Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

[p. 496]

§ XXI.
Hy leeft heilig in eene afgezonderde cel.

Moratus est in solitudine.
Hy verbleef in de eenzaemheid.
Gen. XXI, 20.

Hilonius gevoelende dat de hooge jaren, met dappere schreden, begonnen te naderen, vraegde aen den abt, of hy niet hadde willen, by 't klooster, doch buiten de muren, een celleken maken, ter eere van den heiligen Eligius, om aldaer in de eenigheid God te dienen. De heilige Gundebertus stond zyn verzoek volgeern toe en stichtte een verblyfplaetsken, op eenen afstand van omtrent 700 stappen van d'abdy. Daer begon Hilonius, met nieuwe vurigheid, een engelsch leven op de wereld te leiden; hy verdobbelde zyne stappen naermate hy het hemelsch vaderland naderde. Niet een oogenblik was hy ooit werkeloos; maer altyd hield hy zich bezig met bidden, lezen of werken. Telkens dat hy uit zyne cel ging, maekte hy zyn kruis, en, na zyne tehuiskomst, 't eerste wat er hem inviel, was weer al bid-

[p. 497]

den en bidden. 'S avonds, als 't nu al gedaen was, ging hy naer zyn bed, kwansuis om zich te slapen te leggen; maer zoohaest hy gewaerwierd dat zyne kamergenooten in slaep gevallen waren, hy, van zyn bed opstaende, ging naer de kerk bidden, om alzoo aen den Heer te behagen, die gezeid heeft: Bid uwen Vader in 't verborgen, en uw Vader, die in 't verborgen ziet, zal 't u vergelden⁽¹⁾. Alzoo bragt hy de laetste dagen zyns levens over om het ryk des hemels met geweld in te nemen.

(1) Matth. VI, 6.