Het verloren zusje

(1928)–Lina Tervooren– rechtenstatus



[pagina 2]
‘'n Eigen tuintje? Voor mij?’ (blz. 6)

[pagina 5]
Lodi's tuintje. Dat zoo'n klein ventje als Lodi al 'n eigen tuintje had, was gekomen door Peter, den nieuwen tuinman. Peter had naast vader gestaan voor 't groote grasveld en hij had gezegd: ‘D'r zit veel te veel onkruid in. 'n Effetief mooi grasveld, daar mag alleenig maar gras in staan - juistement gras en niks anders.’ Lodi had bewonderend opgekeken naar den tuinman, want hij vond effetief en juistement prachtige woorden. Maar toen Peter later bezig was aan 't grasveld, begon hij weer leelijk te dalen in Lodi's achting. O, hij begreep best, dat Peter onkruid uit 't gras peuterde, maar madeliefjes! Ze maakten het gras zoo mooi, al die lieve bloemetjes en mammie hield er ook zoo van en nou sneed Peter ze allemaal uit met 'n mes en hij gooide ze op 'n hoop bij al 't leelijke onkruid! Lodi kon z'n oogen haast niet gelooven. ‘Maar dat zijn madeliefjes!’ schreeuwde hij. ‘Allegaar onkruid,’ bromde Peter en hij ging maar door. Arme madeliefjes! Ze plooiden hun kransjes dicht en bedroefd lieten ze de kopjes hangen. Lodi huilde er haast om. Daar moest Peter om lachen. Maar toen
[pagina 6]
kreeg hij toch weer medelijden met Lodi's treurig gezichtje en misschien had hij wel medelijden met de madeliefjes ook. ‘Weet je wat?’ zei hij, ‘vraag maar aan mama of je ze dáár in den hoek mag planten - daar wil anders toch niks groeien. En dan heb jij 'n eigen tuintje.’ Lodi keek hem verrukt aan. ‘'n Eigen tuintje? Voor mij?’ Peter knikte. ‘Maar je moet eerst gaan vragen, of 't mag.’ Lodi holde op de tuinkamer toe en onderweg begon hij al te roepen: ‘Mammie, mammie, Peter vraagt of ik -’ Maar daar kwam de verpleegster hem bij de deur tegemoet loopen: ‘Sst - sst - stoute jongen - is dat 'n leven maken!’ Lodi slikte gauw z'n blijde woorden in. O, nou had hij er weer niet aan gedacht, dat mammie ziek was en dat hij heel stil moest wezen! Maar mammie, die in een hoek van de kamer op den divan lag, strekte een van haar handen naar hem uit en ze lachte hem toe. ‘Kom maar even hier, vent. Wat wou je?’ Lodi keek eerst nog eens naar de strenge verpleegster, of die het wel goed vond. En omdat de zuster zoo ernstig bleef kijken, durfde hij haast niet tot dicht bij mammie te loopen en hij hield z'n oogen neergeslagen, toen hij 't haar heel zachtjes zei: ‘Peter vraagt, of ik 'n eigen tuintje mag - van de
[pagina 7]
madeliefjes - die mogen niet in 't gras van Peter.’ En nu keek hij toch even op, om te zien wat mammie dáár wel van zeggen zou. Maar mammie schrok niet. Ze zei alleen heel lief: ‘Ja Lodi, dat mag wel. Maak jij maar 'n mooi tuintje.’ Als de strenge oogen van de verpleegster er niet geweest waren, zou Lodi toen weer de kamer zijn doorgerend om het blijde nieuws gauw aan Peter te kunnen vertellen. Maar nu liep hij op z'n teentjes de tuinkamer uit en pas toen hij buiten was, begon hij te hollen en te roepen: ‘Het mag Peter! Het mag van mammie!’ Peter hielp hem even. In den linker hoek, bij 't hek van 't Vondelpark, waar een groote vlierboom veel schaduw gaf, bakende hij een keurig vierkant af en hij wees Lodi hoe hij daar nou, netjes naast elkaar, de madelieven planten moest. En toen dat klaar was, mocht Lodi zelf gieten. Toen bleef hij, op zijn hurken, zitten kijken wat er gebeuren zou. Maar er gebeurde niets. De madeliefjes schenen er niet eens blij om te wezen, dat ze daar nou zoo gezellig bij elkaar stonden! Ze lieten allemaal even treurig hun kopjes hangen. Ze keken Lodi niet eens aan. En hij had nogal gedacht, dat ze hem erg lief zouden vinden, omdat hij ze hier had neergezet. Anders waren ze toch in de leelijke bruine mand gegooid en dan bij alle viezigheid in den vuilniswagen! Lodi begon al boos te worden. ‘Ze zijn tòch nog kwaad!’ zei hij verontwaardigd.
[pagina 8]
‘Stilletjes kwaad laten wezen,’ raadde de tuinman. ‘Morgen lachen ze wel weer!’ En werkelijk, toen Lodi den volgenden ochtend, bij stralenden zonneschijn, den tuin inkwam, toen waren al de madeliefjes rechtop gaan staan. Ze hadden hun witte kransjes mooi glad gestreken en de gouden kopjes lachten hem allemaal toe. Lodi klapte in de handjes van plezier. ‘O, nou lachen jullie wel, hè? Nou lachen jullie wel!’ En hij begon het te begrijpen. ‘Peter had je zeker pijn gedaan, hè, met 't mes? En toen moesten jullie zoo huilen, hè? Maar nou doet 't geen pijn meer, hè? En staan jullie hier nou niet fijn bij elkaar? Nou kan je samen spelen, hè, en elkaar wat vertellen en ik zal je alle dagen gieten, hoor, maar enkel als 't niet regent natuurlijk, want àl te nat is ook niet goed, zegt Peter. Fijn staan jullie daar nou, hè? Effetief fijn!’ De madeliefjes lachten en knikten van ja. Er waren er 'n heeleboel bij, die'n rood randje droegen om 't witte kransje. Lodi wist wel waar dat van kwam. Dat had mammie hem eens verteld. Het was een mooi verhaaltje geweest, van Maria en Josef en het heilige Kindje Jezus, die onderweg waren op de vlucht naar Egypte. Ze hadden daar ergens langs den weg gezeten om uit te rusten en het Kindje Jezus had Zijn kleine handje uitgestoken naar 'n wilde roos en toen had er een doorn in 't kleine, kleine vingertje gestoken en een druppel bloed van het Kindje Jezus viel op den grond, boven op een madeliefje. Al de andere madeliefjes op de heele wereld wilden toen ook iets hebben van dien kostelijken
[pagina 9]
druppel bloed. En sedert hebben al de madelieven, die het meest hun best doen om te groeien en te bloeien, zoo'n roode randje gekregen van den bloeddruppel van 't heilige Kindje Jezus. Het was allemaal zoo mooi en zoo heerlijk! Het was te veel voor Lodi alleen. Hij zuchtte. Kon hij er mammie nu maar van vertellen! Maar mammie was nog boven en als ze straks beneden kwam, mocht hij misschien toch nog niet tegen haar praten van de zuster. Peter was er vandaag niet. - Misschien, heel misschien zou Coba de madeliefjes wel aardig vinden. Lodi rende naar de keuken. ‘O zeg, Coba, kom j'eens kijken? Ik heb een eigen tuintje gekregen met allemaal madeliefjes erin en -’ ‘Heerementijd, je laat me schrikken!’ zei Coba, de keukenmeid, die bezig was met het schoonmaken van groente. ‘Wat zeg je? 'n Tuintje? Nou, da's fijn, hoor! Dan kom ik morgen wel es kijken, as ik tijd heb, hoor!’ Lodi keek teleurgesteld. Maar daar hoorde hij den sleutel omdraaien in 't slot van de voordeur! Kon dat vader al wezen? Hij holde de gang in en werkelijk, het wàs vader! Met een kreet van blijdschap vloog Lodi op hem aan. ‘O vader, komt u es mee kijken? Ik heb 'n eigen tuintje, vader, van madeliefjes, want Peter -’ ‘Ja, ja ventje, straks,’ zei vader haastig. ‘Nou kan ik niet - ik moet nu naar boven, naar mammie. Mammie is ziek - dat weet je toch wel?’ Weg was vader, de trap op. Lodi slenterde langzaam weer den tuin in. Dat er nou ook niemand was, die
[pagina 10]
naar zijn tuintje kijken kwam! - Maar daar zag hij Rika, het tweede-meisje, bij 't parkhek staan. En nou was Rika wel niet aardig, vond Lodi, maar nu ze zoo dicht bij zijn tuintje stond, zou ze toch wel eens even willen kijken. ‘Rika, kijk eens, ik heb 'n eigen tuintje!’ riep hij met z'n schel stemmetje. Rika, die het Park intuurde, keerde zich ongeduldig om. ‘Hè, die jongen! Ik schrik me dood! - Tuintje? - Gut, hoe kom je aan al die madelieven?’ ‘Van Peter gekregen. Ze mochten niet in 't grasveld van Peter - Peter zei, dat -’ ‘Nou ja, 't is al lang goed,’ zei Rika. ‘Ga nou maar spelen.’ En ze stond alweer, met haar rug naar hem toe, 't Vondelpark in te kijken. Lodi hurkte neer bij z'n tuintje en hij vroeg de madelieven, of zij 't ook niet naar vonden, dat er nou niemand, niemand was, die ze bewonderen wilde. Maar de bloemetjes keken hem almaar vriendelijk aan. Zij waren al best tevreden nu ze hier zoo gezellig bij elkaar in Lodi's tuintje stonden. Als Lodi zelf maar dikwijls kijken kwam. ‘Ik kom alle dagen,’ beloofde Lodi fluisterend, ‘wel tien keer, wel honderd keer, hoor!’

Vorige Volgende

Lodi's tuintje.