|
| |
Salevcvs eerste van dien name, coninc
van Syrien, siende zijnen Soone in perijckel des doots, om Stratonicka, zijn eyghen Huys-vrouwe, gafse hem ten Huwelijck, door de subtijlheyt van den Medecijn-meester Erasistratus.
| |
De neghenste historie.
Nae de doet van den grooten Alexander, die de verschrickinghe van Asien was geweest, ende hadde doen beven alle de Coninghen der aerden. Sijne principale Hooft-Capiteynen van zijn Legher, die maeckten sich elcke Meester vande beste Provincien ende Landen, die sy best metter haest conden innemen. Onder dese was Saleucus een cloeckmoedigen Ridder, die een van de beste vrienden van Alexander was geweest, hoe wel op eenen tijt de hoogmoedighe Coninck hem hadde willen doen sterven, om | |
| |
dat hy vrijelijck zijne feylen hadde berispt, daerom hy hem soude hebben doen passeren door den wech vanden Phylosoph Calisthenes, soo hy het met de vlucht niet en waere ontcomen: Maer daer naer wederom ten hove comende, hy wiert ghepromoveert meer als een ander, ende al was hy van slechte stamme ende afcomste, soo scheen nochtans de Fortuyne hem t'eeniger tijt een groote Rijcke ende heerlicheyt te betoonen, ghelijck de ghenen die de Historien der successeurs van Alexander de groote ghelesen hebben, daer uyt ghenoegh connen verstaen. Naer wiens doot hy sich Meester maeckte van het groote Rijcke van Orient, ende stelde zijn Coninghlijcke Stoel in Babylonien in Syrien, daer zijn Meester onlanghs ghestorven was. Ende nae dat hy de Bactrianen hadde overwonnen, hy hielt de Persianen onder bedwangh, ende voerde Oorlogh teghen den grooten Antigonus. Van zijn eerste Huwelijck hadde hy eenen Soone genoemt Antiochus, met toenaeme Soter, dat behoeder betekent, die hem succedeerde in het Coninghrijcke van Syrien ende Asien. De moeder van desen Prince ghestorven zijnde, Saleucus die sonder gheselchap niet langhe willende blijven, (den Jonghen al wat groot geworden) die wiert amoureus van een Ioffrouwe van hoogen staete, die seer schoon in perfectie was, die ghenoemt was Stratonica, de welcke ick hier by brenge, omdat sy sal wesen een van de principale stucken van ons Historie.
Antiochus zijnde ghecomen tot zijn 20. Jaren, was ghehouden voor cloeck, Man-aftigh, ende die een grote hope gaf van zijn cloeckmoedicheyt, was derhalven van sijnen Vader den Coningh bemint, als zijn eyghen Beelt zijnde, ende weerdich van hem ghebooren te zijn. Desen jongen Prince seer teerlijck opghevoet, ende boven alle bemint van sijnen Vader, die amuseerde sich soo seer op de schoonheyt van zijn Stoef-moeder, ende hadde een soo groot behagen in haere frayheyt, courtoisie, ende schoone manieren, dat hy zijne begeerlicheden den toom gevende, hoe wel hy het wiste voor eenen tijt te dissimuleren, soo wiert hy van Stratonica zijn schoon Moeder soo amoureus, dat onmoghelijck was, | |
| |
dat eenighe Minnaer in grooter passie mochte vervallen. Hy tormenteerde sich seer voor die quellinghe die hy ghevoelde, ende brandede van een vyer welcken vlammen hoe langer hoe grooter wierden, insonderheyt was het torment des te swaerder, om dat hy sach die onmoghelijcheyt van te geraecken tot het besitten van de ghene die hy lief hadde: dewijle selfs, dat de natuerlijcke eerbaerheyt hem verboot, so wel het wenschen als het genieten. Ende al en hadde dit niet gheweest, hy sach dat zijn Vader haer so lief hadde, dat hijse voor zijn Conincrijcke niet en soude hebben willen gheven, dat oock de huwelijcken by de Griecken eerlijck ghenoech ghehouden wierden. Alle dese dinghen aengemerct, siende dat zijn ongheluck hoe langher hoe quader was, ende dat het vyer groeyende in zyn Ziele, door de stralen voortcomende uyt de schoone oogen van zijne Madame, die als een soet vergif, hem int t'herte quam, ende de cracht van dien dede gevoelen, daerom nam hy voor de plaetse te veranderen, op dat hy in absentie van de Coninginne, te beter dit vyer mochte uyt lesschen. Ende voorwaer dit was een goede raet, soo hy met de absentie des lichaems, oock de sinnen ende de gedachten hadde doen nablijven ende verre verdreven.
Desen Prince van Babilonien dan, besloten hebbende het hof te verlaten ende in eenige andere Provincien den Coningh subject, voor eenen tijt te gaen wandelen, hy versocht van zijn vader voor een seker tijt oorlof, om hem wat te veranderen ende te vermaken. Den Coningh die hem seer beminde, van wegen zijne deuchden ende ghehoorsaemheyt, die hy hem betoonde in allen dinghen, hoewel hy hem altijts in zijn geselschap geerne sagh, gaf hen nochtans voor eenighe maenden consent, hem zijne Gouverneurs in alle plaetsen daer hy soude passeren, recommanderende. Antiochus zijnde op de reyse, die veranderde wel van plaetse, maer van affectie ende passie gantschelijck niet, veel meer ghevoelde hy een vermeerdinge van zijne rasende liefde, siende dat hy versteken was van het geselschap van zijne lieve Stratonica, wel ghedenckende dat hy moste sterven, so hy langer van haer moste wesen. Somtijts | |
| |
sochte hy desen brandt te verminderen, voortgaende altijts in zijn reyse. Maer den armen Prince die wierdt hoe langer hoe erger, als die gene die ghenueghte nam int'ghene dat hy meest wilde vlijden, ende zijn quaet was so veel te grooter, om dat hy niemant en hadde die hem vertroostede, want hy niemant ter werelt en betroude zijn ongheluck te vertellen. Eyndelijck van zijn passie eenmael overwonnen, ende toornigh tegen hem selven, hy begon eenmael also te spreken. Ha, ongheluckighen, en ben ic niet Antiochus den Soon van den grooten Coningh Saleucus? so wel bemint ende ghecaresseert van mijnen Heer Vader, datter geen Coninghrijcke en is noch Provintie, die hy niet en soude verlaten om my te behagen? Ben ict den welcken hy also respecteert, waer is de liefde ende d'eere die ic hem betone ende den schuldighen plicht dat ick hem schuldich ben, als eenen sone sich tegens zijnen Vader moet draghen? Och, ongeluckighe als ic ben, waer hebbe ic my gheworpen? waer gaen ick henen met mijn sinnen ende hope? waer henen hebbe ic mijn liefde gerichtet, om vertroostinge te ontfanghen? wie heeft my so verblint? wie heeft my so betoovert dat ick niet en can sien, dat de huysvrouw van Saleucus van my gherespecteert ende gheeert moet werden, niet als mijn lief, om die te ghenieten, maer als mijn eyghen Moeder? Ende dewijle ick dit weet, waerom beminne ic kso sottelijck, waer brenghe ick mijn begheerte? Isset moghelijck dat een sodanigen Prince als ick ben sich so dwaselijck laet verleyden ende bedrieghen, van die blinde liefde ende sotte begheerlijcheden van een onghereghelde fantasije? En sie ick niet dat dese begeerten zijn sonder reden ende dat dese wille is sonder toom ende dwangh, geen eerbaerheyt binnen en heeft, ende niet en dienen om eenen Prince ende Coninghs Sone als ick ben, in deughden te recommanderen ende eerlijck te maken? Wie sal oyt van dese mijne dwaesheyt hooren spreken, ende my niet en sal beschuldighen van groote ondanckbaerheyt teghen mijnen Vader, ende van rasernie, beminnende teghen natuer, die ghene die my die Wetten verbieden? En wasset niet beter de doot te verkiesen | |
| |
als de ghedachte te hebben, zijnen Vader Hoornen te stellen, ende het bedde te besmetten, dat my ghenereert heeft? Vergeet Antiochus, vergeet dese rasernie, besteet uwen geest tot betere dingen, doet het ampt van eenen goeden Soone tot sulcken Vader, die u meer eert, als ghy oyt sult connen verdienen. Maer eylacie, hy en bleef niet lange in dese devotie van respeckt ende ghehoorsaemheyt, want soo haest als hy voor zijn ooghen stelde de groote schoonheyt van zijne Stratonica: soo ginghen alle zijne wonden wederom open, ende de vlammen zijns vyers vloghen wederom op, also dat hy de liefde om vergiffenisse badt vande blasphemien, dat hy ghesproocken hadde, protesterende, dat hy totter doot soude het eynde vervolgen. Wat natuerlijcke wet (sprac hy) sal my verbieden, mijn Schoon-moeder te beminnen, ende noch meer te versoecken? Wat sotheyt heeft my oock aengecomen, dat ick de wetten der liefde hebbe willen bepalen met het gene dat de Menschen schrijven ende ordineren, gelijck al of de liefde onder de wille ende fantasie der Menschen conde bedwonge worden? Dese liefde heeft veel Coningen ende Princen beweeght haer eyghen Susters te beminnen, ende andere alsoo nae in bloet bestaende. Sy gheeft my nu een ghelijcken spoore, ende verweckt my tot gelijcke sake: Ben ick minder als sy, of meer schuldich my t'onderworpen der Magistraten wetten, dat ick sonder straffe niet en soude moghen doen, t'gene sy sonder sorge hebben volbracht? Heeft mijn Vader die een out Man is, sich door de liefde alsoo laten leyden, dat hy dese schoone Ioffrouwe heeft bemint? Hoe en soude ick die jonck ben, een so ghelijcke schoonheyt niet beminnen? Maer hier in moet de Fortuyne beschuldicht worden, diese eer mijnen Vader heeft ghegeven als my, daerom mijn affectie van haer wech te nemen is onmogelijck: Ick bemindese ende salse beminnen, als was sy niet alleenlijc mijns Vaders Huys-vrouwe, maer al haddese Jupiter selve ten wijve genomen: Want hare schoonheyt verdient gedient te worden, hare eerbaerheyt recommandeertse, haer goede gratie, maect dat sy gesocht wort, also datter niet en in haer, dat niet met verwonderinge te prijsen en is. | |
| |
De doot sal my daerom eer wech nemen, dan ick een so groote perfectie soude willen verlaten. Desen Jonghen Prince dan levende in een so groote beroerte zijner sinnen, dan aen d'een zijde sprekende ende besluytende, dan wederom aen d'andere zijde resolverende, eyndelijc siende datter geen middel en was om sich van dese stricken te ontbinden ende te bevrijden, hy besloot liever te sterven, als het affect te vervolgen, ende yemant ter werelt yets te ontdecken. Hy comt weder ten Hove, daer hy het ghesichte van zijn ongheluck genietende, hy begon also te smelten als het Ys, wanneer de stralen van den blinckende Sonne daer op comen te schijnen: Ende zijn quaet wort soo groot, dat hy verliesende zijn appetijdt, niet en at noch en dranck, ende de ruste hem oock zijnde benomen, hy wiert soo cranck ende swack (door de groote passie zijns hertes) dat hy te bedde viel in sulcken extreme Sieckte, dat niemant hem leven toeleyde. De Coninck die zijnen Soone seer lief hadde, als die hem int Rijcke soude succederen, die quelde hem seer van den soberen standt, ende weynighe hoope die hy sach, wat remedie hy oock sochte ende liet ghebruycken.
Het gheheele Hof was besich om hem te dienen, de Ioffrouwen waeren alle twee in zijn Camer, zijn Schoon-Moeder die besocht hem alle daghe sonder nochtans te mercken, dat sy zijn Coortse verdobbelde, hoe wel hy haer ghesicht seer begheerde.
In dien tijdt floreerde een seer excelenten Medecijn-Meester (ghenoemt Erasistratus) den welcken Saleucus dede coomen om zijnen Soone te ghenesen. Dese den Siecken hebbende wel besien, zijn pols gevoelt, het water besien, ende achtinghe ghenomen aen de ghestalte zijns wesens, gheene accidente connende bemercken die hem dese Sieckte souden causeren ende veroorsaecken, naer veel overleghs, hy begon te dencken (ghelijck hy een Man was van wonderlijcke wetenschap) dattet moeste principalijck een passie der Ziele wesen, of sodanige, dat so der niet by tijts in versien en wierdt, het des jongen Princes leven lichtelijck soude costen. Ende nae vele resolutien, hy besloot dattet moeste wesen, of de liefde, ende eenighe groote | |
| |
begeerte van eenich dinck, daer hy seer nae verlanghde, of eenighe groote colere ende toorne, daer mede hy inghenomen hadde gheweest, beyde passie crachtich ghenoegh, om het leven te versmachten. Ende daerom ondervraechde hy Antiochus op alle dinghen, hem verclarende, dat de remedien onmoghelijck waren, soo hy zijn quaet niet wilde ontdecken, dat hy bekende inwendich te schuylen. Maer Antiochus overwonnen van schaemte, hadde besloten eer te sterven, dan dat hy soude bekennen den oorspronck van zijn Sieckte. Daerom seyde hy tot Erasistrate: dat hy niet en wiste wat hem mochte deeren, niet te min dat hy gheen oorsaecke en hadde van toorne, nademael dat hy was gheeert, ende ghedient van alle de Werelt: Ende aengaende van de Liefde, hy en was soo onghestadich niet, dat hy om een Vrouwe sich in een soodanighen stant des doots soude laten brenghen. De gheleerde Medecijn-meester, die meer gheloofde de sekerheydt van zijn groote wetenschap, als de perijculeuse dissimulatie van den Prince, die en gaf zijne woorden niet veel gheloofs, maer om alles wat hy dachte te beter te ontdecken, hy bleef ghestadich by den Siecken, sonder eenen voet van hem te gaen, achtinghe nemende op zijne gesten ende wesen, lettende op alle bewegingen, ende op elcke woort, den pols hem voelende, om te beter van de alteratien ende veranderingen in zijn Ziele te oordeelen. Also houdende van de sentinelle, bespiedende zijnen patient, daer comt de Coninginne Stratonica in de Camer om den Siecken te visiteren, die so haest als hy haer sach (zijnen pols dat te vooren slap ende by naest stil was) wiert alsoo verweckt, door de beroeringhe des bloets, dat hy door de cracht ghewisse teeckenen gaf van de vlammen die in de Ziele verborghen waeren. De Medecijn-meester gevoelende het stercke slaen van den pols, bleef de hant houdende, soo langhe als de Coninginne by het Bedde stont ende inde Camer bleef, hy bevont dat den pols oock soo lange in zijn sterckte ende courage bleef cloppen ende slaen, maer soo haest als sy was uyt ghegaen, sy quam wederom in de voorgaende flauwicheyt: Daer naer, de Coninginne wederom incomende, het | |
| |
quam wederom in cracht, opspringhende ghelijck als van vreucht, ende sy wech-gaende het stilde, ghelijck als van droefheyt verslaghen. Daer op verseeckerde sich den cloecken Meester, dat hy hadde ghevonden de rechte oorsaecke vande Sieckte van den Prince, nochtans om noch meer seeckerheyt te hebben, hy verwachtede den anderen dach, om noch een beter preuve te doen, ende te experimenteren: Den dach zijnde ghecomen, hy voecht hem by den Siecken, veel comen in de Camer, maer niemant, jae de Coningh selve niet, die en conden den armen pols de minste beweginge niet gheven, dat nae zijn eynde begon te gaen. Maer soo haest als de Coninginne comt, het verheucht sich, het roert sich, ende verandert van plaetse, ghelijck of hy hadde uyt de ghevanghenisse willen gaen, om die te voete te gaen vallen, die hem so gheraeckt hadde, dat (nochtans buyten haer weten) hy tot een soodanighe flauwicheyt was ghecomen. Daer was het, dat Erasistratus versekert wiert, dat Antiochus doodelijck ghewont was van de pijlen van Cupido, ende dat alleen Stratonica de eenighe remedie was, om hem uyt dat perijckel te verlossen: Maer dat hy was soo wijs, dat hy dan Coningh alsoo respecteerde, dat hy liever wilde met een cleyn vyer verteert worden, dan yemant ter werelt dat te willen openbaren. Daerom hy medelijden hadde op zijn groote joncheyt, ende meer om zijne deuchden, die seer courtois, fray ende wel bemint was, om zijn goetheyt ende beleeftheyt. Hy sach de groote liefde des Coninghs tot zijn Huys-vrouwe, ende en was hem niet onbekent, in wat een estime ende weerde, de Coningh zijnen Soone hadde. Daerom dachte hy sich hier in alsoo wijselijck te draghen, dat teghen den Coningh niet misdaen soude worden, sonder zijnen danck, ende dat Antiochus soude ghenieten zijnen Meestresse. Hy gaet dan by den Coningh, die nae de ghesontheyt zijns Soons vraghende, hy antwoorde: Heer Coningh, hy is ter doot cranck, ende dat ergher is, zijn Sieckte is ongheneselijck: Want sy is veroorsaeckt van soodanighe dinghen, die tot zijn verlichtinghe niet en connen ghecreghen noch ghevonden worden. De Coningh dit | |
| |
hoorende, en wiert niet alleen seer verbaest, maer wiert oock uyter maten bedroeft, hoorende het quaet daer in zijnen Sone was vervallen, insonderheyt datter gheen remedie en was, ende begon sich te beclagen van de Fortuyne, hy schelde de wreede Planeten, hy claechde over de Goden, dat sy gheen medelijden over hem hadden. Daer naer hem wendende tot den Medecijn-Meester, hy wilde weten d'oorsaecke van de Sieckte, ende welcke was die costelijcke saecke diemen niet en conde becomen, om zijnen Soone te moghen ghenesen. Heer Coningh (sprack Erasistratus) daer en is gheen ander oorsaecke van de Sieckte van uwen Soone, als de liefde, ende tis de liefde die hem sal doen sterven, dewijle hy bemint in een soo hooghe plaetse, dattet onmoghelijck is, dat hyse can crijghen. Hoe (seyde de Coningh, is hy dan amoureus inden Hemel, van eenighe Goddinne? het was een sotte saecke van hem: Maer soo zijn begheerte hier op aerden is, waer is, ende welcke is de Vrouwe, die ick, die een Coningh van Asien ben, ende soo machtich onder alle Monarchen, dat ickse niet en soude connen beweghen, t'sy door ghelt ofte bede, ofte met overvloedt van tranen, om verlichtinghe te gheven, aen den gheene die om harent wille sterft. Ende wat hebbe ick doch met Scepter ofte Croone van doen, als ick niemant en hebbe die my succedere? Seght dan Meester Erasistrate, seght my om alle Goden willen: Wie is dese Madame? (want ghy moetse kennen naer uwe woorden) wacht of ick sal in neersticheydt sterven, of mijn Soone salse vercrijghen. Erasistrates hem siende in een so groote alteratie, sprack tot hem: Tis (o Heylighe Majesteyt) het is op mijn Huys-vrouwe dat hy is verlieft, ende de welcke desen armen Prince soo ghewondet heeft. Ende alsoo hem dunckt dat de slechticheydt van haer persoone, zijne hoogheydt te nae soude gaen, hy en heeft niet derren ontdecken het secreet van zijn ghedachten, nochtans hebbe ick sodanige subtijlheyt ende neersticheyt ghebruyckt, dat ick buyten zijn weten ontdeckt hebbe zijn affectie ende liefde, als oock zijn courtoisie, dat hy liever wilde sterven als my een | |
| |
soo groote injurie te doen, van yets te attenteren op mijn lief gheselschap. Och Erasistratus (sprack doen de Coningh) isset niet ghy, die geen ghelijcke en heeft in vriendelijckheyt, deught ende beleeftheyt, wiens goetheyt oock geachtet is als die der Goden? So ghy my soo bemint, als mijn herte u affectie draeght, ende dien tijtel van courtoisie ende respeckt tot uwen Coningh wilt behouden, sult ghy mijn Soone den fraysten des Weerelts niet salveren ende verlossen, daer ghy het cont doen, ghy weet dat voor hem bewaert wort het Keyserrijcke van Asien. Eylaes mijn groote vrient, laet die eere ende respect dat hy u toedraeght, u oock beweghen tot medelijden, ende zijn swijghen, laet u dat beweghen om u ghereet te maecken, om hem te helpen, ende my mijnen Soone in leven te stellen, sonder den welcken, ick oock niet langhe en can in leven blijven. Ghy siet dat soo hy de liefde conde overwinnen, hy en soude sich onder eenen sodanighen Tyran niet begheven. Desen Jonghen Prince die lijdet allenlijck in hem selven, om niemandt te offenseren, ende hy is sulcken vrient van de deucht, dat selfs de vast ende scherp steeckende pijlen deses ondwinghelijcken Schutter, hem van zijn wijsheyt niet en can beweghen. In somma Erasistratus ghy en sout niet connen haten het leven van Antiochus, of ghy sout door sulcken middel met eeren oock worden den vyant van Saleucus. Den Medecijn-meester den Coningh int net vast houdende, ende siende met wat affectie dat hy hem badt, om zijn Huys-vrouwe voor zijnen Soone ten besten te hebben, so heeft hy om de sake wat vaster te hebben, ende te sien of den Coningh wel soo vyerich was in de liefde van zijnen Sone, als hy wel betuychde, hy seyde hem: Ick weet wel Heer, dat de gesonden den Siecken lichtelijc goeden raet connen gheven: ghy wilt my bewegen om mijn Huys-vrouwe den Prince te geven, de welcke ic beminne als mijn eygen leven, ende haer verliesede, ic en weet niet of ic sal langer connen leven: maer ic bidde u, en wilt niet vertoornen, so ic so stoutelijc spreke tegens uwe Majesteyt: Soo Antiochus so geaffectioneert was tot de Coninginne Stratonica uwe M. Huys vrou, dat | |
| |
hy om harent wille also jammerlijck te Bedde lach, als hy nu teghenwoordich is, soude u Majesteyt wel soo liberael willen wesen, hem over te doen, tghene dat u Mayesteyt als het aldercostelijcxste op de werelt heeft, om hem te verlossen van het perijckel, daer hy door te groote liefde in vervallen is? Och dat Godt gave (seyde daer op de Coningh) dat het mijn dierbaere ende beminde Stratonica waere, de welcke hem mochte van dit ongheluck verlossen, want ick sweere u door de [Sie]le van den Coningh Alexander, dat ickse hem dadelijck soude gheven, om zijn playsier daer mede te doen, op dat hy mochte vernemen, dat ic hem eenen soeten ende medelijdighen Vader ben, ende dat een yeghelijck moghe weten, dat mijn Soone een soodanighe is, die wel verdient datmen niet en spare, om hem zijn leven te behouden. Voorwaer het soude wel een teecken van groote wreetheyt wesen, sich so weygerlijc te stellen aen den ghene, die door zijn al te eerlijck stil-swijghen, sich opoffert tot de doodt, ende presenteert zijn herte, aen de strenghe Fortuynen. Hoe veel zijnder die verradelijck haere handen int Bloedt des Mans souden besmettet hebben, om onverhinderlijck te genieten de omhelsinge van de Huys-vrouwe. Erasistrates, die de waerheyt niet langher en wilde verswijgen, die seyde hem: Heer Conigh ic wilde ende wenschte dattet in mijne macht stonde den Prince te genesen, maer zijn seker ende eenighe remedie is gelegen in uwe liberaelicheyt, ende inde faveur van mijn seer gheeerde Vrouwe de Coninginne Stratonica, van de welcke hy so wonderlijck amoreus is, dattet onmogelijc is dat hy sonder dese hulpe, twee dagen mach leven, so is hy verswackt vande cracht zijner passie. Doen ging hy hem vertellen de middelen die hy gebruyckt hadde om dit te ontdecken, dat soot zijns Majesteyt beliefde, hy lichtelijc selve het soude connen bevinden. Saleucus, bekennende de oprechticheydt van den Medecijn, hy gheloofde wat hy seyde, ende vol blijschap ende vreucht, hy dede comen Stratonica, de welcke hy terstont beval, dat sy zijnen Soone tot eenen Man soude nemen: waer op zy eenige weygeringe dede, maer niet so sterck, of de erghste hadden wel connen sien, | |
| |
het playsier datse hadde, dat sy van weyde alsoo soude veranderen, latende een verstorven grijsaert, om te ontfangen een so schoone cloeckmoedigen jongen Prince, ende die ontrent met haer in ouderdom ghelijck was.
Dese Coninghlijcke daet van Saleucus wiert op verscheyde manieren ghenomen, nae dat de sinnen der Menschen gestelt waren, nochtans die gheene die hem kenden, wetende dat hy in alle zijne daden ende handelingen seer wonderlijck was, die en verwonderden sich so niet, de wijle hy bynaest, sonder gelijcke in zijnen tijt was: dat vertoonde hy wel in dese courtoisie, dat hy zijn beminde Bruyt ende Vrouwe (die de schoonste was van gheheel Asien) zijnen Soone soo liberalijcken gaf, daer andere haere kinderen daerom met een doodelicken haet souden vervolcht hebben: Oock sonder dese onverwachte hulpe, wasset met het leven vanden Prince gedaen gheweest, die daer naer een cloeck Oorloghsman is geweest, ende goedertieren tot zijn Ondersaten, ende een weerdighe naervolgher van een so excelenten Prince.
|
|
Auteursrechtvrij