Het verloren zusje

[p. 11]

Het nieuwe zusje.

Lodi's moeder was nog steeds ziek en als vader thuis was, ging hij altijd dadelijk naar boven. Lodi zag hem alleen maar aan tafel. Dan praatte hij wel heel lief, maar 't was toch net, vond Lodi, of vader maar half bij hem was en of hij zelf niet tegen vader praten kon zooals anders. Vader luisterde wel, maar hij hoorde toch niet wat Lodi zei. Waarom zou Lodi dan vertellen van z'n tuintje? Aan Coba vertelde hij ook niets meer. Coba had 't zoo druk.

‘Je kan aan den gang blijven,’ mopperde ze tegen Rika. ‘Nou moet er dit wezen en dan weer dat! En als je dan alle moeite hebt gedaan, dan wordt er toch nog geen mond aan gestoken.’

Och, en Rika, Rika vond nooit eens iets aardig! Al stond ze ook honderdmaal bij 't poortje, tegen haar praatte Lodi heelemaal niet meer van z'n tuintje! Gelukkig, dat hij 't tuintje nog had! Anders zou er nu heelemaal niets voor hem zijn geweest. En de madeliefjes hadden ook niemand anders dan Lodi. Moesten ze natuurlijk goeie vrienden blijven met elkaar en elkaar alles vertellen.

O, en 'n poosje later had Lodi iets heerlijks te vertellen! 's Morgens, toen hij wakker in bed lag, waar hij

[p. 12]

wachten moest op Rika die hem helpen kwam met wasschen en aankleeden, was vader bij hem gekomen. Lodi was dadelijk overeind gesprongen, want vader zag er weer net uit als vroeger! Heelemaal niet meer zoo, alsof hij half ergens anders was, heel ver weg! Hij lachte en hij tilde Lodi heel hoog op en toen kuste hij hem.

‘Lodi, ik kom je wat nieuws vertellen!’

Lodi sloeg z'n armen vast om vader's hals en hij kuste hem telkens en telkens weer. O, het was zoo heerlijk, nu weer iemand te hebben, die echt lief voor je was.

‘Lodi, luister nou toch eens! Je hebt 'n zusje gekregen!’

‘Een zusje? Ik?’

Lodi's handjes lieten los en in opperste verbazing keek hij in vader's oogen.

‘Een zusje? Is 't heusch, vader? Heel echt heusch?’

‘Ja, héél echt heusch,’ lachte vader.

Lodi stribbelde naar den grond en hij stak z'n handje in vader's hand.

‘Mag ik gaan kijken?’

‘Nog niet. Zoo'n klein kindje moet 't rustig hebben, hè? We zullen haar eerst maar 'n poosje heel kalmpjes bij mammie laten.’

‘Is mammie dan niet meer ziek?’

‘Niet erg meer. Je begrijpt, ze is zóó blij met 't kleine zusje. Nou zal ze wel gauw heelemaal beter wezen!’

Zoodra Lodi aangekleed was en klaar met ontbijten, holde hij den tuin in, om 't de madelieven te gaan

[p. 13]

vertellen, dat hij 'n zusje had gekregen. Een zusje! Hij was eens met mammie op bezoek geweest bij een jongetje, dat ook 'n zusje had. Daar had hij toen zoo heerlijk mee gespeeld! Het kleine ding had gekraaid van plezier als hij haar tusschen de blonde krulletjes kriebelde. En: ‘Odi! Odi!’ had ze almaar geroepen. Ze wou heelemaal niet hebben, dat hij weer wegging. En o, hij had zoo graag bij haar willen blijven om altijd met haar te kunnen spelen, net als dat andere jongetje!

Maar nou had hij zelf een zusje gekregen! Een zusje!!

Hijgend van 't harde loopen viel hij naast z'n tuintje neer en hij begon 't dadelijk allemaal te vertellen aan de madelieven:

‘Hoor eens, ik heb een zusje gekregen! Heusch echt waar, hoor, vader heeft 't zelf gezegd en als ze wat uitgerust is, mag ik naar haar toe gaan. Want ze komt van heel ver natuurlijk, heelemaal uit den Hemel en nou is ze nog wat moe, hè, en nou moet ze eerst wat rusten. Hebben jullie wel es 'n zusje gezien? Nou, ik wel, hoor! Fijn! Met allemaal kleine krulletjes, net goud, en ze lacht zoo en ze roept aldoor: “Odi! Odi!” En ik mag alle dagen met 'r spelen en ik ga met 'r uit naar 't Park, met mammie, want nou is mammie alweer haast beter, want natuurlijk, hè, ze is nou zóó blij, zegt vader en daar wordt ze gauw beter van. Enne, dan kom ik ook es hier spelen met me zusje - kunnen jullie haar ook es zien, hè - en dan mag zij ook es gieten en -’

‘Tegen wie heb jij 't eigenlijk?’ Rika stond ineens achter Lodi en ze lachte.

[p. 14]

‘Praat jij tegen je blommetjes? En wat zeggen ze wel?’

Lodi perste z'n lippen op elkaar. Aan Rika vertelde hij toch niets. Die lachte hem altijd uit. Wat hoefde zij nou net hier te komen?

Maar Rika keek al niet meer naar hem. Ze stond bij 't poortje, dat in 't Vondelpark uitkwam en nu keek ze achter zich om naar 't huis, eerst beneden en toen naar boven en heel zachtjes schoof ze den grendel af.

‘Jij blijft daar stil zitten, hoor,’ zei ze nog, kortaf, over haar schouder heen tegen Lodi en toen verdween ze achter de bloeiende struiken van het parkweggetje. Dat deed Rika dikwijls. Als Lodi haar vroeg, wat ze in 't Park ging doen, dan zei ze: ‘Boodschappen doen natuurlijk.’ Maar 't was net, of dat toch niet echt waar was, bepeinsde Lodi.

Tegen den avond kwam vader Lodi halen, om naar 't nieuwe zusje te gaan kijken. Lodi kneep vader's hand van blijdschap en onderweg naar boven drukte hij tal van kusjes op die hand en zelfs op vader's mouw. Toen schrok hij even. Want uit moeder's kamer klonk opeens een akelig schreien. Vragend keek hij op naar vader, maar vader had de deur van de slaapkamer al open gemaakt en daar zag hij mammie, die half overeind zat in bed. Zij lachte hem toe en ze stak beide handen naar hem uit.

‘Dag Lodimijn, dag schattejongen! Kom je eindelijk weer eens bij mammie?’

Toen Lodi's gezichtje tegen haar schouder lag en zij hem zachtjes kuste, was dat toch niet zóó heerlijk

[p. 15]

als de jongen het zich zou hebben voorgesteld. Want daar was aldoor dat nare huilen, dat hem onrustig maakte. Het kwam uit de wieg, de mooie rieten wieg met gordijnen van gebloemde zijde.

‘Jammer, dat zusje nou net zoo huilt,’ zei mammie.

Maar vader lachte.

‘O, dat hindert niet. Hij zal ze wel eens meer hooren huilen.’ Hij schoof de gebloemde gordijnen van 't wiegje open en hij lachte weer.

‘Kijk ze nou toch eens kwaad wezen, dat kleine ding! Ze heeft heeft zich heelemaal rood geschreeuwd. En moet je die vuistjes zien! - Kom eens kijken, Lodi!’

Vader tilde hem even op, om hem beter te laten zien. En Lodi keek, met wijd opengesperde verschrikte oogen. Een rood rimpelig propje van 'n hoofd zag hij, met toegeknepen oogjes, een neus als 'n knikkertje, een paar bibberende wangetjes, waarover tranen rolden en een grooten wijd open mond - waar niet eens tanden in zaten! En niets geen krulletjes - niet eens haar! En dan die kleine roode vuistjes, die heen en weer sloegen, of ze de heele wieg wilden stuk maken. En dan dat akelige, nare huilen!

Lodi keek vader aan en vader lachte, omdat hij zich zóó had laten foppen. Hij strubbelde om weer op den grond te komen en toen zei hij boos:

‘Het is heelemaal geen zusje!’

Toen lachte vader weer en zelfs mammie lachte even. En dat was meer dan Lodi, bij al z'n teleurstel-

[p. 16]

ling, kon verdragen. Hij begon opeens verschrikkelijk te huilen en de verpleegster kwam haastig toeloopen om hem de kamer uit te brengen.

‘Wat 'n eigenaardig kind,’ zei ze tegen Rika, die hem in de gang van haar overnam.

‘O, dat is zoo'n raar jog,’ zei Rika.

En Lodi, die zich door iedereen veracht en verlaten voelde, huilde nog harder.

Rika trok hem met zich mee naar beneden en ze zette hem buiten in den tuin.

‘Zoo, nou grien je maar zoo hard als je wil. Dan kunnen alle menschen, die voorbij komen eens goed hooren, wat voor 'n vervelende jongen of je bent.’

Toen trok ze de deur achter zich dicht. Lodi probeerde zijn snikken in te houden. O neen, hij wilde niet, dat alle menschen hem zagen huilen. Dan zouden ze denken, dat hij nog 'n kleine jongen was!

‘Wat dàt voor 'n jongen is?’ hoorde hij in de keuken Rika's stem. ‘'n Ander kind zou blij zijn, als hij 'n zusje kreeg. En dat jog huilt erom, alsof hij vermoord wordt!’

‘Zeker jaloersch,’ zei Coba. ‘Dat heb je wel es meer.’

Lodi's snikken werd weer luider. Jaloersch! Hij wist niet wat 't woord beteekende, maar hij voelde, dat 't iets heel leelijks moest zijn. O, iedereen vond hem naar en akelig!

Langzaam bedaarde de jongen weer. Daar ginds zag hij z'n madeliefjes. Daar ging hij nou niet naar toe, anders lachten die hem ook nog uit. Maar toen hij later

[p. 17]

den tuin in schuifelde, kwam hij toch telkens weer in de nabijheid van z'n tuintje. Hij keek er nu en dan tersluiks naar en al de madeliefjes keken hem aan en vroegen:

‘Heb je je zusje gezien?’

Dan keek hij gauw 'n anderen kant uit. Maar telkens zag hij ze weer, al die kopjes, die vroegen, almaar vroegen: ‘Heb je je zusje al gezien? Laat je haar ons nou ook eens kijken?’

Eindelijk kon Lodi het niet langer uithouden. Hij viel naast z'n tuintje neer en met een kleur als vuur, want hij schaamde zich zoo, bekende hij 't dan maar:

‘Ze hebben me gefopt - het is heelemaal geen zusje - geeneens haar heeft 't en geen tanden en 't is heelemaal rood en 't kan enkel maar schreeuwen en boos zijn - en 't is veel te klein om mee te spelen -.’

Toen werd 't Lodi weer te machtig en hij snikte 't uit.

En de menschen, die voorbij wandelden in het Vondelpark, verbaasden er zich over, dat er in den tuin van dat mooie groote huis een klein jongetje, in een hoekje, zoo droevig te schreien lag.