Sneeuwvlokken

[p. 147]

LXXVII.
Sneeuw.

De Winterzon zegt: - ‘Ik ben Liefde!’ en lacht
En werpt zijn glansen, goud en rozerood,
De droomende Aarde, als schatten, in den schoot.
En de Aard, die Liefde, tot ontluiking, wacht,

Misleid door kussen, waant zich rijk en groot,
Wijl Liefde zelf haar liefkoost. En, heel zacht,
- De bruid in 't blinkend blank ligt in zijn macht -
Kust hij haar sneeuwdos weg, haar onschuld dood.

Omkransd van rozen, vlijt de gouden Zon
Zich blij te ruste op 't vorstlijk wolkenbed
Van purper fulp en hyacintblauw dons.

Doch 't zedig kleed, dat haar de Winter spon,
Is slijk nu.... reinheid heeft haar niet gered.
- Mijn heilige in den hoogen, bid voor ons!