Gulliver's reizen

Hoofdstuk VI.
Gulliver gaat met zijn menschen naar Sporunda.

Toen de stuurman zijn verhaal geëindigd had, vroeg hij aan Gulliver, wat hij van de zaak dacht. Hij zelf kon, na alles wat hij er van gezien had, slechts den raad geven, het koninklijke bevel op te volgen.

Onder die omstandigheden was het besluit spoedig genomen. Gulliver verklaarde zich bereid, met alle schipbreukelingen naar Sporunda te vertrekken. Slechts over één ding maakte hij zich bezorgd: als er hulp uit Batavia kwam en het kamp leeg vond, zoude men niet weten, waar de bewoners gebleven waren.

De stuurman stelde hem echter gerust; hij wees er op, dat uit dit land schepen naar alle streken gingen, zoodat de terugkeer naar het vaderland steeds mogelijk was, wanneer het verblijf in dat land hun niet langer bevallen zou.

Inmiddels was Sermodas, want hij was de gezant van den koning, van de schepen teruggekeerd; Gulliver deelde hem mede, dat hij en de zijnen bereid waren, mede te gaan naar Sporunda.

[p. 170]

Na het middagmaal werden de menschen en de goederen op de schepen geladen en werd de reis naar de hoofdstad aanvaard.

Gulliver werd op de meest hartelijke wijze en met nog meer eerbetoon ontvangen dan zijn stuurman. Toen hij in het paleis van den gouverneur van Sporunda kwam, verliet deze zijn troon en omhelsde Gulliver. Aan alle schipbreukelingen werden woningen aangewezen en prachtige kleeren geschonken, zoodat het hun aan niets ontbrak.

Na eenige dagen kwam het bevel, dat de vreemdelingen naar de residentie moesten gebracht worden.

De reis werd afgelegd in kleine rivier-vaartuigen; de rivier liep door een prachtige streek, voorbij liefelijk gelegen steden en plaatsjes, die langs de oevers waren aangelegd.

In de residentie vonden zij alles voor hun feestelijke ontvangst gereed. Zij werden dadelijk in een ruim paleis gebracht, waarin zij zouden wonen; alle vertrekken waren rijk met bloemen versierd.

Nog op den avond van de aankomst in de residentie liet de koning den vreemdelingen mededeelen, dat hij voornemens was, den volgenden dag audientie te verleenen, en dat Sermodas hun geleider blijven zou.

Vermoeid gingen allen naar bed; den volgenden morgen om zes uur werden zij door een heerlijke muziek gewekt. Een bediende verscheen in Gulliver's kamer en bracht hem op last van den koning een prachtig staatsiekleed. Tevens werd Gulliver medegedeeld, dat de koning hem om acht uur zou ontvangen.

Snel kleedde Gulliver zich, en nu trok de geheele stoet midden door de stad naar het koninklijk paleis. Alle vensters waren dicht bezet met toeschouwers, die nieuwsgierig waren om den optocht der vreemdelingen te zien.

Ook de hoofdstad bood een schitterend schouwspel, met haar prachtige gebouwen en haar kostbaar gekleede inwoners. Maar de verwondering steeg ten top bij de schipbreukelingen, toen zij het koninklijke paleis naderden.

[p. 171]

Het paleis lag op een kleine hoogte en was geheel omringd door een helderen stroom. Een massief zilveren ophaalbrug, aan gouden kettingen hangende, leidde tot den hoofdingang. Drie muren, uit zuiver marmer, waartusschen fraaie parken lagen met trotsche monumenten, omringden het paleis, dat midden op een plein lag, door den derden muur omgeven. Kostbare trappen voerden naar het slot, dat door vier galerijen omgeven was.

Toen Gulliver de troonzaal binnentrad, zat de koning op den troon, een kroon met fonkelende diamanten op het hoofd. De troon stond op een verhooging; zes gouden trappen voerden daarheen; op iedere trede stonden twee steenen leeuwen, wier oogen groote saffieren waren, die helder glansden.

Op de vierde trede gingen de twaalf ceremoniemeesters, die vooruitgegaan waren, rechts en links; Gulliver wierp zich, zooals het landsgebruik voorschreef, op de knieën en raakte met zijn voorhoofd den grond aan.

De klank van een muziekinstrument was het teeken, dat hij weder kon opstaan.

Hij maakte nogmaals een diepe buiging en hield toen, zooals vooraf bepaald was, in de Fransche taal de volgende toespraak tot den koning:

'Machtige en genadige koning en heer!

Voor den troon van Uwe Majesteit staat een schaar rampzaligen, die door schipbreuk op de kust van Uw land zijn geworpen. Uwe Majesteit gelieve mij genadiglijk toe te staan, dat ik uit aller naam, voor de liefderijke ontvangst, die wij hier te lande ondervonden hebben, Uwe Majesteit onzen innigen dank uitspreke.'

De koning wenkte Gulliver hem te naderen, en onderhield zich geruimen tijd met hem over Engeland en de Engelsche staatkunde.

[p. 172]

Bij het heengaan gaf de koning Gulliver een cassette met



diamanten ingelegd, en een gouden halsketting met een medaille er aan; hij voegde daarbij, dat Gulliver dien dragen moest

[p. 173]

zoolang hij zich in dit land zou ophouden, opdat iedereen weten zou dat hij een bijzondere gunsteling van den koning was.

Aan den opperceremoniemeester en hofmeester Sidi-Parabas gaf de koning bevel voor alle vreemdelingen kamers in het koninklijk paleis in te richten, daar hij hen allen als zijn persoonlijke gasten wilde beschouwen.

Na de audientie werden alle vreemdelingen in een driehonderd voet lange eetzaal gebracht, waar een uitstekende maaltijd hen wachtte. De koning, de koningin, drie prinsen en zes prinsessen namen ook aan den maaltijd deel. Voor hen werd het eten op een afzonderlijke tafel onder een prachtigen gouden baldakijn opgedragen.

Na den maaltijd werd Gulliver opnieuw bij den koning geroepen, die hem aan de koningin voorstelde en eenige vriendelijke woorden tot hem sprak.

De koning deelde Gulliver nog mede, dat hij paarden en rijtuigen tot zijn beschikking had gesteld, om de stad te bezoeken. De koning zelf ging op de luipaardenjacht.

Onder de merkwaardigheden van de stad trokken vooral Gulliver's aandacht het paleis van justitie en een tempel, in den vorm van een amphitheater gebouwd. De koepel van dien tempel was van zuiver goud en bezaaid met diamanten. In de nabijheid van dien tempel was de begraafplaats der koningen, die natuurlijk ook bezocht werd; op alle graven stonden prachtige monumenten.

Zoo werd het eindelijk avond, en onder den indruk van al het wonderbaarlijk mooie, wat hij dien dag gezien had, ging Gulliver vroeg naar bed.

Maar nauwelijks lag hij in de veeren, of plotseling scheen het geheele park voor zijn raam in een vlammenzee te verkeeren; hij sprong weder uit zijn bed en zag een schitterend vuurwerk, dat de koning, naar hij later vernam, zelf bevolen had ter eere zijner gasten te ontsteken.

Hoe moe hij ook was, toch kon Gulliver na dit prachtige

[p. 174]

schouwspel niet inslapen. Alles wat hij gezien en genoten had en dit schitterende knaleffect aan het slot liet hem nog lang met open oogen over de wonderlijke gebeurtenissen van de laatste dagen nadenken.