Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

§ XXX.
Antwoord op het verzoek om de relikwien van den heiligen Hilonius te bekomen.

Habeat caput responsum tuum.
Antwoord in weinige woorden.
Eccli. XXXV, 2.

Nadat de aertsbisschop van Parys den heuschen brief des pastors van Iseghem gelezen had, heeft hy diens verzoek voor oogen gelegd by zyne Hoogweerdigheid Franciskus de Carbonel de Canisy, bisschop van Limoges. Deze bisschop, niet min de zaek ter herte nemende, belastte zynen grootvikaris Bourdon dienaengaende te schryven aen de moniken van Solignac. Op den brief van den weleerweerden heer Bourdon gaf Dom Landrieu, monik van Solignac, den 27 Februarius 1699, een schriftelyk antwoord, zoo als volgt:

[p. 520]

..... ‘By ons bestaen er oude geschriften, welke verzekeren dat de relikwien van den heiligen Tillo (Hilonius) in ons klooster van Solignac berusten; maer, tydens den inval der ketters, zyn deze, door onze moniken, in eene zoo geheime plaets verborgen geweest om ze aen hunne razerny te onttrekken, dat, sedert het tydstip, op welk ons klooster vereenigd is geweest met de gemeente van den heiligen Maurus, in 1619, niemand van ons weerdig geweest zy die relikwien te vinden.’.....

Maer, indien het zoo is, hoe heeft de geleerde benediktyner, Joannes Mabillon, die in 1669 schreef, konnen zeggen dat er, ten dien tyde, eenige halfverbrande beenderen van den heiligen Hilonius met zyne heilige assche te Solignac bewaerd wierden? Men besluite hieruit dat Dom Landrieu de historie der relikwien van den heiligen Hilonius niet zal gekend hebben, of de moeite niet heeft willen nemen om de plaets te vinden waer de relikwien, in 't klooster, bewaerd wierden. Alzoo derft men, tot op heden, te Iseghem, de relikwien des heiligen Hilonius, welke men aldaer volgeern bezitten zou.