|
| |
| |
| |
IV
De stêd hat ek om tolve oere nachts noch hûnderten ljochten, mar yn dizze earste waarme nacht fan de nije simmer ferblikke hja yn it skynsel fan de folle moanne. It moanneljocht falt oer de tekken, it lûkt allegearre wûndere linen yn de strjitten, skerpe grinzen fan ljocht en skaad, it wjerspegelt yn glês en wetter, yn de grêften en de lytse fivers.
Der rinne minsken yn it moanneljocht. Hja hawwe in lichte mantel of in tinne jas oanlutsen, mar it is hast net nedich; de nacht is soel en op it lytse terraske fan in âld hotel yn de binnenstêd sitte noch trije manlju yn kolberts yn maklike stuollen. Hja smoke en prate en drinke in glês sherry. Der rinne pearkes de Nijstêd del en yn de bûtenwiken; tige dryste jongelju binne oer it stek fan de Prinsetún klommen en krûpe yn it koele gers stiif tsjin elkoar oan. Oan 'e râne fan de stêd hâlde auto's op iensume plakjes; de ljochten flappe út, de bestjoerders litte it stjoer los en lûke har faam tsjin har oan.
Op de waarme bêden binne de tekkens in ein tebekslein; it is in neare nacht en dochs sliepe tûzenen minsken. Tûzenen minsken, dy't de geast fan de realiteit skiede litten hawwe; in oeremannich ûnwittend fan wat har oan elkoar bynt of fan elkoar ôfstjit. Of it moat wêze, dat hja it yn de dream werom fine. Want der binne safolle dreamen yn de stêd, ek yn dizze nacht, no't der mear minsken wekker lizze as yn de measte oare nachten. En dy't wekker lizze tinke soms oan dingen, dy't har oerdeis net yn it sin komme; der wurde plannen makke, der binne fleurige tinzen, der is soarch en noed; der wurdt mei leafde oan oaren tocht en ek mei hate, sympatyen en antipatyen wurde fersterke by minsken, dy't yn dizze nacht wekker lizze, de eagen stiif tichtknipe of troch de finsters nei it moanneljocht sjogge.
Der binne sympatyen en antipatyen tusken de minsken yn dizze stille, nachtlike stêd; hja binne as triedden, dy't ferbine en as ûngelikense poalen, dy't ôfstjitte. Der is efkes in skoft yn al dy libbens, dy't as de nacht om is, wer fierder libje sille, kontakt mei elkoar sykje of ferwidering neistribje of hielendal neat mei elkoar te meitsjen hawwe sille.
En de measte dreamen steane dêrbûten.
| |
| |
Der is efkes in skoft - mar lang net foar allegearre. Nòch net. Der is noch earne in brulloft, dy't nei it hichtepunt rint, rûnom binne noch minsken oan it wurk, de kafees komme út en it wurdt drok by de automatiken.
En it skoft wol ek net komme by al dy minsken, dy't net sliepe kinne, by mr. Herman Geertsma en Nynke Kaspersma net - twa minsken dy't elkoar net kenne.
Mar elke nije dei leit wer oare kontakten.
Mr. Herman Geertsma en Nynke Kaspersma lizze wekker, de iene yn de grutte, kreaze sliepkeamer op ien fan de lits jumeaux neist Aleid, de oare allinne op it lytse sliepkeammerke, yn ien fan de arbeiderswiken. Eelco Rauwerda is noch net thús - en de lytse Gerry Beintema dreamt fan har heit.
Fjouwer minsken, dy't elkoar net kenne. Mar elke nije dei leit wer oare kontakten.
Mr. Herman Geertsma leit al in oere op bêd. Hy wol graach betiid, as it kin en hy hat Aleid ek dreaun, al hat dy besocht him derfan te oertsjûgjen, dat hja nei de drokke tsjerkeriedsgearkomste better earst noch tegearre efkes in healoerke gesellich prate koene. En no tizet alles him yn 'e holle om. Hy hat net sokke noflike oantinkens oan dy gearkomste; hja binne him dêr yn in pear dingen wat op it sear kommen.
Hy moat hieltyd hoastje en lûkt de tekkens wat hegerop. Mar it is in bui; hy giet derby sitten en kin hast net ophâlde. Hy hopet, dat Aleid der wekker fan wurde sil; hy hat ferlet fan wat oanspraak en beklach. Mar Aleid sliept troch.
As it hoastjen wat bekomt jout er him wer del. Mar de tekkens binne him te waarm; hy skoot se wer wat nei ûnderen. Brokstikken fan de petearen op de tsjerkeriedsgearkomste wine him wer yn 'e holle om. - Der moat benammen mear oan it jeugdfraachstik dien wurde. Wy hiene ferline jier gâns fidúsje yn de stifting ‘De Tille’, mar wy hearre oars neat as dat kapiteine Feddema har wurk treflik docht. Mar steane der guon efter har?
En hja seagen syn kant út.
Hy hat de stifting ferdigene. Mar it foel net ta. Hy hat sein, dat er út oarder west hat en dat mei dêrtroch gâns wurk lizzen bliuwe moast. ‘Wy hawwe gjin ferwiten, broer Geertsma. Sa moatte jo dat net op- | |
| |
fetsje. Wy allegearre hawwe respekt foar wat jo al jierrenlang foar ús gemeente dien hawwe. Mar as de taak jo, yn ferbân mei jo sûnens, te swier wurde soe, dan wolle wy fansels it uterste net fan jo fergje. Ik leau, dat der yn ús gemeente noch gâns goede krêften binne, dêr't wy èk in berop op dwaan meie.’
Dat wie dûmny Verdun. Der wiene guon, dy't it oan te sjen wie, dat hja dy wurden net op har plak achten. En wat hat dy jonge dûmny, dy't hjir noch mar krekt is, der mei nedich en ferguldzje de pil troch op syn steat fan tsjinst te wizen? Dêr hat er net by west.
‘Broer Geertsma moat dy wurden net ferkeard opfetsje. Hja sille goed bedoeld wêze, mar it soe kinne, dat immen der út opmakket, dat wy foar dit wurk in oarenien sykje. Dat soe der fier by troch wêze. En wat de stifting “De Tille” oanbelanget, ik leau, dat dit wurk is dat gâns tarieding freget en dêr't wy de resultaten oer in tiidrek fan jierren fan sjen moatte. Ik wit net hoe't it de oare bruorren giet, mar ik ha wol respekt foar wat der oant no ta dien is. Wy meie fansels wiis wêze mei it wurk fan dy kapiteine Feddema, mar der is mear te dwaan en dat freget, lykas ik sei, gâns tarieding.’
Dat wie dûmny Rauwerda, dy't dûmny Verdun net lije mei omdat dy twa kear safolle minsken nei tsjerke lûkt as de oare dûmnys.
‘Hja is fan ús allegearre de iennige, dy't it evangeelje bringt op de plakken, dy't troch de tsjerken fergetten binne!’
Dat wie dûmny Verdun wer.
Herman Geertsma ken hiele brokstikken fan it petear suver noch út 'e holle. En hy pakt der mei om. Rauwerda mei it dan hieltyd wer behimmele hawwe, mear as ien wie it mei dûmny Verdun iens. Hja hiene dy jonge snuiter nea beroppe moatten. Hy hat der sines fan sein. En in protte gemeenteleden binne optein oer de man. Der komme wer minsken yn tsjerke, dy't der yn jierren net hinne west hawwe. Mar hy slacht oeral de mûle yn; der is neat dat doocht, alles moat feroare wurde.
‘Wy hawwe gjin ferwiten. Wy hawwe alle respekt. Mar as it jo te swier wurdt, dan binne der wol oaren.’
Dêr kaam it op del. En sa hawwe de oaren it ek oanfield. Dêrom wie it wat in pynlike jûn. Rauwerda hat letter noch tsjin him sein: ‘Dat wie net sok moai sizzen fan Verdun. Lûk it jo fral net oan, want jo witte hoe't wy oer jo wurk tinke. Dy Verdun moat earst syn plak mar ris witte.’
| |
| |
Mar Herman Geertsma is der net mei klear. Faaks sil er it moarn wer in bytsje kwyt wêze, mar yn dizze waarme nacht kin er der yn alle gefallen net fan sliepe. Hy hat itselde ûnbefredige gefoel as dy sneintemoarns, doe't kapiteine Feddema der west hie. Aleid sei: ‘Dat is allegearre komiteewurk. Jo sykje de boarne fan it kwea.’ En letter: ‘Faaks is it noch better om op stap te gean, alle jûnen wer, nei de kroegen op de Weaze en de ferkearde huzen by de Aldehou.’
Hy wie fan doel, Aleid letter teplak te setten, mar hy koe der net ta komme en as hja letter ris spul hiene, hat er it der ek net by oanhelle. Mar fannacht tinkt er der oan. Hy tocht der fuort al oan, doe't dûmny Verdun oan it wurd wie. Aleid wol sneins leafst nei de nije dûmny ta; hja hat der al in pear kear hinne west, wylst hysels tsjinst hie by Rauwerda. En hja hat sein, dat er dûmny en mefrou Verdun ris in jûn freegje moast.
Herman Geertsma hopet mar, dat it der nea fan komme mei: syn preken hat er al mear as genôch oan. It fergjen op de folsleine tsjinst oan Kristus makket him ûnrêstich. De flymjende krityk op de healens en de sleauwens lûkt er him oan. En as âlderling Zoeten tsjin him seit: ‘Dat wie in machtige preek,’ dan freget er him ôf oft Zoeten dan ree is om it boadskip fan dûmny Verdun oan te nimmen en út te fleren.
Herman Geertsma hat altyd miend dat it wol ta koe mei wat hy die. Net allinne in achtenearre rjochter, mar ek in trou âlderling, dy't syn wurd sprekt wêr't dat foech jout - in wurd, dat gesach hat, yn de tsjerkeried, yn de jeugdkommisje, yn de stifting ‘De Tille’, yn de komitees.
Mar dûmny Verdun hat sein: ‘Wa't foar Kristus keazen hat moat de ûnrêst fiele en der bliid mei wêze.’
Herman Geertsma fielt de ûnrêst tige, yn dizze simmernacht.
Mar hy is der net bliid mei.
Op it stuit, dat Herman Geertsma wer op syn lofter side lizzen giet en syn rjochterhân op Aleid har knibbel leit, stapt Nynke Kaspersma fan 't bêd of. Hja giet op it finsterbank foar it iepen finster fan har sliepkeammerke sitten en sjocht nei bûten.
It is folslein stil yn 'e strjitte. By Postma stiet in auto foarhûs; de ljochten barne. De measte strjittelantearnen binne út.
Hja sjocht op har horloazje. It is goed tolve oere. De dancings binne al sletten. Mei wa soe Bouke no nei hûs ta rinne? Hy sei: ‘Kòm jûn, Nynke. Justerjûn wiest der ek net. It is ûnsin om op dy Martin te wachtsjen. Dy draait de bak yn; dat is sa wis as de bank.’
| |
| |
Bouke.
Martin.
Bouke. Hy moat fan goede komôf wêze. It soe wol ferstannich wêze en gean mei him. Mar hy sil jûn wol in oarenien fûn hawwe.
Martin. De bak yndraaie? Nee, dat kin net, as hja by har ferklearring bliuwt. Koe hja mar ris mei him prate. It moat oars. Hy hat ferkeard west, mar it kin oars. Hja hoege net alle jûnen te dûnsjen. Hja kinne sparje. Hy moat fêst wurk sykje. Hy is wat fan it anker slein. Hy hat har nedich.
Der giet gjin dei foarby of de eangst, dat alles misrinne sil, bekrûpt har op 'e nij. Alle dagen sjocht hja skou nei de skoarstienmantel, dêr't Mem de post altyd delleit, oft der ek in oprop is fan it gerjocht. Wêrom moat it sa lang duorje ear't Martin syn saak foarkomt? Hat er al in advokaat? Hja soe sa graach ris mei immen prate wolle, mar hja doart net. Hja hat oars neat as de warskôgingen. Fan de plysjeman, fan de winkelsjef, fan de ynspekteur. ‘Jo sille aanst ûnder de eed de wierheid sizze moatte. As jo dat net dogge, dan kinne jo in raar gat yndraaie.’
By Postma wurdt de foardoar iependien. De âldste dochter lit har feint út. Foar de doar, noch heal yn it ljocht fan de gonglampe, slagge hja elkoar de earmen om 'e hals en triuwe de mûlen op elkoar. Lang.
Nynke sjocht der efkes nei. In fûl langstme nei Martin wâlet yn har op. Hja giet by it finster wei en docht it skimerlampke op. Hja stiet foar de spegel en sjocht. Har antlit is bleek. De lippen benammen. It hier sit har wat wyld om 'e holle. Hja sjocht rjocht yn har eigen eagen. Griis, ljocht. Martin sines binne brun.
It is hjir waarm. Hja lûkt har piama út. Hja hat der neat ûnder. Hja sjocht wer yn 'e spegel, leit de hannen yn 'e nekke.
Martin. Hy sit op ditselde stuit earne iensum yn in sel. Hy sil noch fûler nei har ferlangje as hja nei him.
En hy sil aanst sûnder mis feroare wêze.
Hja giet, sûnder klean oan te lûken, op bêd lizzen.
De soele wyn, dy't troch it iepen raam komt, strykt oer har hinne. Hja leit de hannen op har boarsten en bliuwt lang stil lizzen.
Martin.
Martin.
Hja heart de auto fuortriden.
Der rinne in pear minsken foarby; hja heart praten.
| |
| |
Martin.
Nêst him te lizzen. Alle jûnen. Alle nachten. Frou te wêzen. Mem.
Jûnen en nachten hat hja hjir lein te ferlangjen nei ûnbekende dingen. Muzyk. Jonge, fleurige minsken. In dûnsseal. In glês wyn. In jonge, dy't de earmen om jin hinne sloech, dy't jins holle optilde, jin oanseach mei moaie, fereale eagen. En dy't ûnder it dûnsjen by jins ear sêft in lietsje song.
It hat der allegearre al west - en folle mear as dat.
Der is mar ien langstme oerbleaun. Martin.
Ynienen heart hja bûten fluitsjen. Hja harket skerp.
Dan in sêft roppen: ‘Hallo! Nynke!’
Anny?
Hja lûkt fluch de piama oan, rint dan nei it finster.
It binne Anny en Frits.
‘Hallo, jonges! Wat dogge jimme hjir?’
‘Sjen ofst noch wekker wiest. Wêrom wiest der jûn net?’
‘By it dûnsjen?’
‘Ja. It wie gesellich. Wy hawwe in boadskip foar dy. Dêrom binne wy dit efkes omrûn.’
‘In boadskip?’
‘Ja.’
‘Ik kom ûnder.’
Hja lûkt har slofkes oan, sjocht noch efkes yn 'e spegel. Kin it sa wol om Frits? Och, wêrom net.
Hja rint foarsichtich troch it tsjustere hûs en lûkt de foardoar iepen. ‘Wat sjochst der leaf út,’ seit Frits. ‘Neat under dy piama?’
Hja stekt efkes de tonge tsjin him út.
Dan seit Anny: ‘Martin wie jûn by Houbein. Ik moast dy de groeten dwaan.’
Martin?
Martin?
Hja freget it heas: ‘Martin?’
‘Ja,’ seit Frits, ‘hja hawwe him frijlitten. En wille, dat wy hân hawwe. Hy hat ús allegearre traktearre. Spitich, datst der net wiest.’
Freugde en teloarstelling geane troch har hinne.
Martin frij? Is alles dan ynienen oan kant? Alle bedriging fuort? Mar wêrom heart hja it fan oaren? Wêrom hat er har net opsocht, doe't hja dêr net wie? Hy hie har dochs warskôgje litte kinnen?
| |
| |
Frits en Anny prate fleurich troch oer wat hja allegearre belibbe hawwe, jûn, mar Nynke Kaspersma heart der net nei en midden yn in ferhaal freget hja: ‘En wat sil er no?’
‘Ik wit it net,’ seit Anny. ‘Moarntejûn treffe wy elkoar wer. En do moatst ek komme, hat er sein.’
Moarntejûn? Net earder?
Wêrom kin hy sa lang wol wachtsje?
Anny en Frits rinne fierder. Frits hat har noch efkes tsjin it wang tikke en sein: ‘Sliep lekker en dream mar fan Martin.’
Hja bliuwt noch efkes yn 'e doar stean. De strjitte is ljocht yn it skynsel fan de moanne.
Hja skrikt; der kreaket wat yn 'e hûs. Hja lûkt de doar ticht en slûpt troch de gong. Is Mem wekker?
Hja rint tsjin de klean, dy't oan de kapstok hingje, oan. Hja triuwt it antlit tsjin har mantel en bliuwt minutenlang sa stean.
Eelco Rauwerda en Loeske Witsenburg sitte foar elkoar oer op har keammerke. Hy smookt in sigaret; hja blêdet yn in tydskrift.
Hy sjocht op syn horloazje.
‘Kertier oer tolven,’ seit er.
Hja sjocht efkes op.
‘It is ommers better, datst no fuortgiest. Heit en Mem kinne der aanst wêze.’
‘Har trein komt om healwei ienen oan. Earder as kertier foar ienen kinne hja hjir net wêze.’
Hy giet oerein.
‘It is in rottige jûn,’ seit er.
Hja lûkt oan 't skouder en begjint wer te lêzen.
Ynienen lûkt er har it tydskrift út 'e hannen en smyt it del.
Hja sjocht him mei grutte eagen oan. Dan slacht er de earmen om har hinne, giet op syn knibbels by har lizzen en triuwt syn holle tsjin har hals.
Hja streaket stadich mei de hân troch syn hier.
Hy pattet har hals, hieltyd leger. Dan tilt er de holle op en sjocht har oan. Hy leit har de hân op it skouder, in sykjende hân, dy't earst oanhellet en dan it boppeste knoopke fan har bloeske los besiket te meitsjen.
Hja triuwt syn hân fuort en seit: ‘Net dwaan, Eelco.’
| |
| |
Hy springt oerein en seit: ‘Ik gean fuort.’
Mar hy bliuwt stean.
Stilte.
Dan freget hja: ‘Bist lilk?’
‘Wy passe elkoar net.’
‘O.’
Hja bûcht de holle.
‘Do hâldst net fan my,’ seit er.
‘Ik bin dy net tasjitsk genôch,’ seit hja. ‘Dêr makkest it dus út op.’
‘Ik ferlangje mear as sympaty en freonskip fan in faam.’
‘Haw ik dy net mear jûn?’
‘Miskien. Mar mei in bulte reserve. Ik leau, datst dy fersinst. Do hâldst allinne mar fan myn muzyk.’
Hja swijt.
‘Ast tinkst dat ik fan in faam ferlangje, dat hja allinne mar tasjitsk is, dan bist mis. Mar ik ferlangje fan in faam àl, dat hja bliid is mei elke minút fan it tegearre wêzen, dat hja mèar ferlanget as in gesellige jûn mei in petear oer muzyk. Kinst dy dat yntinke?’
‘Ja.’
‘Nee! Do bliuwst kâld under alles.’
‘O.’
‘Ik freegje net iens dàt wat de measte jonges en famkes fan us jierren elkoar jouwe. Mar ik freegje àl, dat de driuw der wêze sil, de oanstriid en op syn minst it begryp.’
Stilte.
Hja freget: ‘Wêrom giest net fuort?’
Hy sjocht har oan.
‘Wy hâlde ommers net fan elkoar?’ freget hja.
Dan sjocht er dat hja de triennen yn 'e eagen hat.
Hy bliuwt noch efkes stean. Dan seit er: ‘No, goeie dan’ - en hy giet de doar út.
Hy rint stadich troch it hûs, hieltyd hoopjend, dat hja him efternei komme sil. Yn de gong bliuwt er stean en harket. Mar it bliuwt stil. Hy lûkt de foardoar mei in klap efter him ticht.
Der binne noch in pear minsken op strjitte. In eintsje foar him út rint in pearke, de earms om elkoar hinne. Hja bliuwe efkes stean om elkoar te patsjen en rinne dan wer troch.
| |
| |
Hy slacht in oare strjitte yn. Hy hat der noch hielendal gjin nocht oan om nei hûs ta.
Is it no út tusken Loeske en him? Hja is him net efternei kommen.
As er har moarn opskillet is it miskien wer goed.
Wer goed?
Hy rint troch de stêd - en hy hat it gefoel, dat der noch wat komme moat.
Mar it is stil yn 'e stêd. Der is net iens mear muzyk efter de tichte gerdinen fan de kafees dêr't er lans komt. As er op it lêst ticht by hûs is komt er in iensume frou tsjin. Hy sjocht har oan en hat oanstriid om wat te sizzen.
Mar hja binne elkoar al foarby.
Op syn keamer stekt er in sigaret op.
It is hast healwei twaën.
Hy lûkt syn kolbertjaske út. It is hjir waarm.
Hy nimt Loeske har foto efkes yn 'e hân. Hja sjocht him rjocht oan, mei grutte, bliere eagen. Hy tinkt oan de triennen, dy't niis yn dy eagen stiene. Dan leit er de foto del.
‘Nee,’ seit er, ‘nee.’
Hy bliuwt ek efkes by de fioele stean.
En hy wynt de wekker op.
Moarn om acht oere moat er wer op kantoar wêze.
It is allegearre gewoan. Gewoan.
Hy moat folle mear doare.
It moanneljocht skynt ek yn it lytse keammerke, dêr't Gerry Beintema leit te sliepen. It falt oer it wytlakte hout fan it ledikant en oer de ljochtgriene tekken, dy't heal oer har hinne leit. En ek op de plaat fan in grutte hûn, dy't njonken in sliepend berntsje stiet en dêr't ‘Waaksens’ under printe is.
It is net stil yn dit hûs. Der rint in man by de treppen del en hy sjongt lûd. Mar in frouljuslûd ropt sêft, dat er stil wêze moat. Der klapt in doar en der streamt earne wetter út in kraan.
Mar Gerry Beintema sliept.
Hja is net yn it keammerke, net op it wite ledikantsje en net ûnder de griene tekken - en hja hat de plaat mei de hûn en it sliepend berntsje net boppe de holle.
Hja is net iens yn dizze stêd, dy't stil en soel yn de moanne- | |
| |
ljochte nacht leit. Hja is yn it gekkehûs.
De lykstaasje hat lang ûnderweis west, mar no binne hja by it gekkehûs en de suster hat har meinommen om Heit op te heljen.
‘Wêr is Muoike Janke?’ freget de suster. ‘Dy wie de oare kear by dy.’
‘Dy woe net mei op begraffenis,’ seit Gerry. ‘Hja hie spul mei ús mem.’
Hja moatte in hiel ein rinne ear't hja by Heit syn keamer komme. Troch lange wite gongen mei allegearre tichte griene doarren. Op ien fan dy doarren wurdt slein - Gerry skrikt der fan - en der wurdt roppen: ‘Ik wol der út! Ik wol der út!’
‘Kom mar gau mei,’ seit de suster - en hja rinne hurd fierder.
En dan freget de suster: ‘Wennesto no by Muoike Janke?’
‘Ja.’
‘Is dat fijn?’
‘Wy krije alle dagen lekker iten. Mar der komme in hiele soad frjemde minsken. En Muoike is soms hiele skoften net thús. En it hûs is wol wat tsjuster. Mar der is in hiele leave buorfrou, Muoike Swaan en dy hat in famke, dat is like âld as ik. Dêr mei ik altyd hinne as Muoike Janke net thús is.’
‘En as jim heit no wer thús komt?’
‘Dan gean ik nei him ta. Mar by ús wenje allegearre ferfelende bern. By Muoike Janke net.’
‘Jim heit wol miskien wol mei Muoike Janke trouwe,’ seit de suster. ‘En komme wy dan yn Muoike Janke har hûs te wenjen?’
De suster seit ynienen neat mear. Hja leit de finger op 'e lippen en hja bliuwe foar in hiele grutte giele doar stean. Moatte hja dit wol út om nei Heit ta? Oare kearen giene hja in hiel oar paad.
De suster docht súntsjes de doar iepen. En dan is it hielendal tsjuster. Gerry heart sjongen; it is in ferske fan it Heilsleger. En hja heart it lûd fan de kapiteine: ‘Rin mar efter my oan; ik sil efkes ljocht meitsje.’
Mar wêr is hja no ynienen bleaun? Gerry heart har net mear. En wêr is de suster? Gerry rint in pear stappen en taast om har hinne. It is roettsjuster. It sjongen is ek ophâlden. Der is gjinien mear. Hja begjint eangstich te roppen: ‘Suster! Kapiteine! Heit!’
Ynienen sjocht hja wat ljocht yn de fierte. Hja rint derhinne. Der sit ien by in taffeltsje, dêr't in lyts lampke op stiet, yn in boek te lêzen. It is in Heilsoldaat. Hy hat in keale holle en rare griene tosken. Hy laket en seit: ‘Moatsto ek yn it gekkehûs sitte?’
| |
| |
‘Nee,’ seit hja, ‘ik sykje om Heit.’
‘Is dyn heit ek gek?’
‘Nee, no net mear. Hy moat op begraffenis. Us mem is dea.’
‘Dea?’ freget de man.
Hy klapt it boek ticht en giet oerein. Syn eagen sjogge har fûl oan. O, dy man is gek! Gek! Hja begjint te roppen: ‘Suster! Heit!’ De man pakt har by de earmen en bucht him oer har hinne. ‘Sis op,’ raast er, ‘is hja dea? Is hja dea?’
‘Ja,’ ropt Gerry. ‘Lit my los! Au, lit my los! Ik wol nei Heit.’
Dan begjint de man te laitsjen.
‘Sjoch my oan!’ ropt er.
Hja docht it.
Hy laket. Syn gesicht is hielendal feroare. It is grutter wurden. Fral de tosken.
Mar hja sjocht it no fuort - hja lûkt har los, rint fuort en begjint noch hurder te razen.
It is Heit! It is Heit!
As it healwei twaën is binne de measte minsken, dy't earst net sliepe koene, dochs wol yn 'e sliep fallen. It is ek in bytsje kâlder wurden.
De bruiloftsgasten sette no op hûs ta en sizze laitsjend tsjin elkoar, dat it dochs in bysûndere jûn west hat en dat hja nea tocht hiene dat dy Jan en Lutske sa rojaal wiene. Mar ja, minsken sûnder bern; hja kinne it wol dwaan, fansels. Der is ien, dy begjint te sjongen, dat er foar gjin gûne woe dat er te sliepen lei, mar der binne fuort in pear, dy't sizze, dat er gau stil wêze moat, want de plysje is net sa noflik. En der is ek ien dy't lûd gappet en seit dat it no moai genôch west hat; aanst om seis oere wurdt er by de baas ferwachte.
Der komme in pear lju fan it spoar út it stasjon en fytse de Sophialeane del. Op it postkantoar wurdt hurd arbeide en der binne fabriken, dêr't it ljocht út hast alle lytse ramen nei bûten falt.
In dokter rydt hurd nei it sikehûs en in plysjeman hâldt in auto oan; dy ried net sa wis en hy betrout it saakje net.
Mar it grutste part fan de stêd sliept.
Mr. Herman Geertsma ek.
Mar Nynke Kaspersma leit noch wekker.
En Eelco Rauwerda hat syn sigaret op; hy kin der noch net ta komme en gean op bêd.
| |
| |
De lytse Gerry Beintema is, lûd razend, wekker wurden en Muoike Janke stiet yn it nachtjak by har bedsje. Gerry drinkt wat wetter út in kopke en dan sjocht hja ek efkes nei de plaat mei de hûn, dy't sa trou by it sliepende berntsje stiet.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd