Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

§ XXII.
Hy voorzegt zyne dood en wordt begraven door den bisschop van Limoges.

Cum bono profectu timoris Dei, perrexit in pace.
Grooten voortgang gedaen hebbende in de vreeze Gods, stierf hy in vrede.
Tob. XIV, 4.

Eindelyk begon Hilonius gewaer te worden dat zyn loop op de wereld stond te eindigen. Hy riep dan al de moniken van Solignac byeen, om zyn afscheid van hen te

[p. 498]

nemen, tot in der eeuwigheid. Broeders, zeide hy hun, ik weet, van Gods wege, dat ik ga sterven; ik beveel mynen doodstryd in uwe gebeden. Hierop stelden de broeders zich aen het weenen en zy antwoordden hem, al snikkende: Heilige priester, het zy nu nog niet! ach, verlaet ons nog niet! maer heb nog een weinig geduld met ons! het gelieve aen Jesus Christus uwe voorbeelden nog eenigen tyd voor de wereld te bewaren! Doch Hilonius, zich keerende tot de broeders, gaf hun een voor een den laetsten vredekus met deze woorden: Broeders, in plaets van over myne dood te treuren, zoudt gy moeten u over dezelve verblyden; omdat gy weet dat ik, niet naer een ballingschap, maer naer myn langgewenscht vaderland vertrek: want Christus is myn leven en de dood is my een gewin⁽¹⁾. Ik verhoop dat ik in de gelukzalige eeuwigheid de kroon der eeuwige glorie zal ontvangen.

Na deze woorden wierd hy met eene ligte koorts bevangen, binnen dewelke hy zich uitsluitelyk bezig hield met het gepeis van

(1) Philip. I, 21.

[p. 499]

den hemel. Zyne ziekte toenemende, zond hy eenen dienstknecht tot den bisschop van Limoges, met deze woorden: Ga, spoediglyk, myn zoon, naer de stad Limoges, en vraeg den opperherder der kerk dat hy morgen vroeg herwaerts kome, myne ziel, door zyne gebeden, aen God bevele, en myn ligchaem ter aerde bestelle.

Dan ontving hy het ligchaem ende bloed van onzen Zaligmaker en ontsliep zachtjes in den Heer, onder de tranen zyner broeders, in het jaer 700 of 702, den 6 Januarius, in den ouderdom van 92 of 94 jaer.

Ondertusschen was de knecht gegaen tot den bisschop van Limoges, genoemd Ermenus, die, gelyk een boom, geveld, te bed lag, zonder zich te konnen keeren, noch roeren. Maer nauwelyks had hy het boodje van Solignac hooren spreken, of hy gevoelde dat hy door de voorspraek van Hilonius genezen was. Hy stond dan op, begaf zich, uit devotie, te voet, naer de abdy, en wilde zelf, met de moniken, het lyk naer de begraefplaets dragen. Na de begraving gedaen en, ter zelfder tyde, God over zyne mira-

[p. 500]

kuleuze genezing bedankt te hebben, keerde hy naer zyne bisschoppelyke stad terug. Maer kort daerna, deed hy op de grafstede van den man Gods een gedenkteeken van zilver, goud en kostelyke gesteenten opregten. Alzoo toonde de bisschop zyne dankbaerheid over de veelvoudige weldaden, welke hy van God, door de voorspraek van Hilonius, bekomen had: want in al zyne onpasselykheden, had hy eenen bode tot den heiligen monik gezonden om zyne gebeden te verzoeken, en telkens was hy genezen geweest.