Gulliver's reizen

[p. 139]

IV.
Gulliver's tweede reis naar het land der reuzen.

[p. 141]

Hoofdstuk I.
Gulliver gaat naar Ostende, en wordt kapitein van den 'Gouden Draak'.

Bij het goede leven, dat Gulliver te huis leidde, was hij spoedig alle rampen en angsten, die hij had uitgestaan, vergeten; en weldra kwam de lust weer bij hem boven te gaan reizen, om vreemde landen en volken te leeren kennen. Ook begon het rustige, werkelooze leven hem te vervelen; en hoewel hij zich, evenals na iederen gevaarlijken tocht, had voorgenomen de rest van zijn dagen kalm thuis bij de zijnen te blijven, liet hij zich door zijn avontuurlijke neigingen verleiden, om nogmaals de wijde wereld in te trekken.

Hij regelde dus zijn zaken, en ging ondanks de smeekbeden van zijn vrouw en zijn kinderen, op 1 December te Limehouse, aan boord van het zeilschip De twee Gebroeders, dat onder bevel van kapitein August Smith stond. Den dag na Kerstmis kwam hij met dit schip in de haven van Ostende aan.

Daar ontmoette hij verschillende marine-officieren, goede kennissen van vroeger; en toen zij vernamen, dat Gulliver weder de wijde wereld in wilde, waren zij hem gaarne behulpzaam om een goede reisgelegenheid voor hem te zoeken.

Door hunne tusschenkomst slaagde hij er in, met de reedersfirma Grant en Willis te Ostende een verdrag te sluiten, waarbij hij het bevel kreeg over het schip de Gouden Draak, met de

[p. 142]

opdracht, in het volgende voorjaar in zee te steken naar China en Japan.

Gulliver keerde nu naar huis terug, bracht nog eenige gelukkige weken bij zijn gezin door, en ging toen, om de laatste uitrusting van het schip, dat onder zijn bevelen komen zou, zelf te regelen, na een hartelijk afscheid van de zijnen weder naar Ostende.

Zoodra alles gereed was, en alle koopwaren aan boord waren, stak Gulliver op den 1^en April 1711, met gunstigen wind in zee.

Reeds op 23 April kwam, bij stevigen noordwestenwind, Kaap Teneriffe in zicht, en een paar dagen later werden de eerste bergen van Afrika gemeld. Zoo ging de reis voort, tot Kaap de Goede Hoop, waar Gulliver acht dagen bleef, om proviand in te nemen.

In dien tijd deserteerden acht zijner mannen met de scheepssloep, en ondanks de ijverige nasporingen door den gouverneur van Kaapland aangewend, werden zij niet teruggevonden. En daar Gulliver in Kaapstad geen andere matrozen kon werven, moest hij met de weinige matrozen, die hem nog overbleven, de reis voortzetten. Gelukkig kwam hij om de zuidpunt en zette toen koers naar Madagascar, dat hij bij gunstigen wind spoedig bereikte. Toen Madagascar in zicht kwam, ontdekte Gulliver een wrak, dat in zee ronddreef, en door den kijker zag hij aan de leeuwen op den boeg, dat het een Engelsch schip moest geweest zijn.

Hij liet een kanonschot afvuren. Maar aan boord van het wrak was niets te zien of te hooren, zoodat hij de reis voortzette. Twee mijlen verder zag hij een sloep, die, toen het schip in zicht kwam, naderde en noodseinen gaf.

Gulliver zette koers naar de sloep, en nam de bemanning, die in beklagenswaardigen toestand verkeerde, aan boord van zijn schip. De ongelukkige schipbreukelingen hadden sedert zes dagen niets gegeten, en een half uur voordat de Gouden Draak in zicht kwam, onder elkaar geloot, wie het eerst zou gedood

[p. 143]

worden, om de anderen tot voedsel te dienen. De ter dood veroordeelde had op zijn knieën de anderen gesmeekt, hem nog een uur te laten leven, opdat hij zich op zijn einde zou kunnen voorbereiden. En tot zijn geluk werden de schipbreukelingen door den Gouden Draak opgevischt, eer het laatste uur verstreken was.

Van den geredden stuurman vernam Gulliver, dat hun schip de Trouwe Anna heette; het had onder bevel gestaan van kapitein Smedley, en was op



de thuisreis van China op een rots geloopen, ongeveer 30 mijlen van Madagascar. De kapitein en veertig man van de bemanning waren verdronken.

Gulliver liet de mannen goed verzorgen en stelde hen toen voor de keus: of zij op Madagascar aan land wilden gezet worden, dan wel op zijn schip overgaan. Gaarne gingen zij allen op het laatste voorstel in, en zoo kreeg Gulliver, onverwacht en in volle zee, de zoo noodige aanvulling van zijn bemanning,

[p. 144]

een aanvulling, die te grooter waarde voor hem had, omdat de geredde matrozen hem, als hun levensredder, met lijf en ziel waren toegedaan.

Op den 2^en Juni stak, tusschen negen en tien uur in den avond, een hevige storm op, die ontzettend dreigde te worden; den geheelen tijd was op alle masten van het schip het St. Elmsvuur te zien. De noordwestenwind woedde als razend, bleef twee-en-twintig dagen lang het schip teisteren, zoodat toen eindelijk, op den 24^en Juni, de storm bedaarde, op den Gouden Draak geen brok zeil meer heel was, en Gulliver volstrekt niet meer wist, waar hij zich eigenlijk bevond.

Hij liet uit het scheepsruim nieuwe zeilen halen en stevende toen naar het noordoosten.

Op den 28^en Juni riep plotseling de uitkijk in den grooten mast:

'Land vooruit!'

Niemand had land verwacht in die streek, zoodat de verrassing algemeen was.

De zuidwestenwind dreef de Gouden Draak steeds dichter naar het land; en hoe meer het schip het land naderde, des te bekender schenen Gulliver de omtrekken van het rotsgebergte, dat hij voor zich zag. Plotseling herinnerde hij zich, waar hij was; hij had het Land der Reuzen voor zich.

Hij zeide niets tot den stuurman, doch nam zelf het roer in handen, en stuurde het door de tallooze riffen, rotskloven en ondiepten, tot hij het in de natuurlijke haven had binnengebracht, waar het voor anker zou gaan.

Het schip draaide bij, het anker werd uitgelaten, en Gulliver begaf zich met eenige mannen in de boot en naar land.