Logo DBNL
Alle werken (1969)

Alle werken

(1969)–Mattheus Gansneb Tengnagel–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

Het vyfde bedryf.

Giomara.
1545
Hoe godlijk schreit de Deugd om 't menschelijk geslacht!
 
Hoe godloos lacht de mensch, die zulken traen belacht!
 
O mensch, hoe bitter wil de bange weerstuit wezen!
 
Dan 't schijnt wie vreeslijk is weet zellef van geen vreezen;
 
Ja d'ondeugd beeld zich in der deugden god te zijn.
1550
Wat gaet 'er niet in zwang? wat lucht blaest geen fenijn?
 
Men hoort nau anders dan van grouwelijke daeden,
 
Van oorlog zonder wet, van land en volk verraden,
 
Van staetzucht nimmer zat, van vorstelijk verscheel,
 
Van burgerlijke twist, van kerkelijk krakeel,
1555
Van stedeplundering, van branden, braeden, villen,
 
Van vrouweschendery, van moord, van bloed verspillen,
 
Van dievery, bedrog, en duizend zulke meer;
 
Dat god aen 't schreien helpt, en rukt zijn traenen neer:
 
Zijn traenen, die, zoo lang gesart getart tot tooren,
1560
Op 't lest al d'ondeugd met een arren moed versmooren,1560
 
Ter liefde van de deugd dat heiligdom; en wis
 
Om dat hy zelf de Deugd der deugden vader is.
Karel. Giomara.
 
Mevrou, gins koomt d'Heidin met heur gezelschap treden.
 
Ze zoekt 'er heul aen u.
Giomara.
1565
Ellendige gebeden
 
(Elaes!) voor my gestort, die haer niet helpen kan,
 
Is niet dan tijdverlies. Ze koom al 'lijkwel an:
 
Ik kan een bange ziel wel licht eens hooren stenen.
Karel.
 
Daer zijnz' al.
Giomara.
 
Hier. Blijf staen.
Majombe. Pretioze. Giomara. Karel. Francisco. Het rot Heidenen.
 
Heb moed, en cier uw weenen
 
Met een welspreekentheid, die haer het hart bebloed.
Pretioze valt Giomara te voet, niet wetende dat het heur moeder, noch Giomara dat het heur dochter was.
1570
Mevrou, hier glijt een maegd langs traenen u te voet.
 
Ai recht 'er weder op, door uw meewaerigheiden!
 
Ik ben van uwe deugd, vol goedheids, hier bescheiden.1572
 
Gy weet voor wien ik koom: voor geen gebooren fiel,
 
Maer voor mijn bruidegom, dien al t'onnozlen ziel;
1575
Daer ik voor sterven wil, indien hy slechs mag leven.
 
En dat mijn wil geschiê kan my Mevrou wel geven,
 
Indien 't 'er slechs gelieft. Ai werk dan, by uw' Gae,
 
Dat zijn vrykentenis uit mijnen val ontsta!1578
 
Of zoo 't niet wezen kan, dat ik voor hem mag lijden,
1580
Zoo laet de wil voor 't werk hem van den dood bevrijden;1580
 
Op dat het rechts genaê zoo veel te grooter zy.
 
Dit smeekt d'ootmoedigheid, die grondig is in ly,1582
 
En nau losrukken kan heur t'zaem gegroeide handen.
 
Heeft ooit een heilge vrucht de eerelijke banden
1585
Van uwen kuischen schoot ontbonden door geboort',
 
Zoo denk eens hoe een kind zijn moeder toebehoort;
 
En dat ik meê een vrucht zy van een vrou gebooren.
 
Indienge my niet hoort, de steenen moeten 't hooren,
 
En spatten uit de vloer tot inden Hemel toe,
1590
En haelen daer verlof. De wanden zijn 't al moe'.
 
Dat uitgehouwen beeld besterft, en schijnt verlegen.
 
En zoo ik steen beweeg, zoo laet ik vleesch bewegen.
 
Neem dat gy moeder waert, en ik uw eige kroost,
 
Hoe haestig zou mijn traen en zuchten zijn getroost!
Majombe.
1595
Wat zoo ziet! dat heeft klem. Dat zijn gezonde reden.
 
Zoo dat geen hart kan kneên, zoo is 't ook niet te kneden.
Giomara.
 
Mijn lichaem lilt en beeft. Mijn zinnen staen bedeest.
 
Och och Konstance! kind! hoe roert uw geest mijn geest!
Pretioze.
 
Gy noemt uw dochter daer: indienz' al is begraven,
1600
Zoo zie uw borsten aen, daer zy 'er dorst ging laven
 
Met zuiver zog, en help om dien gedachtenis,
 
Ten zy ze van een min hofswijs gezooget is.
Giomara.
 
Dat isze juist. Ze moogt geen moedermellek slokken:
 
Maer dat het anders waer, ze waer my niet onttrokken
1605
Op zulken slechten wijs. O vroeg verrukte loot!
 
Wiens wortel in mijn ziel een vasten naween schoot.
Don Ferdinando. Giomara. Pretioze. Antonette. Gohanne. Majombe. Karel. Francisco. Het rot Heidenen.
 
Mijn hart, wat gaet u aen? hoe zijtge dus bewoogen?
Giomara.
 
Och och! 'k zie staeg mijn kind Konstance voor mijn oogen.
Don Ferdinando.
 
Dat's maer zwaermoedigheid, mijn lief. 'T zal wel vergaen.
Pretioze.
1610
Neen Heer! niet voor uw hulp mijn karmen by zal staen;
 
Niet voor uw strengheid en genade zijn verdragen,1611
 
En dat dat vroom verdrag mijn vroomen heb ontslagen.
Don Ferdinando.
 
Zoo noemt gy vroomheid dan de snoodste schelmery.
Pretioze.
 
Geenzins: 'k noem vroomheid, die van schelmery is vry:
1615
En dat 's mijn vroome pand, die 't al de deugd zou geven.
Don Ferdinando.
 
De doodslag melt zijn deugd, de diefstal tuigt zijn leven.
Pretioze.
 
D'onnozelheid van 't lest heeft hem tot 't eerst gebrogt.1617
Don Ferdinando.
 
Neen, neen! hy heeft dat werk al meermaels zoo gewrocht.
Pretioze.
 
Dat's quaed vermoên. Ai wilt geen overladen drukken!
Don Ferdinando.
1620
De pijnbank zwijgt, maer bei, ze weet van andre stukken.1620
Pretioze.
 
Onlijdelijke pijn gaf vaek d'onnoz'len schuld.
Don Ferdinando.
 
Ho, ho! daer hebt gy 't niet. Men tart maer mijn geduld.1622
Pretioze.
 
Dat hoop ik nooit te doen. Ik bid slechs om genaden.
Don Ferdinando.
 
Die naer genade staen, zijn dat dan vroome daeden?
Pretioze.
1625
Al waer 't hier noch zoo vroom, zoo moet het onvroom zijn.
Don Ferdinando.
 
Wel aen. Dat zalme zien. Hy zal zoo strax te pijn.
Pretioze.
 
Ai laet de rede doch uw haestigheid belezen!
Don Ferdinando.
 
Men kan voor zulken volk niet al te haestig wezen.
Pretioze.
 
De haestigheid, waer 't zy, misstelt 'er eigen doen.
Don Ferdinando.
1630
De langzaemheid, in straf der quaeden, schaed de goên.
Pretioze.
 
Geen grooter schaê voor dien, dan dat de deugd moet springen.
Don Ferdinando.
 
Dat woord toont geen berou. 'T berou moest voor hem dingen.
Pretioze.
 
Ik ben 't berou. My rout zijn trefflijk ongeval.
Don Ferdinando.
 
Wis trefflijk: het treft ons, maer deezen boven al.
Antonette al schreiende.
1635
Och ja! mijn lieve man zoo godloos te vermoorde'!
Pretioze.
 
'T waer billijk dat mijn heer dat woord onachtzaem hoorde,
 
En mijn verslagentheid omhelsde met zijn vreê.
Gohanne schimpswijs.
 
Ai ras! voor zulken dief en moorder staetz' al ree.
Don Ferdinando.
 
Zacht Juffrou. 'K zal mijn eer en eed, met god, betrachten.
Pretioze.
1640
Hebt gy dien weegschael voor, zo weeg mijn zwaere klagten.
Don Ferdinando.
 
Dien weeg ik al; maer 't recht gaet evenwel zijn gang.
Pretioze.
 
Door tijdig veinzen duurt het recht vaek wel zoo lang.
Don Ferdinando.
 
Neen. 'T grout voor veinzery, hoewel 't het vaek moet lijden.
 
Hij veins wie wil: ik zal dat grouwlijk beest wel mijden.
Pretioze.
1645
Zie datge 't zoo niet mijd, dat g'onbescheiden word.1645
Gohanne.
 
Ja wel ik zeg! ze leert, dien 't aen geen weten schort.1646
 
Ai Heer! ze reutelt vast, en zou u licht verstooren.
 
'K bid laetze buiten staen.
Giomara.
 
Holla! men moet 'er hooren.1648
 
Het koomt den rechter toe te luistren naer den rou,
1650
En 't heusch verzoeken van een moeder, of een vrou,
 
Die voor het valsch beticht van mans of kindren spreeken:
 
Want zoo hy anders doet, en vuil is tegens 't smeeken,
 
(Waer hoofd!) het opperrecht, gods goê rechtvaerdigheid,1653
 
Vint zulken rechter wel: ze straft het onbescheid,
1655
En laet hem lust noch vreugd, in vrou of kind, bekleden.
 
Is 't hier niet wel gezien?
Pretioze.
 
'K bedank mijn moeders reden!
 
Ik noem u moeder: ai vergeef mijn stout bestaen!1657
 
Het hart, dat gy my draegt, heeft my 'er toe geraên.
 
Heer, zoo zy moeder strek, zoo toon u ook als vader.
Don Ferdinando.
 
O god! wat raeds?
Pretioze.
 
Wat raeds! erbarm u, en stap naeder.
Don Ferdinando.
 
Wat is 't, dat gy verzoekt?
Pretioze.
 
Verlossing van mijn ziel,
 
Die zoo onnozel (laes!) tot zulken ramp verviel.
Don Ferdinando met een zucht.
 
Ik wil, maer kan 't niet doen! het hart is wel genegen,
 
Maer 't nau bezet gemoed valt af, en is 'er tegen.
1665
En zoo 'er winst op is, 't gemoed gaet billijk voor.
Pretioze.
 
Heer, geef mijn bangheid, om uw' zielswil, doch gehoor!
Don Ferdinando.
 
Zoo doende zou de zond wel licht een zede worde'.
 
Laet af, en zwijg 'er van.
Pretioze.
 
'K geloof dat God u porde,
 
Gy sloegt zijn smeken af.
Don Ferdinando.
 
God port my tot het recht.
Pretioze.
1670
Zoo slaek mijn bruigom dan, ik trou gods eigen knecht.
Don Ferdinando.
 
Dat luit te grof. Niet meer. Gods geestelijk believen
 
Schrikt voor den dienstbaerheid van moordenaers, en dieven.
Pretioze.
 
Hy is het geen van bei'.
Don Ferdinando.
 
Dat zalmen strax verstaen.
Pretioze.
 
Och laet mijn hartezucht zoo troosteloos niet gaen!
Don Ferdinando. Pretioze. Majombe. Giomara. Antonette. Gohanne. Karel. Francisco. Het Heidens rot. De Rechters. Kapitein van de Rooroe. Djego. Windbreeker. Snoever.
Manshart. Het huisgezin van Gohanne. Dienaeren van de Rooroe. Een deel boeren.
1675
Daer zijn de rechters al. Reis op, en spaer uw traenen;
 
Of laetze 't Hemels recht den weg tot vrede baenen.
 
Blijft gy, mijn lief? ik ga, eer ik mijn tijd vergis.
Don Ferdinando gaet met de Rechters aen tafel zitten. Het volk wijkt ter zyden af.
Pretioze, by Giomara en Majombe staende, ziet den Drost na, en spreekt.
 
Hy word vergeefs gesmeekt, die onbeweeglijk is.
 
O Zon! alziende Zon, laet doch uw goedheid daelen,
1680
En stuur dit aerdsche recht met uw oprechte straelen!
Majombe.
 
Mevrou, zoo 't mooglijk waer, 'k sprak u, in eenzaemheid,
 
Wel eens een treflijk woord, daer al uw vreugd aen leit.
Giomara.
 
'T is mooglijk. Spreek vry op.
Majombe wijst Pretioze ter zijden, en valt Giomara te voet.
 
Gy dochter, wijk ter zijden.
 
Vly u terwijl tot vreugd, ik zal u haest verblijden.
1685
Mevrou, ik uw Slavin zijg voor uw voeten neer,
 
En ben niet waerds genoeg dat ik uw zoolen eer:
 
Dan evenwel de vreugd, waer meê 'k u koom bezoeken,
 
Kan zonder vreê niet zijn: dit zal mijn tong verkloeken.
 
Weet dan dat deeze maegd, die u en uw gemael
1690
Zoo innerlijk bewoog door uitterlijke tael,
 
Uw' dochter is; dien ik, nu dartien jaer verleden,
 
Om 't kostelijk gewaed, en andre rijklijkheden,
 
Waer meê zy was geciert, vervoert heb uit Madriel,
 
Dien dag dat men het feest van Hemelvaert onthiel,
1695
Een uur voor middagzon; en zijn zoo t'zaem geweken,
 
Met dit onschuldig rot, dat ik wel vry durf spreeken,
 
Naer Vrankrijk; daermen ons liet vrank en veilig gaen;
 
En daer uw kind den deugd en godsdienst zoo trok aen,
 
Dat z' ons, en wie 'er zag, een heilig voorbeeld strekte.
1700
'T is waer, en ongeveinst al 't geen ik u ontdekte.
 
En zooge twijffel slaet, of eenigzins mistrout,
 
Hier is getuigenis; zie daer 't gewapend goud,
 
Dat ik 'er kindsheid (och ik schaem my!) heb ontstreeken.
Giomara, den ring ziende, vliegt verbaest naer Pretioze, en de teekenen aen 'er borst en teenen gespeurt hebbende, kende heur dochter, en vloogze, met wonderlijke genegentheid, om den hals.
 
Dit is mijn eige goud. Amy! ik kan nau spreeken.
1705
Mijn kind, mijn kind, mijn kind!
Don Ferdinando, dit ziende, staet van den tafel op, en stapt naer Giomara.
 
Holla! wat 's daer te doen?
 
Mijn lief, wat gaet u aen? o god, wil ons behoên!
 
Zacht, zacht mijn hart! hou op! ai wil dit mallen laeten!
Giomara over schouwer.
 
Stoor doch mijn blijdschap niet, want z' is te uittermaeten.
Don Ferdinando.
 
Wat vordert u hier toe?
Giomara.
 
Zie daer uw' eigen kind.
Don Ferdinando.
1710
Mijn ziel, waer wil dit heên? hoe koomtge dus verblint?
Giomara toont Don Ferdinando de teekenen aen 'er lichaem.
 
Verblint! let op 'er borst. Zie daer. Nu op 'er teenen.
Don Ferdinando.
 
Waer 't geen Heidin, ik zweer by God, ik zou het meenen
Giomara.
 
Dan twijffelt gy noch al?
Don Ferdinando.
 
Met reên.
Giomara.
 
Zie deezen ring.
Don Ferdinando.
 
Dit 's 't wapen van mijn stam, dat aen den keten hing,
1715
Dien z' op 'er boezem droeg. Nu moet ik het geloven.
 
'T gemoed beëedigt het, en welt van vreugde boven.
 
Mijn kind, mijn lieve kroost, ik kus u wellekoom!
Pretioze.
 
Hoe! ben ik wakker, (och!) of zweef ik in een droom?
 
Mijn heer, wat zal 't toch zijn? verklaer my dit wat naeder.
Giomara.
1720
Ik ben uw moeder, kind, en deeze is uw vader.
 
Gy zijt geen heidens zaed, als ghy u wel verbeelt.
 
Wy beide hebben u, na wet en eer, geteelt.
 
Die hex, die daer noch ligt geknielt, zal 't u betuigen.
 
Zy zelf heeft u vervoert, en onder haer doen buigen,
1725
Toen gy een engel waert ontrent twee jaeren oud.
 
Daer ligt dat wreede beest, dat vast genaê vertrout:
 
Maer toef, men zal 'er straf (dat zweer ik) niet vergeten.
 
Voorts, zoog' u zelf niet kent, vermids ge zijt verheten,
 
Konstance was uw naem eer gy het onheil leed,
1730
Dat u herschiep, en ons van kommer quijnen deed.
Pretioze.
 
'T is immer zuiver waer al 't geen my koomt te vooren?1731
 
Is 't niet?
Giomara.
 
Zoo waer als God, uw schepper, ons kan hooren.
Pretioze, nu wederom Konstance, begint, van blijdschap, al nokkendea te schreien.
Giomara spreekt voort.
 
Och! schrei niet, zoo mijn beê by u ontfangen werd.
 
Uw traenen zijn te vol. Ze plassen my op 't hart.
Don Ferdinando.
1735
Ai laet z' 'er nok voldoen! mijn liefste, 't is geen wonder.
 
Wy zijn al uitgeschreit, aêrs schreiden wy 'er onder.1736
Konstance.
 
Mijn lieve vaderlief en moeder bei te gaer,
 
Aenziet uw zalig kroost, dat gaeren, voor en naer,
 
God yvrig danken zal voor zijn genaê; ja vlyen
1740
Zich stadig naer zijn wil; en, klevend aen uw zyen,
 
Zich dragen zal by u als een godzuchtig kind.
 
Ik min u meer als my: maer, zooge my weer mint,
 
Laet my, dat bid ik doch, een beê van u verwerven!
Don Ferdinando.
 
Eer ik 't u weigren zou, wil ik veel liever sterven.
Giomara.
1745
Uw vader stemt het toe. Spreek dan.
Don Ferdinando met een vriendelijkheid.
 
Wat is uw beê?
Konstance.
 
Dat gy dit gansche rot onthaelen wil met vreê!
 
Dat gy den weduw stil voor heuren overleden!
 
Dat gy het wild vervolg uws volx niet poog t'ontleden!1748
 
Dat gy het valsch betigt, met wil, bezijden ga!
1750
Maer dat gy, boven al, mijn Bruidegom ontsla!
 
Mijn Bruidegom, dien my de Hemel heeft gegeven,
 
En zonder wien mijn ziel noch sterven kan, noch leven.
 
Maer hoe! mijn Vader dut.
Don Ferdinando al zuchtende.
 
Wis dut ik!1753
Konstance.
 
Hoe kan 't zijn
 
Dat gy noch nevlig zijt in zulken zonneschijn?
Don Ferdinando.
1755
Mijn kind, dunkt u dat vreemd? 'T is waer, mijn geesten zweefden
 
In uitgebrooken vreugd, als of ze eeuwig leefden,
 
Zoo haest ik wierd gewaer dat gy mijn dochter zijt:
 
Maer God, die alles weet, en stuurt, en nimmer lijd
 
Dat zijn verkooren schaer zich ergens zal vergeten,
1760
Heeft my dien vreugd bepaelt, en maetig toegemeten,1760
 
Getempert met een saus van zael'ge tegenspoed.
Konstance.
 
Waer in?
Don Ferdinando.
 
In knaging, (och!) die my schier mym'ren doet.
Konstance.
 
Waerom?
Don Ferdinando.
 
Om dat g'uw jeugd, en welgebooren jaeren
 
Zoekt met het grove bloed van Heidens tuk te paeren.1764
Konstance.
1765
Hoe listig word de mensch ook van de waen verleit!
 
Neen Vader! (b'houdens 't recht van uwen red'lijkheid)
 
Hy is 't niet dien gy meent. Neen! uit een ander wezen,
 
Als dit rampzalig volk, is hy in 't licht gerezen.
 
De borst tuigt vroomer stof. Ze melt geen heidens aerd.
1770
Nooit naemelooze vrou heeft zulken vrucht gebaert.
 
Don Jan is hy benaemt. Don Phlippo is zijn Vader,
 
Een heer niet wijd van hier, en u gewislijk naeder
 
In kennis, als my zelf; want ik zijn zoon eerst zag
 
In 't gunstig westerlicht van den voorleden dag,
1775
Dat 's gisteravond laet: toen zijn wy ook bevredigt,1775
 
Getrout, en hand aen hand, voor God, in 't groen, bëeedigt;
 
Waer op hy, tot de vlugt, verkoos een heidens schijn.
 
Moet dit geen loutre liefd, en gods bestiering zijn?
 
Voorts wat de rest belangt, de Parlen, het Doorstooten,1779
1780
Onnozel was het eerst, en 't een uit 't aêr gesprooten.
Don Ferdinando.
 
Is 't wis al 't geen gy zegt?
Konstance.
 
Indien men my doorgront,
 
Ik schrik voor logentael, en dien een waeren mond.
Don Ferdinando.
 
Tsa dienaers! sluit hem los, en laet hem voort verschijnen.
 
Mijn god, wat vreugd is dit? ik zal 'er in verdwijnen.
1785
De geesten smelten wech. Ik peins op leet noch rou.
 
Och dat die blijde vloed slechs nimmer ebben wou!
Andreas, nu wederom Don Jan, ontslooten, en deezen tijding al verstaen hebbende, koomt schielijk aenloopen, en smijt de dekenen van zich af.
Giomara spreekt.
 
Zie daer uw bruidegom.
Konstance.
 
Mijn ziel!
Don Jan.
 
Mijn lieve Engel!
Giomara.
 
Ai let toch hoe de vreugd en vroomheid zich verstrengel.
Don Ferdinando troutze.
 
Koom mijn verkooren Paer, en neem, op Gods besluit,
1790
Gy uwen Bruidegom, gy uwen lieven Bruid.
 
Denk wie u t'zaemen voeg, en zoek hem te behagen.
 
Zijn geest bebaen uw weg, en vorder al uw laegen!1792
 
Zijt vruchtbaer, en leef lang. Ik wensch u vreugd, en vreê,
 
Voorts wat u zalig is!
Giomara.
 
Dit wenscht uw moeder meê.
Konstance nygt.
Don Jan buigt zich, en spreekt.
1795
Wy danken God, en u. Maer och!
Konstance.
 
Die zucht dringt naeder.
Don Ferdinando.
 
Men schik nu ook een post naer zijn verlegen Vader,
 
Op dat hy, noch getroost voor zijnen dood, gansch bly,
 
Ons aller oppervreugd, met recht, deelachtig zy.
Don Jan.
 
Och ja! dat dat geschiê, ook zonder lang te duchten!
1800
Ik weet zijn ziel beschreit mijn onbeschreilijk vluchten,
 
En rolt de traenen langs den boezem van zijn kroost
 
Mijn zuster Leonoor, die hem met traenen troost.
 
Ai laet zoo blijde maer' hun droeve kaeken droogen!
Don Ferdinando.
 
Uw vroome zucht beweegt mijn innerlijke oogen.
1805
'T zal vaerdig ook geschiên. Mijn zoon, zijt wel te vreên.
 
Hier Karel, tsa te paerd! stoot daetlijk derwaert heên.
 
Begroet den ouden Heer eerbiedig voor ons allen.
 
Zalf zijn verslagenheid met 't geen is voorgevallen,
 
Daer gy van spreeken kunt; op dat hy, vlot van geest,
1810
Met zijnen dochter koom, en zegen onzen feest.
Karel gaet heen.
Don Ferdinando spreekt voort.
 
O god wat is u gunst en goedheid menigvuldig!
Giomara.
 
Wat maekt die goedheid ons al dankbaerheiden schuldig!
Don Jan.
 
Och die slechs dankbaer waer, en zijnen schuld onthiel!
Konstance.
 
Ik dank mijn lieven God voor blijdschap van mijn ziel!
Majombe noch op 'er knie liggende.
1815
Wat is het los geval van wonderlijk vermoogen!
Francisco.
 
Niet waer? D'een krijgt het blind, en d'aêr kan 't nau beoogen.
Antonette.
 
Dat tuigt heur bruiloft, en mijn weduwlijke staet.
Kapitein.
 
'K zeg dat het met den mensch al vry hobbollig gaet.1818
Gohanne.
 
Het ga zoo 't ga, maer dit raekt schandelijk te slagen.
Djego.
1820
Dat koomt van overmoed, en ongezonde vlaegen:
 
Daerom wie veilig vaer, die bind een reefjen in.1821
Gohanne.
 
Dat gaet wel zoo in zee, maer zelden in de min.
Don Ferdinando doetze altemaelen zwijgen, ontschuldigt zich by den Rechter, heet Majombe op staen, en noodze 't zaemen binnen.
 
Al lang genoeg. Zwijgt stil, en elk zet zich te vreden.
 
Gy Heeren, die bestemt ter rechtbank zijt getreden
1825
Op mijn ontbod, ai belgt u des vergeefsheids niet,
 
Vermids uw red'lijkheid den rede hoort en ziet.
 
En gy, rijs op. Ik ga. Koomt volgt my altemaelen,
 
Op dat ik, wie 't ook zy, met vriendschap mag onthaelen:
 
'T is toch geen tijd van druk, vermids dit uur begon
1830
Met blijdschap, die in top zit met den middagzon.1830
 
 
 
uit.

Vorige Volgende

Over het gehele werk

plaatsen