Het verloren zusje

[p. 18]

Het zusje is echt!

Lodi had z'n kleine zusje 'n heelen tijd niet gezien. Toen pas haar wiegje beneden stond, was hij altijd zoo veel mogelijk uit de buurt gebleven. En als vader of moeder hem wel eens dwongen om naar 't zusje toe te gaan, had hij z'n oogen stijf dicht geknepen. Dan was vader wel eens boos geworden en ook hij had dat leelijke woord gezegd:

‘Die jongen is jaloersch!’

Maar mammie had haar jongen verdedigd.

‘Och, laat hem maar. Dat komt vanzelf wel weer goed.’

Toen had Lodi kinkhoest gekregen. En omdat de dokter bang was voor besmetting van het kleine zusje, voor wie kinkhoest zeer gevaarlijk wezen kon en ook, omdat de zeelucht Lodi spoediger zou doen genezen, bracht vader hem naar Zandvoort, bij een verpleegster in huis.

Lodi had het heel prettig aan zee. Zuster Hendriks had nog twee kinderen bij zich, die kinkhoest hadden en daar speelde Lodi den heelen dag mee aan het strand. Zelfs als 't regende mochten ze, met de capes aan, den heelen dag buiten spelen. En als die nare benauwde hoest maar niet telkens gekomen was, zou het

[p. 19]

een heerlijk leventje zijn geweest in Zandvoort. Maar de hoest werd minder, gelukkig, en eindelijk bleef hij heelemaal weg. Vader en moeder kwamen nu en dan eens bij Lodi op bezoek en toen de jongen weer heelemaal beter was, kwam vader hem op 'n avond halen.

Lodi kon toen later niet goed in slaap komen. Hij lag te woelen in z'n bed, dacht aan 't strand en aan z'n vriendjes daar, die nu zoo ver weg waren. Toen hoorde hij huilen. Het kleine kind natuurlijk! En dat hield hem weer 'n heelen tijd wakker. Zoo kwam het, dat Lodi, dien eersten keer weer thuis, een gat in den dag sliep.

‘Zoo, ben je eindelijk wakker?’ hoorde hij Rika, toen hij zich de oogen uitwreef.

‘Kom, laten we nou maar gauw opschieten. Je mammie is al twee keer hier geweest.’

Lodi liet zich vlug aankleeden en na z'n ochtendgebedje voor het kruisbeeld, liep hij gauw de trap af naar de huiskamer.

Mammie kwam hem al tegemoet.

‘Zoo, kleine slaapkop, ben je daar eindelijk? Dag schattejongen, ik ben blij, dat je weer thuis bent, hoor! En dan zoo lang te slapen! Heb je dat in Zandvoort geleerd, zeg?’

Ze had hem opgetild en vast drukte ze hem tegen zich aan.

Lodi keek naar de serre, waar aardige kleine geluidjes kwamen uit de wieg, die daar midden in de zon stond.

‘Wil je eerst je kleine zusje weer eens zien?’

[p. 20]

vroeg moeder en ze zette Lodi op den grond en nam hem bij de hand.

Aarzelend liep de jongen met zijn moeder mee en toen stond hij verbaasd te kijken bij 't wiegje. Waar was dat leelijke kleine roode ding nu gebleven, dat hij eerst gezien had? Nu lag er een heel ander kindje, dat 't hoofdje optilde toen hij bij haar stond en hem met 'n paar groote blauwe oogen aankeek en dat lachte tegen moeder, toen ze er kiekeboe mee speelde. En zulke snoezige kleine witte handjes had het! En heel fijne zachte haartjes, die als goud glansden in de zon!

Lodi kwam haast niet uitgekeken.

‘Mammie, is dàt nou 'n ècht zusje?’

Mammie ging zitten en trok hem naar zich toe.

‘'n Echt zusje? Hoe bedoel je dat, vent? Natuurlijk is 't een echt zusje!’

Lodi begreep het nog niet goed.

‘Eerst was er toch een ander kindje?’

‘Een ander kindje? Wel neen, schattejongen. Maar eerst was zusje nog heel, heel klein en nou is ze al drie maanden. Nou is ze al aardig gegroeid, hè, en ze kan al lachen en kijk ze haar hoofdje al optillen! En ze luistert naar alles. Moet je eens kijken.’

Moeder nam haar sleutelbos uit 't mandje en rinkelde ermee, links en rechts boven 't kinderkopje. En de blauwe oogen volgden overal, terwijl het roode mondje allerlei grappige geluidjes uitsputterde en de kleine handjes heen en weer bewogen, of ze de sleutels wilden grijpen.

‘Kan ze al loopen, mammie?’

[p. 21]

‘Kan ze al loopen, mammie?’

[p. 22]

‘Neen Lodi, nòg niet. Ze moet nog 'n heeleboel leeren. Als ze 'n beetje grooter is, gaat ze alleen zitten en dan begint ze te kruipen en dan leert ze loopen. En ze krijgt tandjes natuurlijk, eerst één en dan nog een en nog een, tot 't heele mondje vol is. En 't haar groeit hoe langer hoe meer -.’

‘Tot ze van die gouden krullen heeft?’ vroeg Lodi ademloos.

‘Ja, ik denk wel, dat ze krulletjes krijgt. En dan leert ze praten, eerst nog niet heelemaal goed, hè.’

‘En roept ze dan ook: “Odi! Odi!” Net als dat andere zusje?’

‘Dat andere zusje?’ Toen herinnerde mammie zich opeens. ‘Het zusje van Jan? O ja, ze zal vast “Odi!” roepen - dat zal je zien.’

Lodi's gezichtje stond nog steeds nadenkend.

‘Was dat andere zusje dan ook eerst zoo rood en zoo leelijk, mammie?’

‘Leelijk?’ Mammie keek even verontwaardigd. ‘Leelijk? Zusje is nooit leelijk geweest, hoor!’

Maar Lodi hield vol. En hij kneep z'n oogen stijf dicht en scheurde z'n mond zoo wijd mogelijk open, terwijl hij hem bovendien nog naar alle kanten scheef trok.

‘Zóó was ze,’ verzekerde hij met stelligheid.

Toen moest moeder even lachen.

‘O, huilde ze toen je haar voor 't eerst gezien hebt? Ja, maar toen jij zoo klein was, toen was je ook niets lief, hoor, als je huilde!’

Dat leek Lodi weer vreemd.

[p. 23]

‘Ben ik dan ook zóó geweest?’ En hij trok z'n wijd opengesperden mond weer naar rechts en naar links.

‘Ja hoor, net zoo! En je was zoo rood als 'n kreeft. En je hoeft niet te denken, mannetje, dat je toen al tanden had! En je bolletje was zoo kaal als 'n knikker!’

Lodi voelde eens aan z'n haardos en hij beet z'n tandjes op elkaar. Het was eigenlijk niet goed te gelooven. Maar mammie zei het!

Mammie glimlachte.

‘Zeg Lodi, had jij gedacht, dat je zusje al dadelijk zou kunnen loopen en praten en met je spelen?’

Lodi knikte.

‘Jij domme jongen!’ zei moeder.

Maar Lodi hoorde het niet eens. Hij had voorzichtig een vinger uitgestoken naar 't kindje in de wieg en de kleine, kleine vingertjes hadden er zich dadelijk omheen geklemd en ze lieten hem niet weer los, eer hij even bij 't sputterende mondje was geweest.

‘O mammie, ze heeft me 'n kusje gegeven!’ zei Lodi verrukt.

Stralend keek hij z'n moeder aan.

‘O mammie, het is een ècht zusje!’