Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

Mijn soete Sus, mijn Rosemondt,
Ghy keunt wel heelen dese wondt.

Stemme: Waer schuylt mijn Nymphje in 't groen.

HOe treurt mijn zieltje vol smert,
Om de schoone Rosemondt
Die mijn verlieven- de hart,
Heeft ge-

[p. 149]

 

 

prickelt en gewont,

 

Door haer glans // die bykans,

 

Aen den dans // lock alle de Jonghmans.

 

 

 

2 Hoe was mijn hartje verheught,

 

Doen ick eerstmael haer aensach:

 

Maer ach! die schielijcke vreught

 

Is verandert ingheklach,

 

Nu dat sy // geen gevry // wil van my,

 

Maer schimp en smaedt ick ly.

 

3 Doen sy in't Bosch, aende kant

 

Van de klare Water-beeck

 

Haer Wooningh hadde gheplant,

 

Satse meninghmael en keeck

 

In de vloet // wel gemoet // vlocht een hoet

[p. 150]

 

Van Kruydt, en Blomtjes soet.

 

4 Daer heb ick 't aerdige beelt

 

Menighmael ghesproken aen,

 

En op mijn Pijpje ghespeelt,

 

Als ick quam langhs 't Water gaen,

 

Haer ter eer // maer veel meer // neemt sy weer

 

Van my nu een afkeer.

 

5 Ny sy haer Schaepjes en vee,

 

En het Boersche leven laet:

 

En neemt haer Wooningh in stee,

 

Schijntet datse my oock haet.

 

Steetse pracht // sy meer acht // dan mijn klacht

 

In droefheydt ick versmacht.

 

6 Het krenckt mijn jeughdighe bloedt,

 

Als ick denck dat sy met vreught

 

Aen Thyrsis offeren moet,

 

't Aldereelste van haer jeught:

 

Hayrtjes blondt // Ooghjes, Mondt // Borsjes rondt,

 

En, laes! ick blijf ghewondt.

 

7 O Rosemondt: ach! vriendin

[p. 151]

 

Waerder noch wat hoop voor mijn,

 

Ick knield' en badt om u Min,

 

Tot verlichtingh van mijn pijn;

 

Ick leyd' af // en vergaf // d'Harders staf,

 

En koos de stadt, voort Graf.

 

En kan ick niet vervverven.

 

So moet ick qwijnend' sterven.