Sneeuwvlokken

[p. 149]

LXXIX.
Teekenen des Tijds.

Mijn ziel is droef om wat zij hoort en ziet.
De mensch heeft, welgemoed, zich dier verklaard.
Hij kruipt door 't leven, toont zijn dierenaard
En schreit en knarstandt om zijn laagheid niet.

De naar Gods beeld geschapene is onwaard
Gods kind te zijn: als een gebroken riet,
Dat slap in 't slijk hangt, bij een watervliet,
Nijgt al wat edel in hem was naar de aard.

Hij vloekt, wanneer zijn lichaam lijdt, zijn lot.
Hij heft ten hemel geen gebalde vuist;
Hem is de hemel leeg: - ‘Daar is geen God!’

En 't is me of reeds de breede wiekslag ruischt
Van wrekende englen, of reeds ligt op 't land
De zware schaduw van Gods vaderhand.