Sorella

[p. 70]

De moejiek

De moejiek knielt en prevelt vóór de ikoon
Zijn sleurgebed, in 't goud der lampevlam,
Waar troont Gods Moeder met haar Offerlam,
De strakke vinger wijzende op haar Zoon,
Die godgezonden, uit zijn Hemel kwam
En droeg het kruishout en de dorenkroon
En meer niet wil dan trouw gebed als loon,
Wijl Hij van ons de last der zonde nam.

De boer werkt lui, zuipt wodka in de kroeg.
Vecht met zijn buur en lalt zijn lasterpraat,
Pleegt aan zijn vrouw met elke deern verraad.
En zoo zij 't lijdzaam langer niet verdroeg,
Met zweep en vuist hij wreed haar wonden slaat
En waant zich vroom: hij bidt toch vroeg en laat.