Sorella

[p. 122]

Tolstoi's vlucht

Hij wentelde af het zwaar en schrijnend kruis
Van lang gedwee gedragen zielenood,
Om rein te ontvangen heiliging van dood,
In 't schamel bed van de arme boerekluis.

Na 't levenswerk, als na een misdaad, vlood,
In struikhout struiklend, schrikkend bij geruisch,
De godsprofeet de hel, die was zijn huis,
Om in te gaan tot hemel-morgenrood.

En, zeegnend, zeeg op sneeuw van haar en baard,
De herrefstregen - Ver van hof en haard
De grijsaard vluchtte, in duistre' Octobernacht.

En reeds doorblonk 't geheven aangezicht,
Aanschouwend God, als één, die wenkt en wacht,
De zuivre klaarheid van het eeuwig licht.