Boertige en ernstige minnezangen

[p. 42]

[Het best op aard is een gerust gemoed]

Het best op aard is een ge- rust ge-
moed, Dat steets den wil van al-

le deugden voedt, En minner wort be-

last door laster- monden, Maar als een
rots onwrikbaar wordt be- vonden,

[p. 43]

 

 

In weerwil van ://: de werreld, hoeze

 

woet. Het best op aard ://:

 

is een ge- rust ge- moed.

Ik laat de kroon en schepter dienze draagt.

Ik laat het gout aan dien het gout behaagt.
Ik laat wien 't lust zich in de weelde baaden.
Een aardsche ziel kan zich toch nooit verzaaden,
Hoe diep zy daar ://: gelyk de mol naar wroet.
Het best op aard ://: is een gerust gemoed.

Noch

Bekoorlyk Beeld, beheerster van myn hart,
Toen ik in 't eerst wierd van de min getart,

[p. 44]

 

Door 't vriendlyk opslag van uwe oogen,

 

Toen riep ik uit, ô oogen vol vermogen,

 

Die myne ziel ://: zo teder, hebt gewondt;

 

Zyt gy niet wreet ://: zo maak my weêr gezont.

Ik laat den wyn voor hem die Bacchus mint,

En in zyn sap een smaaklyk voedtsel vindt.
De zoete min kan my het meest vermaaken:
Ik voel myn ziel naar deze zoetheit haaken,
Die voert dat deel ://: vol vreugt ten hemel in.
Niets leeft op aard ://: of 't leeft door liefde en min.