De andere wereld

[p. 252]

II

Betty lag languit op haar divan. Ze lag op haar buik en steunde haar kin op haar handen. Ze had een zwart zijden, met draken en bloemen geborduurde, pyama aan en aan haar voeten, die ze af en toe in de lucht hief, droeg ze roode slofjes. Ze beet op haar duimnagel en keek met booze blikken naar Brinkman, die haar kamer op en neer liep.

‘Dus...?’ vroeg ze kort en scherp. Hij keerde zich om. Hij had zijn linkerhand in zijn zak, in de rechter een sigaret. Hij pufte een langen rookhaal uit en zei met een insolenten glimlach:

‘Dus je weet hoe het staat. Al ben ik nu gescheiden, ik trouw je niet. Ik heb genoeg van het getrouwd zijn. Buitendien ben ik werkelijk niet in de financieele positie. Van mijn vier gescheiden vrouwen leven er nog drie, die ik moet onderhouden. En jij zou een dure vrouw zijn. En... enfin je weet het, ik trouw je niet. Ik heb genoeg van je, ik zeg het je eerlijk’.

Ze gooide zich met een ruk om en lachte hard en bitter.

‘Ja, je zegt het eerlijk. Maar wat moet er nou met mij? Zeg dat dan ook 's eerlijk!’

Hij kwam op den rand van den divan zitten.

‘Als je niet zoo kwaadaardig bent, zal ik het je zeggen’.

Ze legde haar handen onder haar hoofd.

‘Ik heb een plan. Het is jou toch voornamelijk te doen om onder dak te komen, niet? De man komt er niet op aan...’

‘Nee’, zei Betty cynisch.

‘Nou, dan heb ik een man voor je. Ik heb een administrateur op een eiland. Romantisch, wat?’

Ze trok met haar schouders.

‘Een heele brave kerel. Een doetje. Juist iets voor jou. En hij is ook rood, maar echt rood’.

Ze veerde verontwaardigd en woedend overeind.

‘Je bedoelt die pummel, die we toen boven, in het hotel gezien hebben?...’

[p. 253]

‘Tut, tut... niet zoo haastig. Ja, die bedoel ik. Maar vergeet niet, dat die pummel op het oogenblik bijna dertigduizend gulden tantième verdient, dat ik die pummel nog veel meer kan laten verdienen, als ik daar jou nou 's een pleziertje mee zou doen en dat die pummel dus over een jaar of drie, vier een aardig kapitaaltje bezit, waar mevrouw Betty fijn van kan leven. En die pummel... enfin, die drinkt niet, zooals die andere vent van je en jij kunt van hem maken wat je wilt. Desnoods een meneer. Kwestie van geld, kleeren en een beetje soepelheid. Zie je aan mij...’ Hij lachte sarcastisch.

Spottend vroeg ze: ‘En hoe vang ik die ridder? Telegrafisch?’...

‘Nee, die ridder komt hier. Ik heb hem opgeroepen voor een paar besprekingen. En ik kan hem hier houden, zoolang als jij het wenscht’.

‘Zóó... en heeft die vent geen huishoudster of zoo iets?’

‘Jawel, natuurlijk wel. En een kind ook, geloof ik. Trouwens, wat doet dat er toe? Daar is de kampong goed voor. Die heeft wel 's vaker voor vuilnisvat gediend. Als je iets voor het plan voelt, dan help ik je een handje. Goed?’

Ze keek hem oplettend aan.

‘Dus... je méént dit?’ vroeg ze scherp, maar met een plotsen klank van gewondheid in haar stem. Hij glimlachte en zei:

‘Natuurlijk, in doodelijke ernst’.

Ze sprong op, sloeg in blinden haat en woede met haar kleine, gebalde vuist naar zijn gezicht:

‘Schoft... jij!... Schoft, ploert! Ploert!!’

Hij ving haar vuist op, omknelde haar dunnen pols. Een minuut stonden ze daar zoo. Haar hatende, woedende blik in zijn glimlachend triomfeerenden. Tòch triomfeerend, omdat ze zoo slecht haar gevoelens voor hem verborg. Omdat hij wist, dat het haar ditmaal niet alléén om zijn positie te doen was geweest, maar om hem voornamelijk. Dat hij haar óók, net als álle andere vrouwen, murw en klein had gekregen met zijn weeke, warme charme. Dat ze doodelijk en smoor verliefd op hem was. Dat stemde hem edelmoedig. De glimlach verdween uit zijn oogen en hij werd overredend: ‘Wees niet stom Betty... ik... ik kán je niet trouwen. En ik ben een practisch mensch, wees jij het ook weer. Net als vroeger. En láát mij je helpen... je wéét immers: mannen zijn gauw gevangen voor een gekheidje, maar niet om te trouwen... en jij...

[p. 254]

nou ja, je hèbt je een beetje vergooid... je reputatie...’ Hij maakte een korte, voltooiende handbeweging. ‘Wat is het eind van meisjes als jij? Een vieze, ouwe vent, een bordeel of een Chinees. Wil je dat?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Die Pot zou heusch een goeie man voor je zijn. Een stomme goeierd. Een lot uit de loterij... voor joú!’

Ze wist, dat het verloren spel was. Ze wist ook, dat hij geen ongelijk had. En direct stond haar trots overeind. Hij hoefde niet te denken, dat ze om hèm haar verstand verloren had. Ze dwong alle gevoel in zich neer. Ze lachte, trok haar schouders op:

‘Goed!’ zei ze onverschillig, ‘God, wat kan 't mij ook eigenlijk schelen. Jij of een ander... Geef me een sigaret...’

Hij liet haar hand los. Er was iets verslapts in haar houding. Haar handen trilden, toen ze de sigaret bij de lucifer-vlam hield. Een roode plek rondde zich scherp af op haar witten hals. Hij negeerde dit alles.

‘Kom dan morgenavond. Ik inviteer een paar menschen. Ik breng hem wel aan zijn verstand, dat hij een Europeesche vrouw móet nemen. En jij zorgt voor de rest’...