar maal. ‘Toen heb ik haar heel - heel eventjes - de bloemen laten kijken.’ ‘Waar?’ ‘In mijn tuintje,’ snikte Lodi. ‘En waar was Rika dan?’ Toen kwam Rika zelf haastig aan 't woord. ‘Ik ben 'n oogenblikje de kamer uit geweest, meneer en toen moet hij 't kind naar buiten hebben gebracht - u weet toch wel, dat hij altijd zoo jaloersch was - dat heb je wel eens meer bij kinderen!’ Vader's angstige oogen kregen even een harde uitdrukking en nu schudde hij het huilende kind, in zijn zenuwachtigheid, driftig heen en weer. ‘Jongen!’ De inspecteur, die even den tuin in was geweest, kwam weer de kamer in. ‘Is dat poortje naar 't Park gewoonlijk gesloten?’ vroeg hij. ‘Altijd,’ verzekerde de heer des huizes. ‘Het moet ten minste altijd gesloten zijn,’ voegde hij erbij.
[pagina 31]
‘Hoe kwam 't dan nu open?’ Coba keek naar Rika en Rika werd rood. ‘De jongen -’ begon ze. ‘Ik denk niet, dat die kleine jongen het poortje open zou kunnen krijgen. Wie heeft vandaag dat poortje gebruikt?’ ‘Mevrouw misschien?’ opperde Rika, die nu bleek geworden was. De inspecteur keek haar strak aan. En toen naar Coba. ‘Is mevrouw door de voordeur uitgegaan vanmorgen?’ ‘Ja meneer,’ zei Coba wat benepen. ‘U hebt haar zeker zelf uitgelaten?’ ‘Ja meneer.’ Toen keerde de inspecteur zich weer naar Rika en zijn stem werd opeens zwaarder. ‘En nu meisje, zou ik je aanraden, eerlijk te zeggen wat je in het Vondelpark hebt gedaan en hoe lang je daar gebleven bent?’ Rika begon te huilen en meteen viel ze door de mand. ‘O, heel eventjes maar en in dat oogenblikje moet die jongen -’ ‘Wat heb je in 't Park gedaan?’ viel de inspecteur haar in de rede. ‘Eventjes gesproken met een vriendin.’ ‘Hoe heet die vriendin?’ Rika, verslagen, gaf den naam op. ‘Waar woont ze?’
[pagina 32]
Rika gaf het adres. ‘Is ze per telefoon bereikbaar?’ ‘Ja meneer.’ ‘Het nummer?’ Rika gaf het nummer. Meteen nam de inspecteur de telefoon van den haak en gelastte hij Rika's vriendin onmiddellijk bij den heer Erkelenz te komen. ‘We kunnen dan onderzoeken, hoe lang de juffrouw hier de kinderen alleen gelaten heeft.’ Toen wist hij met een paar vriendelijke woorden Lodi te kalmeeren. ‘Kon jij je zusje wel zoo ver dragen?’ vroeg hij. Lodi knikte. ‘Wijs me nou eens waar je met zusje bent geweest, ja?’ Hij nam het kind bij de hand en Lodi bracht hem bij z'n tuintje. ‘Daar!’ wees hij. De inspecteur bukte zich en raapte een gebreid wit met rose kindersokje op. Hij toonde het aan meneer Erkelenz, die mee naar buiten was gekomen. ‘Dit is zeker van uw dochtertje?’ ‘Ja.’ Toen hoorden ze binnen in het huis een scherpen gil. Mevrouw was thuis gekomen.

Vorige Volgende

Gestolen!