Sorella

[p. 100]

Wintermiddag

Met trage slagen hakt de klok de vracht
Der zware grijze middaguren stuk.
Eentonig lekt een goot met droef gekluk.
Uit bleeken hemel streept de regen zacht.

In 't naast vertrek, met loomen vingerdruk,
Ontlokt een vrouw 't harmonium psalmeklacht.
O winterwind! verscheur die wolkenvacht
En geef mij de aalmoes van wat zongeluk!

De lauwerstruiken glimmen, groengelakt.
De bruine stammen, langs den blanken weg
Staan kil te druipen, schamel en gedwee.

En 't orgel jammert en de hangklok hakt
De wegende uren klein - Van hier nu weg!
Maar 't sparrenwoud is zwart van winterwee.