Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

[p. 490]

§ XVIII.
Hy keert weder naer de abdy van Solignac.

Humiliamini igitur sub potenti manu Dei.
Verootmoedigt u onder de magtige hand Gods.
I Petr. V, 6.

Op zekeren keer viel er hem in den zin naer de abdy van Solignac weder te keeren; volgens Menardus en Sausssayus wierd hy daertoe door eenen engel vermaend. De pen is kwalyk bekwaem om te beschryven met wat genoegen en vreugd hy aldaer onthaeld wierd van de moniken, zy die peisden hem nooit meer op de wereld te zien. Niet minder was de vreugd van Hilonius, voornamelyk als hy zag hoe de kloosterlingen in hunne eerste vurigheid gebleven waren. Hoe was hy getroffen, toen hy wederom getuige was van hunne vurigheid in 't bidden en waken, van de broederlykheid die onder hen heerschte, van hunne liefde tot de armen, hunne voorzigtigheid in 't spreken en van hunnen geest van armoede! By die bloeijende regeltucht, welke hy binnen het klooster bemerkte, vond hy het uitwendig der

[p. 491]

abdy zoo genoegelyk, zoo wel van hoving en fruitboomen, dat hy er de oogen niet op vestigen kon, zonder uit te roepen: Hoe schoon zyn uwe tabernakelen, Jakob, en uwe tenten, Israël⁽¹⁾. Daer gedroeg zich Hilonius als den laetsten der broeders, by zoo verre dat hy van een tot een ging om ootmoediglyk de benediktie te vragen. O gelukkige man, in wiens herte geschreven stond: Die zich verheft zal vernederd, maer die zich vernedert zal verheven worden⁽²⁾.

(1) Quam pulchra tabernacula tua Jacob, et tentoria tua, Israël. Num. XXIV, 5.

(2) Qui autem se exaltaverit, humiliabitur, et qui se humiliaverit, exaltabitur. Matth. XXIII, 12.