Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

[p. 470]

§ IX.
Zyne voorzorgen om de bekoringen te overwinnen.

Militia est vita hominis super terram.
Het leven van den mensch op de aerde is eene bekoring.
Job, VII, 1.

Vermits niemand vry is van bekoring, was Hilonius altyd op zyne hoede, om niet te vallen in de strikken des duivels, die gedurig rondloopt zoekende wien hy zal kunnen verslinden⁽¹⁾. Den boozen vyand ging hy te keer door de vurigheid des geests, en bovenal door een edelmoedige liefde tot God, die hem zoo versterkte, dat er niets ter wereld bekwaem was om hem van den regten weg af te trekken. Wetende dat de zegeprael, in den stryd des levens, van den hemel komen moet, zoo bad hy onophoudelyk om niet te vallen in bekoring. 'T was ook, ten dien einde, dat hy nooit werkeloos maer altyd bezig was, omdat de heilige Geest hem geleerd had dat de ledigheid eene leerschool van alle kwaed is.

(1) Circuit quaerens quem devoret. I Pet. V, 8.

[p. 471]

Om de vleeschelyke wellusten te temmen en te bedwingen, wapende hy zich met eene gestadige overdenking van de uitersten des menschen. Aldus wederstond hy aen den grooten brand des vleeschs door het aenzien van den brand der eeuwige pynen; door het geheugen van 't helsche vuer doofde hy het vuer der wellusten uit.

Niet alleenlyk was hy sober en matig aen tafel, op hoop en in afwachting van door de hemelsche maeltyd, in de gelukzalige eeuwigheid verzadigd te worden; maer ook vastte hy zoo strengelyk, dat zyn aenzigt bleek en zyn ligchaem afgemat wierd. Alzoo leerde hy alle dagen in 't kleine lyden, om daerna van het zwaerdere bevryd te worden. De dood en het oordeel, die hem altyd opperst lagen, boezemden hem eene kinderlyke vrees in, van dewelke er geschreven staet: Zalig is de mensch die altyd vreest⁽¹⁾. Bewerkt uwe zaligheid met angst en vrees⁽²⁾. Door die zalige vrees des Heeren,

(1) Beatus homo qui semper est pavidus. Prov. XXVIII, 14.

(2) Cum metu et tremore vestram salutem operamini. Philip. II, 12.

[p. 472]

die 't beginsel der wysheid is, trachtte Hilonius het minste wat God mishagen kon, te vermyden. Alles wat kwaed is, niet alleenlyk de doodelyke maer ook de dagelyksche zonde vlugtte hy, gelyk het aenschyn van een serpent.