Parochieboek van Iseghem, gevolgd door de levensbeschrijving des H.Hilonius

Tweede deel.
§ X.
Hilonius wordt priester gewyd.

Qui honorat sacerdotem, honorat Christum; et qui injuriat sacerdotem, injuriat Christum.
Die den priester eert, eert Christus; en die den priester verongelykt, verongelykt Christus.
S. Joan. Chrys. Hom. XVII, in Matth.

De dood van den heiligen Acharius, voorgevallen ten jare 639, liet de Stoelen van Noyon en Doornik openstaen, dewelke, omtrent het jaer 512, onder het bisschoppelyk bestier van den heiligen Medardus, vereenigd waren geweest. Door eene schikking der goddelyke Voorzienigheid, wierd Eligius de opvolger van den heiligen Acharius benoemd. Men verkoos hem tot bisschop, voornamelyk, ter oorzake van den

[p. 473]

ellendigen staet, waerin zich de omstreken van Gent en Kortryk bevonden, welker inwoners nog heidensch en barbaersch waren, ja zelfs niet gedoogden dat men hun het heilig Evangelie verkondigde.

Eligius, na zich weerdiglyk tot de heilige ordens bereid te hebben, wierd, in 't jaer 640, te Roanen, bisschop gewyd. Het eerste jaer zyner bisschoppelyke bediening besteedde hy tot hervorming der geestelykheid en het inrigten van eene nauwkeurige onderhouding der kerkelyke regeltucht. Daerna hield hy zich bezig met middelen te beramen om de ongeloovigen, die omtrent Antwerpen, Brugge, Gent en Kortryk woonden, te bekeeren. Ten dien einde verhief hy tot het priesterschap zynen diseipel Hilonius, van wien hy veel hulp verwachtte in zyne bisschoppelyke bediening en in zynen apostelyken arbeid. Hilonius beantwoordde aen de verwachting zyns bisschops en hielp hem, met den grootsten iever en moed, in de bekeering van 't Kortryksche, enz. Er wordt verhaeld dat hy zynen meester van de dood verloste: want, Eligius, op zekeren keer, door de Gentenaers in de

[p. 474]

Schelde geworpen zynde, zou zonder de tegenwoordigheid van Hilonius nog erger gevaren hebben⁽¹⁾. De Gentenaers waren verbitterd tegen den H. Eligius, niet alleen omdat hy zich als geloofszendeling aenbood, maer ook omdat hy franschman was, terwyl Hilonius een Sakser was.

Boven den heiligen Hilonius, had de bisschop nog eene menigte dienaers, misschien ook afgekochte slaven, die hem verzelden en hielpen in de voortplanting des geloofs. Onder die medehelpers bevond zich een Sweef, genoemd Tituenus, die martelaer gestorven is. Volgens sommige geschiedschryvers, zoo als Bouquet en Debast, dienden deze dienaers ook tot taelsmannen by de Vlamingen, aen den heiligen Eligius, die de oudduitsche tael niet verstond⁽²⁾.

(1) Extraits des Annales de la société d'Émulation, tome X, 2^e série.

(2) Vredius (Historioe Com. Flan. T.I.P. 325) bemerkt, in uitdrukkelyke woorden, dat de heilige Eligius bisschop van Doornik geworden is, nadat hy, in 't hof der koningen Clotarius en Dagobertus, zoo wel de duitsche als de romansche tael geleerd had. Zoo leest men ook van den heiligen Mommelinus, opvolger van den heiligen Eligius, dat hy een man van zeer heilig leven was, even ervaren in de romansche als in de duitsche tael.