Sorella

[p. 138]

Drie sonnetten van A. von Platen

I

O lieve dood, wien alle menschen vreezen,
Van mij zult ge enkel lof en hulde ontvangen.
Hoe vaak onstuimig streefde mijn verlangen
Naar slaap, waaruit 'k nooit meer gewekt zou wezen.

In slaap gewiegd door eeuw'ge vredezangen,
Gedekt door de aard, die elk leed wil genezen,
Hebt gij den levensbeker blij geprezen,
Die mij alleen galbitter bleef doorwrangen?

De wereld, vrees ik, heeft ook u bedrogen.
Verijdeld werden de edelste uwer daden,
Vernield, uw liefste koop, uw heerlijkst pogen.

Dies roem ik zalig wie om sterven baden.
Hun heimwee werd gestild, hun doel voltogen
Want ieder hart doorhakt ten lest een spade.

[p. 139]

II

Om stil een wijkplaats voor mijn leed te vinden
Alom ik zoek - doch heb er geen gevonden.
Uw beeld, geliefde, omzweeft mij te aller stonde,
Terwijl al 't naadre in nevel gaat verzwinden.

Geen vriendenkring vermag mij meer te binden
En eenzaamheid verdrage' alleen gezonden.
Zoo 'k peins, doorvlijmt gedachte's pijl de wonden
En, zwerf ik droomend, klaag ik 't alle winden.

En zal ik ooit van deze pijn genezen,
Zoo toon me uw liefde en 't zal mijn hart verzaden,
Want gij slechts faalt mijn ziel, verkoren wezen.

Ik liefde meengen vriend en werd verraden.
Doch zal de wereld lezen in deez bladen
Dat u ik gaf de voorkeur boven dezen.

[p. 140]

III

Gezegend wie de wereld trotsch veracht,
Want voor haar valschheid menschenwoorden falen.
Zij zamelt wreed ons hartebloed in schalen,
Die biedt haar hoon ten laafdronk wie versmacht.

Mij, wien ze altijd als werktuig heeft betracht,
Ontperst zij 't lied met duizend folterkwalen.
Door verre tijden laat zij 't wellicht stralen.
Ik echter word als offerdier geslacht.

Gij allen, die benijdt mijn dichterleven
En waant mijn roeping vreugd, hoe kon de schijn
Zoo lang begoochling voor uw oogen weven?

Had 'k niet gedronken werelds gif voor wijn,
Nooit had ik gansch den Hemel mij gegeven
En nooit volbracht wat u zoo lief mag zijn.